Trekvogelpad van Bergen aan Zee naar Alkmaar

19 oktober 2022

Start: met 2 treinen en 2 bussen naar halte Strand in Bergen aan Zee, totaal 1.40 uur onderweg

Etappe: van Bergen aan Zee naar Alkmaar

Kaarten: 1, 2 en 3

Kilometers volgens gids: 21,9

Kilometers gestapt: 25,9

Kilometers totaal op dit pad: 21,9

Als om 6.30 uur de wekker gaat, twijfel ik heel even. Het is vakantie, waarom zou ik zo vroeg opstaan. Bovendien kan ik best een trein later nemen. Maar de zin in vandaag overwint. Even een cappuccino om de dag te starten en ik kan op pad. 

Twee treinen brengen me van huis naar station Alkmaar. Hiervandaan rijdt bus 166 naar halte Plein in Bergen. Het is bijna jammer dat ik daar maar drie minuten overstaptijd heb, want ik zie een gezellig koffietentje. Buurtbus 410 zorgt voor het laatste stuk naar halte Strand in Bergen aan Zee. De buschauffeur, die geïnteresseerd was waar ik naar op weg ben, wenst me een fijne wandeldag.

Heel even sta ik wat onwennig. Van blogs weet ik dat hier geen officieel startpunt is. Maak ik nu ik alleen ben, een startselfie? Ja, natuurlijk doe ik dat. Het is ook de enige mogelijkheid om mezelf op de foto te krijgen. Okay, foto gemaakt, aan de wandel...

Het strand op. En wat is dat toch betoverend. In de zomer heb ik niets met zee en strand, hoogstens op een terras achter glas en met een glas in de hand. Maar op een dag zoals vandaag met een prachtige wolkenlucht, een mooi strak zandlaken en her en der wat strandvogels ben ik volledig om. Ik zoek wat schelpen, maak foto's en stap behoorlijk door. Op mijn horloge zie ik dat ik de afslag met de groene lijn heb gemist. Hoe kan dat nou? Ik ben pas net op het strand en waar is die afslag dan? Ik loop terug en zie een strandafgang bij restaurant Noord. 

Bij het Zeehuis ligt het officiële vertrektpunt van het Trekvogelpad. Sinds 1961 is het een Natuurvriendenhuis, tegenwoordig het Nivon, de beheerder van het pad. Voor die tijd was het een koloniehuis voor zogenaamde "bleekneusjes" uit Amsterdam. In mijn kleutertijd was ik blijkbaar ook zo'n bleekneusje uit Amsterdam, want ik heb, weliswaar niet in dit koloniehuis, maar wel in een in Petten, 6 weken gelogeerd. 

Vanaf hier voert de route het Noord-Hollands Duinreservaat in. Het nodige toegangsbewijs heb ik in de trein al digitaal aangeschaft. Tot bijna kilometer 10 in Wimmenum is het genieten geblazen in het bos. Andere wandelaars kom ik nauwelijks tegen. Wel zijn er volop mountainbikers. Klinker- en bospaden wisselen elkaar af. Ook hier weer volop paddenstoelen. Af en toe gaat het flink op en af. Een bocht omkomend schrik ik me een hoedje. Naast mij in de bosjes hoor ik een behoorlijk geritsel, niet iets dat een vogel produceert. Vijf meter van het pad staat een enorme Schotse hooglander. Zo een met twee flinke horens op zijn hoofd. Hij kijkt me een beetje sloom aan en gaat gewoon door met het plunderen van een eikenboom. Bij een volgende bocht word ik zo'n beetje begroet door een pony die half op de weg staat. Ook deze vervolgt langzaam zijn weg zonder me een blik waardig te keuren. 

Het is trouwens een prachtige dag. Mijn jas heb ik al een tijdje uit. Het is fris, maar doorstappend, is het absoluut te doen. In Wimmenum kom ik de eerste bebouwing tegen, huizen waarvan de achtertuin zo'n beetje uit de duinen bestaat. Aan Tobleronstenen is te zien dat de Atlantikwall hier heeft gelegen. Richting Egmond zijn volkstuinen in de duinen. Die ken ik nog van onze route hier van het Kustpad. Met het bereiken van Egmond aan den Hoef is er een einde gekomen aan het duingebied. Vanaf nu wordt het open gebied richting Alkmaar. In het plaatsje speur ik naar een tentje om een kop cappuccino te kunnen scoren. Tevergeefs. 

