GR5 van Visé naar Saive

 25 januari 2023

Start: auto geparkeerd bij de kerk in Saive. Hier vandaan bus 67 in 40 minuten naar Visé 

Etappe: Visé naar Saive

Kilometers van GR5: 15,2

Kilometers totaal: 18,45

Totaal kilometers op de GR5: 422

Hoogtemeters: 396

De GR5 is op te delen in verschillende segmenten.  Goede leidraad hiervoor zijn bijvoorbeeld de boekjes. Vandaar dat wij vandaag het gevoel hebben aan een nieuw deel begonnen te zijn. Eigenlijk gisteren al, toen we de brug bij Kanne overstaken. Op dat moment begon ons pad zuidwaarts pas echt. Boekje Nederland en het Vlaamse boekje kunnen worden opgeborgen. 

Eigenlijk zouden we vandaag tot Retinne stappen, een dikke 20 kilometer. De blubber van gisteren en de weersvoorspelling deden ons besluiten de geplande kilometers naar beneden bij te stellen. Bovendien werd de reis met het OV nu ook nog eens minder lang. Saive wordt onze finishplaats. Daar parkeren we de auto bij de kerk. 

Het ritje in bus 67 is een soort van attractie. De gelede bus crosst over de door vorst aangetaste wegen. Bochten worden fluks genomen. De enorme hoogteverschillen lijken de chauffeur geen problemen te bezorgen. Ik vind het af en toe best spannend.  Nou ja, hij zet ons in ieder geval op tijd, om 10.30 uur, in Visé af. Wegens werkzaamheden gebeurt dit niet bij het station. Ach, dan kunnen we mooi wat meters aan deze niet al te lange etappe plakken. En leuker, zo zien we ook nog iets van Visé. 

Bij het station zetten we de GPS'en aan. Het eerste stuk is barsaai, langs een hek dat ons van het voorbijrazende verkeer op de A2 voert. Gelukkig laat de route Visé toch van een betere kant zien door ons via een rondje langs de kerk de plaats uit te leiden. We hebben direct de eerste hoogtemeters voor vandaag erop zitten, omdat we flink wat traptreden omhoog mogen. 

Direct zijn we in het buitengebied. Hier ligt best nog wel wat sneeuw. We hebben al gemerkt, dat hoe zuidelijker we komen, hoe witter het nog is. Koud is het trouwens ook. Brr. Helemaal zo lopend in open gebied. Gelukkig dalen we al snel weer. Trouw volgen we de rood/witte markeringen. Totdat René opeens roept dat hij de route kwijt is op z'n GPS. We keren terug. En ja, hier is een scheiding tussen de GR5 en de LAW 7-2. Blindelings volgden wij laatstgenoemde.  Fout dus. Het is even goed kijken welk pad we richting Dalhem moeten hebben, maar even later lopen we over een zompig grasveld Dalhem binnen. Een oude burcht torent boven het plaatsje uit. We stappen omhoog. Wat een fotogeniek straatje! Via het Wichet de la Rose, een poortje als sluiproute aangelegd, komen we weer in de benedenstad. 

Iets verder leidt een bospad ons weer omhoog. Een poort met een korte tunnel laat ons nieuwsgierig stoppen. Wat is dit? Het blijkt een monument als herdenking aan een ongeluk met een toeristentreintje in 1991 waarbij 7 mensen het leven lieten. 

Het bospad golft op en neer. Tot in Feneur. Hier slaan we vlak voor de poort van een boerenhoeve een smal paadje in. Het is alsof we in de achtertuinen van de huizen hier lopen. Het geeft een beetje een raar gevoel. Vooral omdat de tuinen en huizen niet al te best onderhouden zijn. 

Feneur is een gehucht. Het 2 kilometer verder gelegen St. Remy is iets groter, maar weer niet zo groot dat er een eettentje zit dat geopend is. Door dus maar. Nu volgt een prachtig stuk. Over single tracks lopen we een dichtbegroeid bos in. Bij het riviertje de Julienne klimmen we even flink. Wat een rust heerst hier. Toch is het bewoond gebied. Af en toe komen we een prachtig gelegen cabin tegen. Geen slechte plek als je van de natuur houdt. Het pad volgt de loop van het riviertje. Soms ernaast, soms er hoog boven. 

Even is het gedaan met de rust als we parallel aan de A3 komen te lopen. Wat een contrast! Ver is het nu niet meer naar Saive. Over achterafweggetjes lopen we naar het dorpje waar we vanochtend onze auto achterlieten. We zijn er. 

