GR5 van Apach naar Kédange sur Canner

30 april 2025

start: met de auto naar Kédange sur Canner, hiervandaan met gereserveerde Uber naar Apach

kilometers: 26

hoogtemeters: 480

Wat een verschil maakt een landsgrens! Vandaag stapten we door een totaal andere omgeving dan gisteren. Ok, die grens heeft daar waarschijnlijk minder mee te maken dan het loslaten van de Moezel. Wij kozen namelijk voor de nieuwe, oostelijke variant van de GR5 route. Sowieso, omdat dit gezien de markeringen toch wel de officiële route lijkt, maar ook, door de berichten op de Facebook-groep E2/GR5. De westelijke route volgt de rivier tot Metz. Dat gebeurt met name over verharde fietspaden. Wij hebben zin in zachtere ondergrond. Een wijze keuze? Op zich wel, maar we zullen natuurlijk nooit weten hoe het alternatief zou zijn geweest. Onze ervaring reikt vandaag tot Kédange-sur-Canner. 

Een Uber pikt ons vanochtend op deze finishplek op. Ja, ja, een Uber, we moeten er door het ontbreken van openbaar vervoer hier toch aan geloven. De chauffeur staat keurig op tijd in Kédange-sur-Canner op ons te wachten. Nog geen half uur later stappen we in Apach uit. Onze eerste etappe op volledig Frans grondgebied kan van start. Gisteren merkten we al dat de wit-rode markeringen ons een andere kant op wijzen dan onze GPS of het boekje van de Wandelde Cartograaf ons heen wil hebben. In eerste instantie volgen we laatstegenoemden. Langs een spoorweg komen we in Sierck-les-Bains. Hier zien we de route-aanduidingen gelukkig weer terug. 

De imponerende burcht van de hertogen van Lotharingen bewonderen we alleen van de buitenkant. In het dorpje proef je de sfeer van lang geleden, rommelige pleintjes, smalle straten en oude huizen. Wij houden ervan! Via het lieflijke kapelletje Marienfloss denken we het plaatsje te verlaten. Even is er weer twijfel. Opnieuw komen de markeringen niet overeen met de GPS. Het besluit valt om het wit-rood te volgen en onze GPS'en te negeren. Hoewel, niet helemaal, we houden onze horloges in de gaten of we enigszins in de buurt blijven van de route die daarop staat aangegeven. Met een scherpe bocht keren we terug in een buitenwijk van Sierck-les-Bains. Stevig omhoog stappend wandelen we eerst door een straat met vrijstaande huizen en vervolgens over een smal pad door een bos. Vlak voor Montenach komen GPS en markeringen weer samen. Hoog op een heuvel staat het plaatselijke kerkje. De route blijft laag. Het is erg rustig. Hoogstens is er wat verkeer op straat, dat ons trouwens steeds voorrang verleent.

Een landweg voert ons naar Haute Sierck. Glooiend ligt het Franse land om ons heen. Het blauw van de lucht matcht uitstekend met het sappige groen van de weilanden en de bomen. Beide kleuren worden onderbroken door knalgele velden vol bloeiend koolzaad. Van een afstand lijken het lapjes in een lappendeken. Van dichtbij zien we dat het gewoon hele dekens zijn. Wat een koolzaadproductie! Echt zover het oog reikt, velden vol! Het ruikt overigens niet heel fijn. Vooral als je er iets langer langs loopt, verandert de geur in meur.

In het volgende dorp, Sainte Marguerite, vinden we eindelijk een bankje. Helaas niet in de schaduw. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden. Waarschijnlijk zien we er een beetje oververhit uit, want een langslopende dame vraagt vriendelijk of we in orde zijn en of we nog genoeg water hebben. Beide vragen beantwoorden we positief. Daarop geeft ze aan dat het in de kapel, waar we naast zitten, fijn koel is. Zo aardig!

Het ieniemienie dorpje is het laatst dat we tegenkomen voor Kédange-sur-Canner. In het open land is nul schaduw. Afleiding vinden we nog steeds in de gele koolzaadvelden. Helaas kunnen we daar niet van genieten als we langs de best drukke D60 komen te lopen. Alle Fransen die we tot nu tegenkwamen, waren aardig, toch lijkt dat te veranderen als ze een stuur in handen krijgen. Hoewel voldoende ruimte, scheuren ze rakelings langs ons. Inhalen terwijl wij niet in de berm kunnen wegduiken, vinden ze ook geen probleem. We zijn blij als we het bos weer worden ingestuurd door de route. 

