30 juli t/m 5 augustus 2022
 |
| stoarnen mandeln |
Dat er ook in de vakantie gewandeld zou worden, stond vast voor ons. Over de plek waar dat zou gebeuren en de invulling van onze drie weken vrij moest nog even een ei worden gelegd. Dat resulteerde in een gevarieerd programma. Drie verschillende plekken doen we aan. De start ligt in Heimbach, waar we als uitvalsbasis een appartement hebben geboekt. Vervolgens reizen we af naar Italië. In Merano start onze wandelrondreis via Ecktiv. Als afsluiting verblijven we een week in Ehrwald aan de voet van de Zugspitze, een geweldig wandelgebied.
Na een heel fijne start in Heimbach begint in Merano het tweede deel van onze zomervakantie. Voor ons eigenlijk wel het spannendste deel. Nooit eerder maakten we een georganiseerde wandelreis. We zijn nieuwsgierig, maar hebben er enorm veel zin in.
dag 7 - 30 juli
Na de gezellig afsluiting van gisteren valt het achenebbisj hotelletje eigenlijk gewoon wel mee. We hebben prima geslapen. Het ontbijt geeft de sfeer van het geheel goed aan, alles wat je nodig hebt is aanwezig, maar het is een kale en kille bedoening. Bovendien vertoont het koffieapparaat wat mankementen, waardoor alles wat langer duurt.
Maar goed, al snel zijn we op weg naar Merano. Opnieuw is de omgeving indrukwekkend, hoge bergen waar aan de flanken dorpjes gekleefd lijken. Bij het inrijden van kuuroord Merano raken we nog enthousiaster, wat een bijzondere sfeer hangt hier. Majestueuze gebouwen in pastelkleuren lijnen de straten. Af en toe vangen we een glimp op van woest stromend water van de rivier de Passer.
Bij het uitstappen bij het hotel horen we het water ruizen. De kamer op mogen we nog niet. Logisch, want het is nog niet eens 10.00 uur. Inchecken kan al wel. De auto mag voor even op de parkeerplaats blijven staan. Wij gaan het plaatsje in. Langs de promenade lopen we naar het centrum. Wat idyllisch is het hier! Als je de overige toeristen wegdenkt, zou je in gedachten Sissi zomaar voorbij kunnen zien schrijden. Eind 19e eeuw had dat zomaar gekund, de Oostenrijkse keizerin was regelmatig in Merano te vinden, voornamelijk vanwege de schone lucht en de, vermeende, heilzame werking van het water in het kuurhuis.
Zo omsloten door de bergen is het alsof we ons in een prachtige arena bevinden. Het centrum herbergt smalle steegjes met leuke winkeltjes en sfeervolle pleinen met terrassen. En kerken. Regelmatig horen we gebeier. Over de Tappeinerweg lopen we naar de oude kruittoren. In eerste instantie langs het best woest stromende water, daarna langs een kronkelend pad naar boven. Het is hier door de schaduw van de vele bomen heerlijk koel. Bovenop de toren kijken we, al uithijgend, het dorp in en de bergen op. Wow! Het is hier echt prachtig!
De lunchplek die we in eerste instantie op het oog hebben heeft helaas geen vrije tafeltjes. Even verderop hebben we meer geluk. We zitten langs het water. Met een koud drankje, een salade of een tosti is het volop genieten.