De Slotweg, waarlangs ik Egmond uitloop, dankt zijn naam aan het voormalige kasteel van Egmond dat hier eens lag met de bijbehorende slotkapel. Laatste wordt momenteel gerenoveerd. Van het kasteel zijn alleen de contouren nog zichtbaar op de grond. 

Via een drukke rotonde op de N512 laat ik het dorp achter me. De route stuurt me een weiland in. De routeaanduiding is niet helemaal duidelijk. Dat zorgt dat ik in eerste instantie aan de verkeerde kant van de sloot terechtkom. Als een andere sloot zorgt dat ik niet verder kan, besef ik mijn fout. Het boekje biedt uitkomst. Ik had een bruggetje over gemoeten. Ruim een kilometer struin ik door nat grasland via overstapjes van de ene in de andere wei gerakend. Tot ik niet meer verder kan. Een duidelijk hek, zonder overstap en met meerdere prikkeldraden blokkeert de weg. Hmm, wat nu? Ik kies eieren voor mijn geld, hoewel er alleen maar koeien te zien zijn, en draai om. Dat zorgt voor zo'n 3 kilometer extra op de teller, maar ach, beter ten halve gekeerd, toch? 

Via de alternatieve route vervolg ik mijn weg. Velden met bloeiende dahlia's en andere bloemen zorgen voor fleurigheid. Een lang fietspad brengt me in Heiloo. Hier volg ik, dit keer per ongeluk, opnieuw de alternatieve route. Mijn GPS meldt dat er een koersfout is, maar ik zie nog gewoon rood-witte stickers. Opnieuw laat het boekje zien dat het wel goed komt. 

Tot de gemeentegrens van Alkmaar blijft de route bebost. Het Heilooërbos en het park behorende bij landgoed Nijenburg zorgen daarvoor. Ook het voormalige terrein van AZ, de Alkmaarder Hout staat garant voor groen. De laatste kilometer van deze route loopt over de oude stadswal. Voor ik rechts het centrum kan inbuigen, tringelt mijn GPS, einde van etappe 1. In plaats van naar rechts te gaan, sla ik linksaf naar het station. Een blik op de tijd laat me weten dat ik nog even in sprint moet om de trein naar huis te halen. Dat lukt! 

En dan is de kop eraf. Ik ben begonnen met het Trekvogelpad. Ruim 25 kilometer was ik mijn eigen gezelschap. Bij het tegenkomen van het hek op het weiland, had ik misschien wel even ruggenspraak willen houden wat te doen, maar ja, als er niemand anders is, moet je toch echt zelf een beslissing nemen...en kun je niemand anders de schuld geven als dat niet de juiste blijkt te zijn. Voor het eerst liep ik op mijn eigen GPS, mijn horloge stuurde me. Gewoonlijk volg ik René die zijn GPS aan heeft staan. Het maakt me wat meer bewust van de route. Lang verhaal kort, dit beviel me. Dit soloproject is nog zeker niet ten einde. 

• op naar de volgende etappe, van Alkmaar naar De Rijp
• overzicht van mijn Trekvogelpadwandelingen
• overzicht van onze andere wandelpaden

GR5 van Viversel naar Kiewit

17 oktober 2022

Start: vanuit ons Vrienden op de Fiets adres - het ligt letterlijk aan de route

Gestapt: 23 kilometer, inclusief route naar station Kiewit

GR5 kilometers: 20,5

In totaal op GR5: 320 kilometer

Overnachting: Vrienden op de Fiets adres in Viversel

Het was niet onze dag vandaag. Hoewel we flink wat bomen hebben gezien, was het niet echt "a walk in the park". Maar goed, dit soort dagen horen er ook bij. Ondanks ons gebikkel zagen we toch ook wel de mooie kanten van dit stukje Vlaanderen. 

Het overnachtingsadres van Vrienden op de Fiets is wat ons betreft niet echt een aanrader. Dat er geen verwarming zou zijn, wisten we. Dat is ook absoluut geen probleem. Een sweater extra en warme wandelsloffen zorgen ervoor dat we het niet koud hebben gehad. Wel akelig is dat het hele huis naar sigarettenrook ruikt. Het maakt de slaapkamer benauwd. Desondanks slapen we redelijk, al staan we beiden met hoofdpijn op. Om even voor negenen zwaaien we de gastvrouw uit. Het is onze derde ervaring met dit concept en we hopen toch echt dat onze eerste twee overnachtingen meer de standaard zijn. 