Bijna 18,5 kilometer weggestapt. Echt easypeasy ging het vandaag niet. Geen idee waarom. Wellicht speelde de gure kou een rol of misschien zijn de beentjes het een beetje zat. Maar weer een stukje GR5 in de pocket. 

• op naar de volgende wandeling 
• terug naar de vorige wandeling 
• overzicht van onze GR5 wandelingen
• onze andere wandelpaden

Noord-Hollandpad - van Winkel naar Wieringerwaard

15 januari 2023

start: auto geparkeerd op de Noord-Zijperweg 36 in Wieringerwaard, met de andere auto gereden en geparkeerd op Winkelerzand in Winkel.

etappe: deel van 8 naar Kolhorn, heel etappe 5 naar Wieringerwaard

kilometers: 17 (inclusief uitloop naar auto)

horeca: 't Anker in Kolhorn

Niet alleen het onstuimige weer zorgt vandaag dat we enigszins terughoudend onze weg over het Noord-Hollandpad naar Texel vervolgen. Vorig jaar op 23 oktober hebben we namelijk al eerder een poging gedaan dit stuk tussen Winkel en Wieringerwaard weg te stappen. Onze wandeldag strandde toen op de heenweg bij Kolhorn. Een auto-ongeluk met gelukkig voor iedereen een goede afloop gooide roet in het eten. De bibbers moesten even uit ons lijf, maar al snel besloten we met z'n viertjes ons pad weer te vervolgen. En dat staat voor vandaag op de planning. Zelfs de voorspelling op fikse wind en hevige buien kan ons niet weerhouden. Wij gaan gewoon. Wel is het even billen knijpen als we de bewuste kruising opnieuw oversteken. Toch wel een beetje opgelucht maken we even later de startselfie om ons Noord-Hollandpad-avontuur te vervolgen. 

Al direct vanaf de start worden onze schoenen getest op waterdichtheid. We mogen de grasdijk langs het kanaal Alkmaar-Kolhorn op. Het waait al best, maar echt donkere wolken zien we nog niet aan de horizon. Door het slappe zonnetje stappen we af en toe zelfs in onze eigen schaduw die ons vooraf gaat. Via de Mientbrug komen we aan de andere kant van het water. In de verte gloort de kerkspits van Kolhorn. Dat is ons doel. Nu we de Kromme Gouw volgen, lopen we niet langer rechttoe rechtaan. Dat betekent ook dat we de wind niet meer constant mee hebben. Het wuivende riet, hoewel dat wel een understatement is met deze woei, begeleidt ons op de weg naar het oude vissersdorp. 

Via een van de vele bruggetjes komen wij in de sfeervolle straatjes. Even verlaten we de route om een vroege lunchstop te houden bij 't Anker. Heerlijk om even niet het geruis van de wind om je hoofd te hebben zeg! Bovendien smaakt de lunch ook picobello. Het zorgt ook voor voldoende energie voor het volgende stuk. En dat blijken we nodig te hebben...

Man, man, zodra we de pittoreske huizen en de historische turfboeten van Kolhorn achter ons hebben gelaten, trekt de wind enorm aan. Druppels vallen. Hoewel, vallen, het is meer waaien ons recht in het gezicht. De regencapes aantrekken is een hele bedoening. Ze wapperen voor ons uit. Onze verkleumde handen helpen daar ook niet echt bij. Bovendien bieden ze, ook als we ze eenmaal om hebben, niet echt veel bescherming tegen de striemende regen. Het komende stuk biedt echt nul schuilmogelijkheden. Kilometers mogen we over een kale dijk langs het Waardkanaal bikkelen. Om de regen en wind zoveel mogelijk te ontwijken, proberen we onderaan de dijk te lopen. Dit vrijwel onbegaanbaar stuk is echter niet goed te belopen. Liever dan maar bovenop de dijk met de blazende wind. Echt doorstappen is dus sowieso al niet mogelijk, maar de vele overstapjes zorgen nog voor extra oponthoud. Veel van de omgeving zien we niet. Met gebogen hoofden tegen de bij vlagen horizontale regen volgen we de dijk.  