Om 13.00 uur kunnen we de kamer op. We mogen naar 4 hoog. Uiteraard werpen we direct een blik naar buiten. Beter hadden we het niet kunnen treffen, vanaf het balkon kijken we links uit op de bergen en recht voor ons op de Passer. Het enige minpuntje is dat er geen airco is en het is best wel warm... Daarom nemen we een verkoelende duik in het zwembad. Dit is echt vakantie, zeg! Koel water, een adembenemend uitzicht. Wat wil je meer?!
 |
| uitzicht vanaf de kamer |
 |
| afkoelen |
De rest van de dag wandelen we nog wat door het mooie plaatsje, we doen een drankje met een kaasplankje en scoren een ijsje.
 |
| hapje en drankje |
Om 19.00 uur is er in de lobby een soort voorbereiding op de komende week. Een vertegenwoordiger van Eurohike, vertelt ons wat we kunnen verwachten. Hij beantwoordt vragen en geeft tips. Dan is het tijd om ons voor te bereiden op de komende dagen. Per persoon wordt een tas gepakt die we van plek naar plek laten vervoeren. Zelf lopen we alleen met een dagrugzak. Het is nog even wennen wat wel en wat niet mee te nemen. Ook de auto moet nog op een andere plek worden geparkeerd, aangezien we deze week geen gast in dit hotel zijn. Gelukkig is er even verderop een zusterhotel waar we de auto tegen betaling in de parkeergarage mogen achterlaten. Op de weg terug naar ons eigen hotel scoren we nog wat eetwerk voor in de rugzak voor het geval we geen horeca tegenkomen onderweg. We hebben zin in ons wandelavontuur!
dag 8 - 31 juli
 |
| energie opdoen voor de komende wandeldag |
Het is zover, de wandelvakantie van Ecktiv, of beter die van Eurohike, want die voeren onze reis uit, de South Tyrolean Wine and Alpine Pasture trail kan aan. Al bijtijds staan we naast ons bed. Het ontbijt biedt genoeg keuze om een stevige bodem voor de rest van de dag te leggen. Nog even snel wandelen we naar de auto om toch wat spullen uit de tas achter te laten.
 |
| op naar Nalles |
Op de hoek van het hotel bij rivier de Passer starten we onze GPS voor de eerste wandeling. René heeft de GPX'en van de routes op zijn horloge staan. Het boekje gebruiken we bij twijfel en uiteraard om vooraf even het parcours door te nemen.
Om 9.00 uur laten we Merano achter ons. Nog even kunnen we genieten van het geruis van de rivier. Via een beetje ongezellige wijk verlaten we het kuuroord. Het klimmen begint direct. Poeh zeg, dat is echt even wennen. Zo zie je een kerkje nog redelijk hoog tegen een bergwand aan liggen, zo loop je er bezweet door de warmte en de inspanning van de fikse klim langs. De paadjes zijn prachtig. We stappen langs alpenchalets met steeds een weids uitzicht. Om helemaal boven te komen is het even flink aanpoten. Dit zijn colletjes van de buitencategorie. Maar eenmaal boven wacht de beloning. Voor kilometers mogen we nu vlak lopen, over een smal pad met zowel onder als boven ons fruit-, meestal appel-, bomen. En steeds dat geweldige uitzicht. Af en toe maken bomen plaats voor gebieden vol druivenstokken. Borden geven aan welke wijn van die druiven wordt gebrouwen. Je zou er dorstig van worden.
We dalen af naar het schattige Lana. Het is bijna jammer dat we net al iets hebben gedronken, want wat is dit een relaxt plaatsje. Bovendien staat er, zoals in vrijwel elk plaatsje in deze buurt, een fontein met koel drinkwater. Niet alleen lekker om een slok te nemen, maar ook om mijn bandana nat te maken, zodat ik het hoofd de komende kilometers koel kan houden.
Tot kilometer 12 blijft het uitzicht min of meer gelijk, een smal pad door de boomgaarden. Bij een herberg nemen we een korte detour naar een waterval. Volgens het boekje is dit bijna een soort van must. Ach, het smalle, maar wel van een behoorlijke hoogte naar beneden vallende, straaltje is best okay. Snel een plaatje schieten en weer terug naar de route.
Vanaf nu wordt het menens. In even 2 kilometer afstand moeten ruim 300 hoogtemeters worden geklommen om in Tizens te komen. Het is bikkelen. Gelukkig wel door een bos, zodat we in ieder geval afzien in de schaduw. Ook hier komen we weer 14 kapelletjes tegen die de lijdensweg van Jezus uitbeelden. Het is fijn aftellen.
