start: met de auto naar Beaufort, geparkeerd bij halte Op der Gare, bus 191 in 24 minuten naar halte Bleesbrueck in Bettendorf
etappe: van Bleesbrueck naar Beaufort
kilometers: 18,5
GR5 kilometers: 17
totaal kilometers op de GR5: 581
hoogtemeters: 539
De dag begint zoals alle andere eerder deze week, met twijfel. Gisteravond bleek namelijk dat de voor vandaag verwachte neerslag erg mee zou vallen. Dus, het besluit genomen om toch de in mijn ogen "monster"-etappe van Kohnenhof naar Bivels te stappen. Dat predikaat geef ik het, omdat dat stuk zo'n 1000 hoogtemeters herbergt. Op zich te doen, al vind ik het wel een behoorlijke klus, maar met deze weersomstandigheden vind ik dat vooral de afdalingen wel erg tricky worden. Maar goed, die omstandigheden leken mee te vallen toen we gisteravond onze ogen sloten. Het eerste wat we vanochtend deden toen we om 6:15 wakker getringeld werden, was kijken of de verwachting nog hetzelfde was. Not! Er zou weer een bak regen naar beneden komen. En daar was de twijfel weer. Maar ja, wat dan? Van nog een dag in het huisje doorbrengen worden wij niet vrolijk. We willen aan de wandel. Daarom een andere etappe uitgekozen met iets minder hoogtemeters en steile afdalingen, die van Bleesbrueck naar Beaufort.
Toch kunnen deze draaikonten niet helemaal verkroppen dat onze GR5 wandelingen nu niet helemaal aaneengesloten zijn. Vandaar dat we bij het wegrijden toch richting Bivels gaan om de gevreesde etappe af te kunnen tikken. Maar hu? Klopt de titel van dit blog dan wel? Daar staat toch van Bleesbrueck naar Beaufort? Nou, dat klopt inderdaad, want bij het parkeren in Bivels blijkt dat de bus terug naar Kohnenhof er zo'n 1 1/2 uur over zal doen. Niet echt handig in deze tijd van het jaar als het al redelijk vroeg donker wordt en wij dus te laat van huis zijn vertrokken door al het gedraai.
Daarom dan toch maar doorgereden naar Beaufort om daar de auto te parkeren. Ook die rit gaat niet helemaal zonder slag of stoot, omdat de N10 afgesloten is. Lang verhaal kort, we hebben pas de bus van 10:26 uur in Beaufort. Dat geeft wel de tijd om ons eerste startbakkie van deze week te scoren bij de plaatselijke bakker.
Om 11.00 uur kan de GPS pas aangedrukt worden. Gelukkig is het nog steeds droog, dus de jassen mogen nog even in de rugtas blijven. De eerste kilometer blinkt niet uit door schoonheid. We stappen, gelukkig wel op een stoep, langs de drukke N17. Bij de brug over de Sure nemen we afscheid van de Our-route die we tot nu in Luxemburg hebben gevolgd voor de GR5. In plaats daarvan stappen we over op de route Maurice Cosyn. Voor ons maakt het niet uit. Wij blijven de gele stippen volgen.
Die leiden ons aan de overkant van de Sure door het portaal van Diekirch, Gilsdorf. In de tot minibieb omgetoverde telefooncel op het centrale pleintje zien we wat leuke titels staan. Helaas uiteraard in andere talen dan het Nederlands. Daarom nemen we maar niet de moeite om ze mee te slepen. Maar goed ook, want zodra we het dorpje uitgelopen zijn, beginnen de eerste hoogtemeters. Het gaat een dikke honderd meter omhoog en dat zorgt voor mooie uitzichten achterom kijkend, altijd een goed excuus om even uit te puffen. Eenmaal boven duiken we voor de eerste keer het bos in. En wat een prachtig bos is dit, zeg! Dit is het herkenbare landschap van de plaatjes van het Mullerthal, waarin we ons nu overigens bevinden. Links hebben we tussen de bomen door een uitzicht naar de vallei die behoorlijk in de diepte ligt. Rechts vormen blokken rots een ruige wand. Bij een soort van inham zoeken wij een plekje op losliggende rotsen voor de wand om ons eerste broodje te eten. Wat een mooie plek voor een lunch!