De laatste kilometers hebben we het end een beetje in de bek. Het loopt heerlijk schaduwrijk, maar heel afwisselend is het niet meer. Na 26 kilometer en toch nog 500 hoogtemeters staan we weer naast de auto. Het was, met name voor mij, toch wel een bikkeldagje. De twee dagen langs de Moezel waren weliswaar prachtig, maar zeker niet de makkelijkste stukken, ook door het warme weer. Vandaar wellicht, dat vandaag iets moeizamer verliep. Hoewel, nu, gedoucht en wel, lonkt de dag van morgen al weer...

• op naar de volgende GR5-wandeling, van Kédange-sur-Canner naar Vany
• terug naar de vorige GR5-wandeling, van Remich naar Apach
• overzicht van onze GR5-wandelingen
• onze andere wandelpaden

GR5 van Remich naar Apach

29 april 2025

start: met de auto naar Apach, daarvandaan te voet naar Schengen, bus 432 naar Remich

kilometers: 2,9 + 19,9

hoogtemeters: 640 

Hoe tof! Vandaag was toch wel een bijzondere dag, na Nederland en België kunnen we zeggen dat we nu ook Luxemburg volledig te voet hebben doorkruist. Kanttekening is dat we Nederland niet via deze GR5 in de lengte zijn doorgestoken. Dat was het Pieterpad. Dit deel van de GR5 begint officieel in Hoek van Holland. Daar is dit wandelavontuur dan ook begonnen.

Maar goed, vandaag wandelden we bij het oversteken van de Moezel, Luxemburg uit en via Duitsland stapten we Frankrijk in. Een volgend traject is begonnen. Vanaf Hoek van Holland zijn van de ongeveer 2200 kilometer naar Nice, er 704 onder onze voeten doorgegaan. Nog 1491 te gaan.

Het stuk van vandaag tussen Remich en Apach is overigens geen appeltje, eitje. Het aantal kilo- en hoogtemeters is ongeveer gelijk aan dat van gisteren, maar de heuvels hakken er pittiger in. De steile klimmetjes bijten me net iets harder in de kuiten. De afdalingen, want ook vandaag is het klimmen en dalen geblazen naar de dorpjes langs de Moezel, zijn ook steiler. Dat deert echter niet, want trappen, vaak enorm lange, af gaat toch net ietsie makkelijker dan op. Maar liefst drie keer mogen we vanaf best grote hoogte via treden een dorpje in dalen. 

Verder is het gewoon weer ouderwets genieten. Dat kan hier bijna ook niet anders in deze prachtige omgeving met die weidse vergezichten. ja, dat is dan wel weer een cadeautje na al dat gebikkel omhoog.  En wat een liters Moezelwijn worden hier geproduceerd als je al die flanken vol druivenranken ziet. Niet normaal, we worden er tijdens het wandelen al dorstig van.

In de buurt van Schengen gaan we niet linea recta het dorp, bekend van de verdragen uit 1985, in. Nee, we maken nog even een detour met wat extra hoogtemeters om een mooi uitzicht op het drie-landenpunt te krijgen. Hier aan de Moezel ligt de grens tussen Luxemburg, Duitsland en Frankrijk. 

Vanochtend zijn wij voor 9:30 uur al twee grenzen gepasseerd. Vanwege het gebrekkige open vervoer, dat volgens ons de landsgrenzen nauwelijks overschrijdt, besloten wij in Apach de auto te parkeren om vervolgens lopend naar Schengen te gaan, waarvandaan een bus ons naar Remich zou brengen. Dat plan verliep vlekkeloos. Het zijn natuurlijk maar een dikke twee kilometer, dus wat kon er misgaan...zou je denken. Nou, de bewuste bus zou weleens eerder kunnen verschijnen dan aangegeven. Terwijl wij nog genoten van een startbakkie, zag ik bus 432 langsrijden. Hoppa, met koffiebeker in hand, in sprint achter de bus aan. Het was dat er nog iemand uit moest, anders zou de chauffeur vast zijn doorgereden. De deur was al weer dicht, maar toen hij plotsklaps een in een fel oranje gehuld shirt, wild gebarend persoon voor de deur zag staan, besloot hij deze weer te openen. Pfff, gelukkig maar. Bovendien heeft wonder boven wonder de koffie het ook nog eens overleefd. Van dat startbakkie genoten we dus verder in de bus. 

Vanaf nu, in Frankrijk, volgen we niet langer de blauw-gele markeringen. Nee, de ons zo vertrouwde wit-rode strepen zijn terug. Nu alleen nog even bedenken hoe we morgen de rit naar de start aanvliegen. Openbaar vervoer lijkt niet echt een optie. Dan toch maar eens Uberen?