Eenmaal boven blijkt Tizens een magnifiek uitzicht te bieden op de omliggende bergketens. Minder magnifiek is dat alle restaurants dicht zijn. Ons biertje, waar we naar smachtten tijdens de klim, moet wachten.
De afdaling naar Nalles blijkt niet zo eenvoudig. De laatste kilometer dalen we over een pad dat in de Romeinse tijd afgekeurd zou zijn. Grote, losliggende en ongelijke keien over een steil omlaaglopend pad maken de laatste meters niet de makkelijkste.
Op het dorpsplein eindigt de etappe. Onze wandeling echter nog niet, want we mogen (en dat voelde als moeten) nog een kilometertje naar hotel Wilma. Ons ontkennende antwoord of we aan willen sluiten bij het avondeten levert ons, naar ons idee, de minst mooie kamer van het hotel op. Helemaal boven op zolder, zonder balkon, maar met een fraai uitzicht. Snel ontdoen we ons van onze wandelkleding en hijsen ons in badkleding. Op naar het zwembad. Afkoelen en op een bedje even de afgelopen wandeldag doornemen. Het was geen appeltje-eitje, maar wat een toffe dag.
 |
| afkoelen |
Alsof we de ruim 23 kilometer nog niet genoeg vonden vandaag, lopen we voor het eten nog even naar het dorpje. Hier zit een pizzeria. Dat lijkt ons een prima afsluiting van een heel fijne dag. Op naar meer van dat soort dagen...
dag 9 - 1 augustus
Er wachten ons vandaag "slechts" 12 kilometer. Makkie. Denken we. De 4 uur die er volgens het boekje voor staan, zouden een belletje moeten doen rinkelen. Op het kaartje zien we dat de route eigenlijk bestaat uit twee enorme pukkels met in totaal 730 hoogtemeters. Dat makkie kunnen we dus wel vergeten.
Ontbijten doen we op het terras van Hotel Wilma. Het smaakt allemaal weer prima. Om terug te geraken bij de route waar we deze gisteren verlieten, moeten we opnieuw naar het centrum. René vult hier de waterzak met water uit de fontein. Dit is een stuk koeler dan het water uit de kraan in het hotel.
De eerste bult begint al direct in Nalles. Puf, puf, kleine stapjes omhoog. Gelukkig bieden de bomen weer volop schaduw. Ook zorgen ze ervoor dat we geen uitzicht hebben. Dat is zowel een voor- als een nadeel. Eenmaal boven begint vrijwel direct de afdaling weer, langs appelgaarden waar de boeren hard aan het werk zijn om de oogst binnen te halen. In de verte voor ons piepen scherpe, rotsige punten over de best al hoge bergen heen, de Dolomieten.
In Andriano zijn we alle hoogtemeters weer gedaald. Het dorpje laten we links liggen. Eigenlijk gaan we direct door met de beklimming van de volgende "heuvel". Nog even is het genieten van de met vrolijke bloembakken behangen chalets voor we weer aan het zwoegen mogen.
Dit is een echte kuitenbijter, maar wel een fraaie. Over een pad dat steeds smaller en steniger wordt, is het klimmen en klauteren geblazen. Het bos waar we, gelukkig weer, door lopen, is dichtbegroeid. Zonnestralen prikken sporadisch door het bladerendek. Het pad is een uitdaging. Links naast ons loopt het steil naar beneden. Bomen zorgen ervoor dat er niet echt een afgrondgevoel is, maar voorzichtigheid is zeker niet overbodig. Helemaal omdat er regelmatig over keien geklommen en geklauterd moet worden. Het is bij vlagen echt steil. René blijkt overigens een echte klimgeit. Schijnbaar moeiteloos stapt hij omhoog. Ik huf en puf. Mijn dagelijkse quotum aan twee fikse krachttermen was al voor kilometer 2 opgebruikt. Het is nu dus vooral veel gegrom. Even vraag ik me af waarom we niet op een handdoekje aan de Middellandse Zee liggen. Dat gevoel verdwijnt volledig als we een soort van stenenveld kruisen. Wat is het hier toch bijzonder!