Nog een tijdje mogen we van dit bijzondere, verstilde bos genieten. Ongemerkt blijven we klimmen. Een natuurstenen trap maakt dat sowieso wel heel makkelijk. Het lijkt of we het de afgelopen week elke dag een beetje meer herfst hebben zien worden. De kleuren intensiveren en de paddenstoelen zijn niet meer te tellen. Ook vandaag zien we weer een paar prachtexemplaren.
Op een volgende kruising laat een aankondiging ons een beetje schrikken, het is een waarschuwing voor een jacht. Maar pas op 4 november, dus wij mogen door. Toch? In de verte horen we wel af en toe knallen. Zou het echt okay zijn wat we nu doen? We hebben nergens rode borden gezien. Door dan maar.
Langs de rand van een bos lopen we nu over een soort van open vlakte. In het bos hingen al slierten mist. Hier in het open gebied is het ronduit heiig. In de verte rechts onder ons zijn nog vaag de contouren van een dorpje te zien. Over het geasfalteerde weggetje is het fijn stappen de richting van dat dorp op.
Afdalend komen we in klein gehucht, meer dan een paar huizen is het niet, waar we vrolijk, laten we het tenminste maar zo interpreteren, welkom worden geheten door een paar honden. Gelukkig niet op de weg, maar hangend uit het raam van een knaloranje huis. Over een stenen bruggetje bereiken we de andere kant van een woest stromend, smal riviertje. In een weide ontdekt een aantal schapen ons. Hard komen ze aangerend. Tot ze beseffen dat wij geen eten voor ze hebben of ze niet zullen vrij laten. Versteend blijven ze staan.
Wij klimmen weer eens een stuk omhoog, eerst over een glibberig graspad, daarna over een asfaltweggetje. Nog een bocht naar links en daar doemt het dorpje van eerder uit de mist voor ons op. Het blijkt Eppeldorf. De kerk torent boven de huizen uit. Even buiten het dorp begint de laatste en steilste klim van vandaag. Het wordt een makkie. Niet omdat de hoogtemeters meevallen, maar omdat de hele klim over asfalt loopt. Geen weggeglij over de zompige ondergrond dus. Binnen no-time staan we boven.
Op een doorgaande asfaltweg zien we in de verte een bord Beaufort al aankondigen. Wij gaan nog even rechtdoor. Hier staan ook voor het eerst de routeaanduidingen voor de Mullerthaltrail. Ohw, dat lijkt me ook nog wel erg tof om eens te doen.
De kilometers tot Beaufort voeren opnieuw door een schitterend bos. Het is het brongebied van de Huschbaach. Mistslierten her en der tussen de hoge bomen geven een mysterieus sfeertje. Het water van het beekje en later een stuwmeer ziet melkachtig. Ook hier net als in het begin van de wandeling bij Diekirch de enorme rotsblokken. Het regent inmiddels al een tijdje. Onder de bomen lopend kletteren de druppels op het bladerendek. Het klinkt alsof het plenst. Toch valt dat mee. Maar omdat we geen zin hebben om voor dat laatste stuk de regenjacks weer aan te hijsen, worden we toch wel nat.
En dan is daar Beaufort. We zijn er. Nog een klein rondje door het dorpje met vanuit de verte een blik op het kasteel en dan tringelt de GPS. Op naar de auto.
Morgen gaan we weer huiswaarts. Europarcs Kohnenhof bleek een heel fijne uitvalsbasis om dit stuk van de GR5 te bewandelen. Het was af en toe een hele uitzoekklus om ergens te geraken met het OV. Vooral op zondag rijdt het hier minimaal. Het weer zag er vooraf niet al te florissant uit, maar we waren bofferds. Okay, elke wandeldag hebben we wel een nat pak gehaald, maar het was niet zo dramatisch als verwacht. Met uitzondering dan van gisteren, maar ach, een chilldagje tussendoor is ook best fijn. Wel hebben we nu nog een gat te dichten. Daar moeten we maar eens plannen voor gaan maken. Maar wellicht pas volgend voorjaar. Tot die tijd richting we ons op de Nederlandse LAW's. Genoeg te stappen...
- op naar de volgende etappe
- terug naar de vorige officiële GR5-etappe, van Bivels naar Bleesbrueck
- terug naar onze GR5-etappe, van Grufflingen naar Ouren
- overzicht van onze GR5 wandelingen
- onze andere wandelpaden