• op naar de volgende GR5-wandeling, van Apach naar Kédange sur Canner
• terug naar de vorige GR5-wandeling, van Machtum naar Remich
• overzicht van onze GR5-wandelingen
• onze andere wandelpaden

GR5 van Machtum naar Remich

28 april 2025

zicht op Ahn

start: met de auto naar Remich, parkeren langs de weg, bushalte Gare Routiere, bus 341 in ruim 20 minuten naar halte Ongkaf in Machtum

kilometers: 21,4 

hoogtemeters: 604

De reisdag van gisteren van huis naar onze plek in Basse-Ham, heeft er toch meer ingehakt dan verwacht. Gisteravond ging het licht ver voor tienen uit. Vanochtend was het even zoeken naar een ritme, hoe werkt de oven en de magnetron, hoe krijgen we een smakelijk bakkie koffie uit het apparaat en meer van dat soort opstartproblemen. Maar even later zaten we zonder al te veel gedoe aan een vers ontbijtje. Ons appartement voor de komende dagen ziet er dan niet heel idyllisch uit, alles is aanwezig wat we nodig hebben.

Vanaf het appartement is het 30 minuten rijden naar het Luxemburgse Remich. Onderweg passeren we Contz les Bains en Sierck les Bains, waar vooral de burcht van de hertogen van Lotharing maakt dat deze plaats een bezoek waard lijkt. Maar niet vandaag. We willen aan de wandel, dus we rijden door. 

Een parkeerplek is in Remich snel gevonden. Vlakbij bushalte Gare Routiere. Ver hoeven we dan ook niet te lopen. Lang wachten ook niet, want even later arriveert bus 341 richting Grevenmacher. De bus volgt de route langs de Moezel. Wij rijden door Luxemburg. Aan de overkant van het water ligt Duitsland. Welk land het ook is, alles is bebouw met druivenranken. Halte Ongkaf in Machtum is ons bekend. Hier startten we vorig jaar zomer onze laatste etappe op de GR5. Tot vandaag dan, want we vervolgen ons pad richting Nice. Het startritueel neemt iets langer de tijd in beslag. We smeren ons namelijk voor de eerste keer dat jaar in met zonnebrand. De korte shirts en dito broeken zijn weer uit de kast gehaald. Terecht, want het is nu al warm en zonnig.

In Machtum klimt de route direct. Langs nog armetierige druivenranken stappen we omhoog. Wat een fraai uitzicht. Op weg naar Ahn passeren we naambordjes van druivensoorten en wijnhuizen. Mijn idee dat hier alleen Riesling druiven worden verbouwd, blijkt volledig mis. Op de bordjes verschijnen ook namen van soorten als Chardonnay, Pino Gris en Pino Noir. 

Van bovenaf ziet wijdorp Ahn er pittoresk uit, oude huizen, smalle straatjes. Van deze aanblik genieten we, terwijl we op een soort houten ligstoel een broodje oppeuzelen. Laten we zeggen dat er slechtere lunchspots zijn! Even later, weer in de benen, blijkt het dorp trouwens niet alleen van bovenaf sfeervol. Na te zijn afgedaald naar Moezelniveau, begint na het dorp direct weer een nieuwe klim. Eigenlijk is dat het scenario voor de hele dag, dalen naar een dorp aan de rivier en dan klimmen om bovenlangs richting de volgende plaatst te stappen. 

De volgende klim is echter een pittige. In plaats van stevig omhoog te stappen over een geasfalteerde weg temidden van de druivenranken, mogen we een pittig steile, best lange trap omhoog. Nu dacht mijn lijf al een paar keer dat ik het wel erg ruw uit de klimwinterslaap wekte, maar deze klim lijkt het bijna teveel. Kreunend en steunend sta ik even later de diepte in te starten, waar deze marteling begon. Maar goed, eenmaal boven is het leed snel vergeten. Helemaal als we genieten van het uitzicht op Wormeldange van de Donaatskapel. En neer gaan we weer. Dit keer op naar Ehnen, waar we een rondje langs de ronde kerk maken voor we het weer hogerop zoeken.

Naar Greiveldange voert de route rechtdoor om zo een slinger van de Moezel te missen. En dan wacht ons nog een laatste klim voor we de zogenaamde parel aan de Moezel, Remich, binnenwandelen. Dat we overigens vrijwel direct weer verlaten voor het toetje van deze dag, een soort van vlonderpadenbos. En ja, wie houdt daar nou niet van... 

Eenmaal weer terug in het plaatsje stopt de route ergens hoog boven rivierniveau. Dat betekent dat we morgen direct met een klim starten. Voor vandaag vinden we 21 kilometer met een dikke 600 hoogtemeters genoeg. Op naar een terras, waar we het vochttekort door deze warme, inspannende dag aanvullen. Wat was het weer genieten! 