Hocheppan is een burcht die niet aan het pad ligt. Om er te komen moet je een paar honderd meter omhoog. Nou, ik pas, denk ik in eerste instantie. René nakijkend installeer ik me op een bankje. Maar ja, na een minuut of 15 begint het toch wel te kriebelen. Wat mis ik allemaal. Ik hijs mezelf omhoog...van het bankje, de berg op. De klim is inderdaad geen kattenpis. Het is wel een beetje onhandig dat ik René niet even heb geappt dat ik ook omhoog kom. Hij komt mij namelijk tijdens zijn afdaling tegen en klimt, met een terechte mopper, weer mee omhoog. Wat ben ik blij dat ik me er toch ook toe heb gezet! De burcht is bijzonder, maar eigenlijk ben ik vooral blij met het restaurant dat er zit. Op de binnenplaats, met een spectaculair uitzicht, genieten wij van een koud drankje en een bordje Strauben.
Weer terug op de route wachten ons nog zo'n kilometer of vier tot St. Pauls. Op en neer gaan we. De zon brandt. Heuvels vol druivenranken, aan de horizon de toppen van de Dolomieten, cipressen die een mooi sfeerbeeld geven, we blijven genieten. In St. Pauls aangekomen zijn we precies op tijd voor de bus naar Bolzano. Vanaf het station in die plaats is het nog slechts 400 meter naar het hotel.
Het is mooi geweest voor vandaag. De kilometers vielen mee, maar desondanks was het een pittige wandeling. De hoge temperatuur, vandaag was het toch zeker 35 graden, en de lange, steile klimmetjes waren best inspannend. We hebben zin in een koele duik. Tja, helaas, dat gaat 'm dus nog even niet worden. Inchecken lukt, maar onze bagage is nog niet gearriveerd. Echt vrolijk worden we daar niet van. Toch is ons humeur nog vele malen beter dan dat van de medewerkers achter de balie...
Het zwembad zal dus nog even moeten wachten, maar gelukkig is er airco op de kamer, ook een prima manier om af te koelen. Na ruim een half uur kom ik vrolijk met de tassen naar boven. Hup, omkleden en richting zwembad...om net zo hard weer naar de kamer terug te keren. Het is echt enorm druk in en rond het water. We vinden onszelf al koel genoeg. Bovendien wacht Bolzano en ons etappedrankje.
Het blijkt een leuke stad te zijn met smalle steegjes en pastelkleurige, oude huizen. En nog belangrijker, lekkere ijstentjes, toffe terrasjes en een keur aan restaurantjes.
dag 10 - 2 augustus
Jammergenoeg start onze dag anders dan in de vooraf beschreven planning stond. Er wacht ons geen kabelbaanritje naar San Genesio Atesino (of gewoon Jenesien in het Duits). De betreffende baan is namelijk gesloten wegens onderhoud. Onverwacht is het niet. Bij de briefing in Merano hadden we dit al te horen gekregen. Een beetje teleurgesteld zijn we er wel over. In plaats van een zweeftochtje brengt nu bus 156 ons naar 1000 meter hoogte. Wat een mooie route! Het is echt alleen maar stijgen geblazen. Als we uitstappen zijn de oh's en ah's niet van de lucht. En over lucht gesproken, die voelt hier een stuk frisser, zowel qua temperatuur als puurheid.
 |
| startlocatie |
In ons boekje staat dat de idyllische lunchspot in Langfenn op maan- en dinsdagen is gesloten. Als wij het hooggelegen punt naderen zien we echter beweging op het terras...zou het...ja, het is open! In mijn hoofd doe ik een dansje. Op een prachtplekkie ploffen we neer op het op 1527 meter hoogte gelegen terras, zo'n beetje omgeven door bergen. We hebben zin in koffie. Als lunch nemen we iets lokaals, Knödel, hoewel we niet echt een idee hebben wat het is. Drie grote puree-achtige bollen worden ons even later voorgeschoteld. Het smaakt best okay, maar is vooral erg machtig. Wat ons betreft past het meer bij een wintersporttrip.
