4 oktober 2020
Zuiderzeepad - van Harderwijk naar Nunspeet
etappe 13
19,2 kilometer - in werkelijkheid 22,3 kilometer
Negentien uur na het afscheid van gisteren staan we weer fris en fruitig op het station in Harderwijk. De trein heeft ons vanuit Nunspeet, waar de auto's staan geparkeerd, vervoerd. Het routeboekje laat zien dat er geen koffietentjes onderweg zijn. Natuurlijk hopen we er stiekem toch nog een te vinden die open is, maar voor de zekerheid besluiten we al in Harderwijk ons startbakkie te nemen. Eerst moeten we nog even de route opzoeken, waar we deze gisteren hebben verlaten.
Harderwijk verrast ons. Wat een sfeervol plaatsje. Dwalend door straten met keitjes, langs oude huizen en restanten van de stadswal snuiven we de sfeer van lang geleden. Vanuit de serre van Restaurant Baars is er een mooi uitzicht over het plein op de Grote Kerk, die zijn naam eer aan doet. Een prima plekkie voor een kop koffie. Dit keer zonder lekkers, daar is het nog iets te vroeg voor.
Verder door Harderwijk lopend, is duidelijk te zien dat dit een vissersplaats is. Er is een oud haventje waar karakteristieke vissersboten liggen. Netten hangen aan dek te drogen. Het levert een pittoresk plaatje op, een gammele ophaalbrug, een molen, de boten in de haven en de oude straten met keitjes. Via de genoemde brug verlaten wij dit leuke centrum. Door een minder fotogenieke buitenwijk lopen wij de stad uit.
 |
| sfeervol Harderwijk |
 |
| oude vissersplaats |
Vallende blaadjes, paddenstoelen, het gure weer, gisteren was al duidelijk dat de herfst toch echt is aangebroken. Vandaag doet het jaargetijde er nog even een schepje bovenop als het zorgt dat de eikenbomen waar we onderdoor lopen een lading eikels op onze hoofden loslaten. Zijn het geen processierupsen, zijn het wel deze kleine bommetjes.
Door het boerenland lopen we richting Kasteel de Essenburgh. Paarden en geitjes in hun weiden bieden vermaak. We lopen door een corridor van maïs dat aan de oogst toe is. Andere velden liggen er kaal bij. Er is nog een vage hoop dat we bij het kasteel ons gewenste bakkie kunnen scoren, maar helaas...sinds deze week is het koffiegebeuren hier gesloten. Op het kille terras worden onze zelf meegebrachte boterhammen soldaat gemaakt. Twee van de bewoners komen langs, waarschijnlijk gewoon uit nieuwsgierigheid. Ze vertellen wel direct het een en ander over de geschiedenis van dit klooster.
En door gaan we weer. Via een laan vol paddenstoelen. Het ultieme kabouterwalhalla. Zodra we de A28 zijn gekruist, verandert het landschap volledig. Weg zijn de landweggetjes met de bijbehorende weide- of akkervelden. Hier is het bos en heide dat de klok slaat. En paddenstoelen! De echte! Die van kabouter Prikkebeen. Het is een prachtomgeving. We schuifelen door zand langs uitgebloeide heide. In de verte zien we een enorme woestijn op ons wachten. Inclusief heuvel. De zon is inmiddels doorgebroken. Het weer is ons echt gunstig gezind. Okay, heel af en toe hebben we wat miezer gevoeld en echt warm is het niet, maar nu bovendien ook nog zonnestralen. We zijn mazzelaars!
 |
| het stoeltje van kabouter Prikkebeen |
 |
| door de woestijn |
 |
| mooie doorkijkjes |
 |
| de "echte" |
 |
| kabouterbos |
Na de heuvel wacht ons het bos. We stiefelen stug door richting eindpunt. Het wandeltempo van vandaag lag laag. Dat zorgt ervoor dat we ons geplande etappedrankje bij het natuurcentrum in Nunspeet niet meer halen. Het centrum sluit namelijk om 17.00 uur. Met nog ruim 1 kilometer voor de boeg denken we het bos weer te verlaten als we de A28 weer oversteken. Aan de overkant duiken we direct het bos weer in voor het laatste stuk. Pas vlak voor het station laten we de bomen achter ons. Het etappedrankje scoren we bij Joris in een verlaten zaaltje.
Het weekend zit er op. Tenminste, voor wat betreft het wandelen van het Zuiderzeepad. We nemen afscheid van John en Mariska die huiswaarts keren. Bijna 50 kilometer hebben we het pad verder bewandeld. Vooral de etappe van vandaag was een gevarieerde. Er zat echt alles in. Zoals al gezegd, is het natuurlijk balen geweest dat we door corona niet met zijn zessen in het huisje konden. Daarentegen zat het weer, dat vooraf veel nat beloofde, enorm mee.
Voor Monique, Ferdy, René en mij zit het weekend er nog niet op. Morgen liggen er nog wat kilometers voor ons in het vooruitzicht. We gaan ons debuut maken op het Westerborkpad.
- op naar de volgende etappe
- terug naar de vorige etappe
- overzicht van onze Zuiderzeepadetappes