• op naar de volgende GR5-wandeling, van Remich naar Apach
• terug naar de vorige GR5-wandeling, van Wasserbillig naar Machtum
• overzicht van onze GR5-wandelingen
• onze andere wandelpaden

Floris V-pad van Woerden naar Oudewater

21 april 2025

start: met twee auto's naar Oudewater, een parkeren we op de Molenwal (bij zwembad). Met de andere auto rijden we naar Woerden, we parkeren in de buurt van Oudeland. Hier ritsen we in op de route.

kilometers: met aan- en uitloop 14,3

etappe: 5 volgens Wandelnet

Voor ons vandaag geen uitgebreid Paasontbijt of een speurtocht naar verstopte eieren, nee, wij gaan op pad. Samen met Korine en Gerard stappen we een stukje verder richting Bergen op Zoom op het Floris V-pad. Ons startpunt vandaag is Woerden, waarvandaan we naar Oudewater lopen. 

Waarom loopt dit pad eigenlijk door Woerden? Even nazoeken levert op dat Floris dat waarschijnlijk liever ook niet had gehad. Naar aanleiding van een fikse ruzie over Montfoort, dat Floris inpikte van Herman van Woerden, nam laatstgenoemde wraak door hem te laten vermoorden. Als hij dat vooraf had geweten had hij Montfoort vast gelaten voor wat het was. 

Nog enigszins schuilend in mijn capuchon, want het miezert een ietsiepietsie, voegen we nog net op Landgoed Bredius in op de route. Deze voert ons over een regenboogkleurig zebrapad de plaats in. De meeste winkels zijn wegens tweede paasdag gesloten. Gelukkig is de horeca wel open. Voor we op weg naar Oudewater gaan, willen we een startbakkie. Van ons Romeinse Limespad-avontuur weten we dat op het Kazerneplein een fijne koffietent zit. Brownies en Downies is gelukkig wel open. Al bij binnenkomst worden we getrakteerd op een paaseitje. Het plein waaraan dit toffe tentje zit, heet niet voor niets Kazerneplein. De gebouwen die nu een horecabestemming hebben, waren vroeger onderdeel van een kazerne die her gevestigd was. Een ander monumentaal pand is Molen de Windhond. Tegenwoordig is de molen nog steeds als korenmaler in gebruik. Het meel wordt zowel in de molenwinkel als bij een aantal bakkerijen verkocht. 

Zigzaggend door de buitenwijken lopen we richting de A12. Aan de andere kant van de snelweg verlaten we de gebaande paden. We belanden in het Linschoter Bos. Aangekomen bij het watertje Lange Linschoten wordt het lastig om nog fout te lopen tot Oudewater. Het enige dat we hoeven te doen is met het water meeslingeren. Geen moment is de route saai. Allereerst kunnen we door het hek het statige kasteelachtige huis van Landgoed Linschoten bewonderen. Vervolgens worden de optrekjes minder statig, maar wat ons betreft wel gezelliger en leuker. In het water is er genoeg vertier, een mama-eend met maar liefst 11 pulletjes of een mini-fuutje dat meelift op de rug van moeders. In het weiland springen lammetjes rond. Hoewel het zonnetje het vandaag niet wint van de grauwe wolken, zorgen bomen vol in de bloesem voor nog een beetje extra voorjaarsgevoel. 

Nog steeds het riviertje Lange Linschoten volgend bereiken we Oudewater. Stenen boogbruggetjes voorzien van sluisdeuren brengen ons naar het Waagplein. Hier werden in de 16e eeuw vrouwen gewogen. Gelukkig werden ze hier nooit te licht bevonden. De heksenwaag in Oudewater was beroemd om de eerlijke wegingen. Nooit zijn hier vrouwen ter dood veroordeeld. 

Even verderop in het pittoreske plaatsje zien we een beeld van Swiebertje. Waarom dat dan? Het blijkt dat heel wat afleveringen van deze serie met zwerver Swiebertje, Bromsnor, Malle Pietje en Saartje uit de jaren 60 en 70 zijn opgenomen in en rondom Oudewater. 

Inmiddels hebben we er zo'n 13 kilometer opzitten en zijn we weer bij de auto aangekomen. De volgende etappe belooft ook weer moois. Dan gaan we op weg naar zilverstad Schoonhoven. Voor nu was dit een fijne tweede paasdag!

• op naar de volgende wandeling op het Floris V-pad, van Oudewater naar 
• terug naar de vorige wandeling op het Floris V-pad, van Kockengen naar Woerden
• overzicht van onze wandelingen op het Floris V-pad
• onze andere wandelpaden