Vanaf hier is het alleen nog maar dalen voor vandaag. Dat gebeurt door een wat zompig bos. Het is goed kijken waar we onze voeten neerzetten, want de bodem bestaat uit losliggende keien. Mölten of Meltina, is onze eindbestemming voor vandaag. Twee nachten blijven we in pension Klausthaler in een kamer met veranda met een echt magnifiek uitzicht het dal in.
De dag van morgen boezemt ontzag in. Vandaag was al een fikse klimpartij, maar het rondje van morgen doet daar nog een schepje bovenop. Bovendien zijn het ook weer ruim 5 kilometer meer om weg te stappen dan de 12 van vandaag. Maar ach, we hebben alle tijd, aan die wandeling skippen denken we niet eens.
dag 11 - 3 augustus
 |
| Wat een uitzicht! |
We slapen als roosjes in pension Klausthaler. Door de ligging op ruim 1100 meter koelt het 's nachts ook flink af. Last van de warmte hebben we dan ook niet meer. Zodra het eerste daglicht naar binnenvalt, kan ik het niet laten om een kijkje te nemen op het balkon om te zien hoe het dal ontwaakt. De eerste zonnestralen gluren over de bergen en maken alles wat tot dan nog grauw was licht en vrolijk. Wat een mooi begin van de dag!
Na een prima ontbijtje gaan we om 10.00 uur op pad. Omdat we weten dat er vandaag een behoorlijk pittige wandeling op het programma staat, volgen we het advies van het routeboekje. Dit raadt aan om voor het stuk dat we gisteren vanaf Schermoos hebben gedaald de bus naar boven te nemen. Dit stuk hebben we dus al gewandeld en daarom voelt het niet als "valsspelen".
De etappe start direct met een klim. Binnen vrij korte afstand stijgen we zo'n 600 meter. Het is weer even puffen, maar mopperen doe ik al niet meer. Misschien dat het gezellige geklingklong van koeienbellen dat we vrijwel de hele dag horen, daar een factor in speelt. Naast koele bospaden klimmen we vandaag ook veel door alpenweides. Op afstand blijven van de koeien lukt nauwelijks. Ze zijn echt overal! Zo tegen de hoge bergen in de verte levert het af en toe prachtige plaatjes op als wat koeien op een ogenschijnlijke richel staan.
Bij kilometer 5 is onze eerste ruststop. Mooi op tijd, want vanaf hier wacht echt een brute klim. Eerst dus even een koppie met Apfelstrudel om wat energie te tanken. Dat blijkt te werken. Het lukt ons boven te komen, al gaat het, bij mij dan, absoluut niet snel. Het pad omhoog delen we met Haflinger paarden die in behoorlijke galop de berg afdenderen. We stappen maar even opzij. Het bewonderen van het uitzicht geeft mij steeds mooi de gelegenheid om uit te puffen. Hoe hoger we komen, hoe prachtiger de omgeving. We worden omringd door bergketens, van de Dolomieten tot de Alpen. Adembenemend.
 |
| dat stipje is René |
In de verte voor ons, of beter in de hoogte, zien we ons doel, de Stoanernen Mandln, oftewel steenmannetjes. Een enorme hoeveelheid stapels stenen bevolken de top van de berg. Deze schijnen in Tirol op meerdere plekken te zijn geplaatst door herders. Hier op de Tschögglberg zijn er zelfs nog prehistorische kenmerken te vinden. We dwalen een poos rond. Het is moeilijk afscheid nemen van de rare stapels met het waanzinnige uitzicht op de achtergrond.