Wel een voordeel van dit adres is dat het aan de route van de GR5 ligt. De startselfie kan dan ook vrijwel voor de deur worden gemaakt. Het is bewolkt. De weersites voorspellen dat er wat buitjes kunnen vallen. We hebben de regenhoezen maar direct om de rugzakken gedaan. 

De eerste kilometers voeren door bebost gebied. Opvallend is dat aan beide zijden van het pad de bomen met hun voeten in het water staan. Water wordt van de ene zijde naar de andere gepompt. Dit is het gebied van de Vijvers van Terlaemen, vijvers met verschillende, alle even mooi gevonden, namen die zijn ontstaan door turfwinning en de ontginning van ijzerzandsteen. Opeens staan we voor een kleine uitdaging. Het pad is overstroomd. Het is geen enorme sloot, maar toch voldoende om natte voeten te halen. Dat vermijden we liever. Met een klein beetje kunst- en vliegwerk lukt dat gelukkig. 

Het is duidelijk waarom het geronk van motoren gisteren zo luid klonk. Hier ligt namelijk de ingang van het autocircuit Zolder. Op deze doordeweekse dag is het een oase van rust. Net als in het natuurgebied de Bolderberg. Hier is het weer genieten van de herfst. Er zijn volop paddenstoelen. Na gisteren fotografeer ik vandaag alleen de echt opvallende. Een hardloper roept, terwijl ze ons passeert, dat het bijzonder is dat er in dit jaargetijde nog rugzaktoeristen zijn. Als ze ons opnieuw tegenkomt, loopt ze even met ons op. Als een ware ambassadrice van dit gebied geeft ze ons wat toeristische tips. De eerste komen we al snel tegen, de Kluis van Bolderberg. We vragen ons af waar de naam kluis vandaan komt voor een afgelegen huis met kapel. Nazoeken levert op dat het van het woord kluizenaar komt. Het is een soort klooster met slechts een monnik of zuster. Voor de deur een kruis met een berg stenen aan de voet. Hier laten pelgrims hun figuurlijke bagage achter in de vorm van een steen. 

Het natuurgebied Bolderberg mondt uit in het gelijknamige stadje. We zijn toe aan koffie. De duffe hoofdpijn waar ik mee ben opgestaan, is nog niet verdwenen. Wellicht dat een sterk bakkie koffie de remedie is. Het is natuurlijk maandagochtend en dan blijken de meeste eet- en drinkgelegenheden dicht. We maken een vreugdesprongetje als we in de verte een bord met "open' zien staan voor een gezellig aandoend tentje. De domper is groot als blijkt dat we een half uur te vroeg zijn. Hetzelfde geldt voor het restaurant bij Domein Bovy. Echt vrolijk worden we er niet van.

Ons enthousiasme neemt weer iets toe als we het terrein van het recreatiegebied van Bovy oplopen. Het vlonderpad over de plas is hier de oorzaak van. Zo'n houten pad is altijd een extraatje, hoewel vooral het laatste deel enig onderhoud nodig heeft. De smalle planken buigen angstvallig door. Voor het eerst vandaag zijn de paraplu en regenjas tevoorschijn gehaald. De regen twijfelt, doorzetten of het bij een paar spatten laten. 

Daar is het Albertkanaal weer! Gisteren staken we dat over via een gloednieuwe brug. Nu mogen we, over eenzelfde brug, weer naar de overkant. In het boekje zien we dat we over een aantal kilometers en een andere brug weer naar deze kant mogen. Waarom dit rondje dan? Doel blijkt de Abdij van Herkenrode. Ah, leuk, een abdij betekent ook bier, toch? We laten de koffie gewoon zitten en hopen dat een biertje ons uit de dufheid kan halen. Na een korte stop om even te schuilen voor de toch doorgezette regen, zien we bij kilometer 13 de Abdij opdoemen. Hier geldt overigens ook dat het restaurant op maandag gesloten is. Geen drankje dus. Wel nemen we een kijkje op het terrein. We zijn onder de indruk! Het lijkt een dorp op zich. Oude gebouwen hebben een nieuwe bestemming gekregen. Na een korte ronde vervolgen we de route. Opnieuw op weg naar het Albertkanaal. 