Even moet een weg worden overgestoken om vervolgens weer langs het water door te stappen. Voordeel is wel dat het nu geasfalteerd is. Bovendien zorgen de, best leuke, huizen hier dat we enigszins in de luwte lopen. Links van ons zien we in de verte de watertoren van Wieringerwaard. Daar staat de auto. En dan opeens stopt de asfaltweg voor een behoorlijke plas water met de voor vandaag heel toepasselijke naam, Pishoek. Hier mogen we linksaf opnieuw een hekje over om op een grasdijk terecht te komen. Het zijn de laatste kilometers. De regen, voor even gestopt, besluit ons bikkelavontuur extra glans te geven. Ook hebben we de wind nu recht op kop. Diep verscholen achter René is het voor mij af en toe gewoon een gevecht om naar voren te komen. Langzaam komt de watertoren dichterbij. Nog even snel een foto met een molen en dan linksaf richting auto. Als een paar verzopen katjes stappen we in. Dit soort avonturen zijn altijd tof...maar dan eigenlijk vooral achteraf. 

En dat is ook nu weer het geval. Met een warme chocolademelk is het thuis op de bank fijn terugkijken. Texel is weer een stukje dichterbij. Bovendien is deze toch wel beladen etappe achter de rug. Een afspraak voor een volgend stuk Noord-Hollandpad zal dit keer niet zo lang op zich laten wachten...

• terug naar de vorige etappe, van Obdam naar Winkel
• op naar de volgende etappe, van Wieringerwaard naar Julianadorp
• overzicht van onze Noord-Hollandpadetappes
• onze andere wandelpaden

Westerborkpad - van Nunspeet naar 't Harde

3-1-2023

start: station Nunspeet, waar Petra met de trein arriveert en ik met de auto die ik gratis parkeer op de naastgelegen P+R

etappe 15: 11,5 kilometer

kilometers: 13,3

finish: met trein in 6 minuten van 't Harde naar Nunspeet

Tot twee keer aan toe gooide de weersvoorspelling roet in het eten wat betreft onze Westerborkpadplannen. In augustus weerhield donder en bliksem ons van de route van Harderwijk naar Nunspeet. Een paar weken geleden was dat een dag vol nattigheid. Beide dagen kregen een andere, ook gezellige, invulling. Maar nu zouden er toch echt weer kilometers worden gemaakt richting Westerbork. Officieel zou dat het stuk tussen Harderwijk en Nunspeet worden. Na even overleg, en even slikken..., besloten we de volgorde van de etappes naar ons eigen hand te zetten. Vandaag stappen we van Nunspeet naar 't Harde. Minder kilometers en voor nu komt dat beter uit. 

Vandaar dat we elkaar om even over tien uur treffen op het station in Nunspeet. Precies als wij starten, besluit de regen dat het wel genoeg is voor vandaag. Het wordt droog. In plaats van rechtstreeks richting bos te gaan, voert de route ons eerst nog even door het plaatsje. Mooi meegenomen, want dan kunnen we hier direct een startbakkie scoren. Dorpsherberg De Roskam is hier een prima plek voor, leuke inrichting en, niet geheel onbelangrijk, lekkere cappuccino met havermelk. 

Een monument ter nagedachtenis aan gevallenen van zowel WWII als die van Nederlands Indië wordt niet overgeslagen door het routeboekje. We lezen de namen en laten onze gedachten even gaan. Een laan met prachtige optrekjes, nou ja, kasten van huizen, brengt ons in het Belvederebos. Altijd fijn om tussen de bomen op zachte bospaden te wandelen. 

Aan de vele campings met vakantiehuisjes die we passeren valt te zien dat het hier zomers een stuk drukker zal zijn. Een aantal van de vakantiecabins kan heel goed doorgaan als woonhuis. Het geraas van de auto's op de A28 vervaagt als we via fraaie bospaden op een open vlakte komen. Op deze zandverstuiving De Haere Doornspijk volgen we witte paadjes die ons over het ruiterpad leiden. Het is een prachtig gebied. Rechts van ons een weids veld met uitgebloeide heide. Aan onze linkerhand de zandduinen met in de verte een bomenrij. Even zwoegen we door het mulle zand om vervolgens weer tussen de bomen te belanden. 

Pas als we de grens van 't Harde bereiken, verruilen we bomen voor huizen. Voor de A28 wijst een routesticker ons de weg naar links. Wij volgen niet. Aan de andere kant van de snelweg ligt het station. Ons doel voor nu. Ruim 13,3 kilometer zijn genoeg voor vandaag. Omdat in de buurt van het station geen gezellig "etappedranktentje" zit, besluiten we opnieuw naar De Roskam te gaan. Hier zaten we vanochtend helemaal prima, dus we gaan gewoon voor ronde twee. Geen slechte keuze, want ik had niet eerder zulk lekkere mosterdsoep. 

de Roskam

• op naar de volgende wandeling van 't Harde naar Wezep
• terug naar de vorige wandeling
• overzicht van onze Westerborkpadwandelingen
• andere wandelpaden