Tussen ons is het behoorlijk stil geworden. Genieten is er even niet bij. De ene voet voor de andere zetten dat heeft onze aandacht. Dit is echt kilometers maken. De rugzakken drukken en trekken. Mijn heupen vertoonden vanochtend ronde blauwe plekken. René heeft vooral last van zijn schouders. De bepakking laat letterlijk en figuurlijk zijn sporen na. Voeg daarbij ook eens de niet echt inspirerende omgeving van de laatste kilometers en het is duidelijk dat we naar het eindpunt uitzien. Dit blijkt ook nog eens een kilometer verwijderd te zijn van het station waar de auto staat. Poeh, wat zijn we blij als we rond 14.00 uur de GPS'en kunnen stoppen. Snel de rugzakken in de achterbak en op naar het noorden. Rechtstreeks naar huis rijden doen we niet. We hebben trek. In Best stillen we onze behoefte aan iets hartigs bij de McDonalds. We zijn fan van de Veggie Spicy McChicken. 

Weer thuis worden de rugzakken gewogen. René heeft de afgelopen dagen zo'n 10 kilogram meegezeuld. Mijn rugzak was een kilo lichter. Bij het uitpakken denken we weer even terug aan vanochtend, alles stinkt naar rook. Bah! 

Het weekend zijn 70 kilometer weggestapt. In totaal hebben we nu 320 kilometer van de GR5 gelopen. In november staat een volgend weekend gepland. 

• op naar de volgende etappe
• terug naar de vorige etappe, van Diest naar Viversel
• overzicht van onze GR5 wandelingen
• overzicht van onze andere wandelpaden

GR5 van Diest naar Viversel

 16 oktober 2022

Start: vanaf B&B Cleynaertskamer in Diest

Gestapt 29,7km inclusief rondje Begijnhof en omlopen Albertkanaal

Gr5 kilometers volgens het boekje: 25,3

Overnachten: Vrienden op de Fiets in Viversel

Het is heerlijk tukken bij de Cleynaertskamer. Op de vraag of we alleen willen ontbijten of willen aanschuiven bij de gastvrouw en -heer, kiezen we voor de laatste optie. En dat kost ons flink wat tijd. Het is namelijk zo gezellig dat we veel te lang aan de klap blijven, Belgisch voor blijven kletsen. Even na tienen verlaten we het huis met de blauwe luiken.  

Rechtstreeks naar ons beginpunt van vandaag lopen, doen we niet. Het Begijnhof staat nog op ons lijstje om te bezoeken. Het is even om, maar de oude straatjes met sfeervolle huizen hadden we niet willen missen. 

Bij de Schaffense Poort hervatten we de route. Ook vandaag staat weer in het teken van water, maar dit keer komt het niet van boven. Het is een prachtige wandeldag. René loopt zelfs in korte mouwen. Nee, vandaag stiefelen we vooral langs het water. De eerste kilometers vormen de Demer en de Zwarte Beek het decor in een weids graslandschap.Het water van de beek is overigens niet zwart, zoals de naam mag doen vermoeden. Nee, het is een niet heel aanlokkelijke kleur bruin. De bodem bestaande uit ijzerzandsteen is hier debet aan. Koeien kijken op als we passeren. De omgeving is minder heuvelachtig dan gisteren. De kleur van de lucht, voornamelijk blauw vandaag, zorgt toch ook nu voor genietmomentjes. 

Na 7 kilometer komen we in Zelem in de bewoonde wereld. De straatnamen hier zijn dezelfde als bij ons 8 kilometer rondje thuis. We vragen ons hardop af waar we de verkeerde afslag hebben genomen? Het Nassauhuis naast de kerk in het dorp is een mooie gelegenheid voor een startbakkie. De entourage is sfeervol, de koffie prima, maar laten we het zeggen dat het personeel zijn dag niet had...

Vanaf hier is het echt genieten geblazen van de herfst. De open vlakte maakt plaats voor bos. Paddenstoelen in alle soorten en maten groeien langs het pad. We zien zelfs de "echte" rood met witte stippen. Lummen is een routeplaats. De gemeente waar het onder valt is groot. Al vrij snel komen we er dan ook plaatsnaamborden van tegen, maar Lummen zelf zien we niet. Even komt er een liedje in me op met de tekst dat Lummen een mooie stad is, maar net iets te ver weg...

Hoewel de route best mooi is, moet er ook een kleine kilometer langs een ongezellige asfaltweg worden gestapt. Naast ons het geraas van auto's over de E314. Een mooi moment om er even een snelle kilometer uit te persen. Verderop wordt het weer mooier, maar de verkeersgeluiden blijven vrijwel constant hoorbaar. 

De 1000 jarige eik die we passeren heeft in haar leven al heel wat gezien. Rechtspraken werden onder haar kroon gedaan. Eigenlijk is de boom al dood. De binnenkant is volgestort met beton. Alleen in het buitenste laagje zit nog leven. Desondanks draagt ze een flinke bladerenkroon.

En dan, bij kilometer 21 blijk de vergelijking tussen Lummen en Omsk toch mank te gaan. We zijn er. Niet dat het ons eindpunt voor vandaag is, maar toch is dit feit een drankje op het Gemeenteplein waard. Vanaf hier is het nog een kleine 8 kilometer stappen. Het wordt voor mij een beetje zwoegen. De E313 wordt onderdoor gestoken. Op naar het Albertkanaal dat juist moet worden overgestoken via een brug om in Viversel, wel ons eindpunt, te komen. Aan het eind van de straat doemen borden op die aangeven dat de weg is afgesloten. O jee, dat wordt fiks omlopen, grap ik nog. Tot blijkt dat het inderdaad onze route betreft. Gelukkig ligt niet ver ernaast een nieuwe voetgangers- en fietsbrug. Gelukkig maar, want van nog wat kilometers extra had ik niet vrolijk geworden. 

Bij het oversteken van het water naast de snelweg, beseffen we dat het luide geronk niet van de auto's op de snelweg afkomstig is. We zijn in de buurt van Zolder en daar wordt natuurlijk flink gecrosst op het circuit. Wat een lawaai, zeg! Niet veel later bellen we bij ons Vrienden op de Fiets adres aan, onze 3e ervaring met dit concept. Laten we het zo zeggen, voortaan checken we even goed of er in het huis gerookt mag worden of niet. Wij zijn geen rokers, dus dat zegt genoeg over de geur in de slaapkamer... Zo nog even de beelden van de Amsterdam marathon bekijken. Via de trackapp hebben we gedurende de race in de gaten gehouden wat onze hardloopvriendjes presteerden. 

Morgen de laatste dag van deze GR5 3-daagse. Op naar station Kiewit in Hasselt. 

• op naar de volgende etappe, van Viversel naar Kiewit
• terug naar de vorige etappe, van Zichem naar Diest
• overzicht van al onze GR5 avonturen
• overzicht van onze andere wandelpaden

Gr5 van Zichem naar Diest

 15 oktober 2022

start: met auto naar Kiewit, 2.45 uur rijden. Parkeren bij station. Trein via Hasselt naar Zichem

Etappe: 15,1km

Gestapt: 18,4km omweg naar Scherpenheuvel en uitloop naar B&B

Overnachting: B&B Cleynaertskamer Diest

Horeca: startbakkie bij Railz in Zichem, etappedrankje bij The Garage in Diest

De afstand om vanaf huis bij het eindpunt, waar we de auto parkeren, te geraken wordt steeds groter. Vandaar dat we op deze reisdag een korter traject hebben gepland. We hoeven slechts zo'n 16 kilometer te stappen tot Diest. Mooie bijkomstigheid is dat we dan niet te lang in de voorspelde nattigheid hoeven rond te banjeren. 

De autorit verloopt soepeltjes, geen enkel oponthoud op weg naar het treinstation in Kiewit.  Ter plekke is het nog wel even speuren naar een mooie parkeerplek. Dat lukt onder het viaduct. Er is toch altijd een beetje twijfel of het veilig genoeg is om de auto 3 dagen te laten staan... 52 Minuten na het instappen in Kiewit, stappen we uit op station Zichem. Van de vorige keer weten we dat hier een heel hip koffietentje zit, uhm, zat, zo blijkt. Op de deur verklaart een aankondiging dat de zaak geen vergunning werd gegund en dat er derhalve tot sluiting moest worden overgegaan.  Grrr, en nu? Nou, lang hoeven we niet te treuren, na de startselfie zien we aan de overkant een gezellig aandoend tentje. Railz blijkt dat ook inderdaad te zijn. Het is een soort kroegie waar buurtbewoners samenkomen voor een koppie koffie of een biertje. Wij gaan voor eerstgenoemde.  Dit startbakkie wordt vergezeld door een speculaas-peren-cheesecake. 

Op naar Diest. In eerste instantie gehuld in een shirt met daaroverheen een regenjasje. Regen dreigt. De start loopt over een traject van een voormalig boemeltje. Bielzen herinneren aan de route. In de verte torent de kerkspits van Zichem boven mooi gekleurde bomen uit. Dichterbij een andere toren, de Maagdentoren. Een informatiebord vertelt de geschiedenis. Wij hebben het al enigszins uit het routeboekje meegekregen en stiefelen snel verder. Langs huizen in de inmiddels bekende Belgische bouwstijl, een allegaartje meestal. Over een smal grindpad mogen we onze klimspieren, die in ruste waren sinds de vakantie, weer even aanspreken. Het resulteert in een prachtig, weids uitzicht. Het vlakke land lijkt voorgoed achtergelaten op de GR5. Wij klagen niet. 

Voor ons wordt in de verte de ronde koepel van de basiliek in Scherpenheuvel zichtbaar.  De route gaat hier niet langs. Wij wel. Het ongeveer bekendste bedevaartsoord van België kunnen wij niet zomaar voorbij lopen, toch? Het is absoluut de moeite waard. Het dak van het ronde gebouw is bezaaid met goudkleurige sterren. Binnen is het prachtig! Een smalle gang voert om de binnenste ruimte met het spreekgestoelte, door kleine gebedsruimten met overal het Onze vader uitgeschreven aan de muur hangend. Het is geen enorm grote kerk, maar wel erg indrukwekkend. Aangrenzend zijn wat ruimtes waar offerkaarsen kunnen worden aangestoken. Ook wij branden een kaarsje, voor de Koningin van de vrede. Hard nodig. Het omliggende plein doet gezellig en uiteraard onvermijdelijk ook wat toeristisch, aan. Nog lang zien we toren van de basiliek boven alles uitpiepen als we onze weg weer vervolgend af en toe een blik over onze schouder werpen. 

Al verschillende keren hebben we een soort jassendans gedaan, regenjas aan, oh, weer droog, dus hup weer in de tas. Tot het weer begint te miezeren en alles weer van vooraf aan kan worden herhaald. Slechts een keer krijgen we een wat heftigere bui op ons hoofd, maar eigenlijk mogen we echt niet klagen. 

Richting Diest wordt het landschap steeds glooiender. Op en neer gaan we. Een paard bij een stoeterij die we passeren, probeert ons de schrik op het lijf te jagen door hard aan te komen galopperen vanaf een verre uithoek van de weide. Eenmaal bij ons gaat het hard in de remmen om vervolgens een flinke hoop mest te produceren Ons weidse uitzicht verdwijnt als we de krochten van een holle weg binnenlopen. Wat is dit toch altijd bijzonder. Opeens bestaat de omgeving alleen nog uit twee hoge, aarden wallen met bomen. 

De tegenstelling bij het uitlopen kan bijna niet groter. We zijn in Diest, in een soort winkelgebied met megastores, supermarkten en fastfoodketens. Het stadje zelf wordt nog even niet bezocht. Weggedoken onder een plu of diep in een capuchon, maken we nog een extra lus door het buitengebied. Schoppend door nat gras lopen we door weides. Regenvlagen onttrekken de omgeving aan ons zicht. 

Dan zijn we opnieuw in de plaats van bestemming,  Diest. Door wat woonwijken, niet alle even inspirerend, komen we op de wallen rond het centrum. De Lindemolen is zeker een foto waard. Over smalle paadjes, hoog boven het stadsverkeer links van ons en rechts een herfstig park, bereiken we de Saspoort. Hier verlaten we voor nu de GR5.

De wandelboom voor de poort wijst de weg naar Nice. Wij gaan tegengesteld, het centrum in. The Garage is een leuke plek voor een etappedrankje. De naam doet wellicht vermoeden dat het om een moderne, Amerikaans aandoende tent gaat, maar het blijkt een soort Belgische bruine kroeg. Een prima plek voor een Karmaliet Triple en een La Chouffe koffie dus. 

B&B de Cleynaerskamer ligt een dikke kilometer verder. Hier worden we hartelijk ontvangen in het huis met de blauwe luiken. Even chillen we voor we er weer op uit gaan voor een hapje eten. Dat wordt Italiaans. 

Zo vast even de dag van morgen doornemen,  hopelijk weer net zo'n mooi stukje GR5...met misschien ietsiepietsie minder nattigheid.  

• Op naar de volgende etappe, van Diest naar Viversel
• Terug naar de vorige etappe, van Oevelt naar Zichem 
• Overzicht van onze andere GR5 etappes
• Onze andere wandelpaden