De tocht naar beneden is ook weer mooi. Vlonders door weiden met weer het gezelschap van koebeesten leiden ons naar een smal bospad. Dalend over los grind, grote keien en boomstronken is bijna lastiger dan klimmen. Regelmatig roetsjen onze voeten bijna onder ons vandaan.
De laatste kilometers gaan steil naar beneden. Mölten komt weer aan onze voeten te liggen. We blijven ons verbazen over het uitzicht. Weer terug in het pension frissen we ons snel op en schieten wat makkelijke kleding aan. Op naar de bar. Een koele Aperol Spritz lonkt. Ook deze avond schuiven we weer aan op het terras voor het avondeten. Kiezen tussen een salade Caprese en Kaasknödels vonden we lastig. Vandaar dat de gastheer een combibordje maakt voor ons. We gaan het hier vast missen! Morgen wacht de laatste wandeldag. Terug naar Merano. We zijn bijna rond.
dag 12 - 4 augustus
Een beetje treurig verlaten we pension Klausthaler, niet alleen omdat dit echt een heerlijk onderkomen was, maar ook, omdat nu onze laatste wandeldag is aangebroken. Het zit er bijna op.
Hoewel Mölten al op een dikke 1000 meter hoogte ligt, begint de dag toch met klimmen. We stijgen vrij snel naar 1600 meter. In eerste instantie over een slingerweg door het dorp, daarna is het zwoegen door een mooi bos. In datzelfde bos dalen we weer af, tot het niveau van een riviertje dat wordt gevoed met water uit de omliggende heuvels. Regelmatig stappen we over een stroompje dat het pad kruist.
Het bos wordt verlaten om weer te gaan klimmen, over een geasfalteerde weg, langs boerderijen. Onder ons in de verte zien we een redelijk grote plaats. Merano vermoeden we. Wij klimmen en klimmen...Het uitzicht is weer overweldigend mooi, niet grillig, zoals gisteren, maar zacht over sappige, groene weiden met lieflijke huizen.
Op Leadner Alm is weer een eethut. Wij lusten wel wat. Een affogato, in plaats van ijskoffie, met Apfelstrudel fiksen onze trek. Het is ook deze laatste stop weer gelukt om een van de mooiste plekjes op het terras te bemachtigen.
Hiervandaan is het weer een deel door een mooi bos met af en toe open stukken. Op en neer gaan we. We zijn op weg naar KnottnKino. Dat schijnt nogal iets bijzonders te zijn. We weten niet zo goed wat we kunnen verwachten. Aan de voet van een enorme rode rots (knottn is rots in het Tiroolse dialect) zien we dat de beenspieren nog even aan de slag moeten. Dit is echt een pittig steil stuk, maar gelukkig niet zo lang.
En als je dan boven bent...wohow...wat een hoogte en wat een uitzicht! René verrast mij (en zichzelf) door, ondanks zijn hoogtevrees, redelijk dicht op de rand te poseren voor wat plaatjes. Ik krijg het er benauwd van. Een stuk verder is het kunstwerk waar de benaming van deze rots naar verwijst, te bewonderen. Het bestaat uit een dertigtal bioscoopstoelen waar vanaf je een bizar uitzicht hebt over de Adige vallei. Allemachies zeg! Diep onder ons ligt Merano.
En tja...wat naar boven gaat, moet ook weer naar beneden. Dus wij ook. Op naar de bushalte in dit geval. De 13 kilometer naar Merano kunnen natuurlijk ook gewandeld worden, maar volgens het boekje gaan deze over niet fijne en absoluut niet fotogenieke wegen. Dus, hup met de bus.
Om 15.00 uur zijn we in Merano. Het is hier een stuk warmer en ook drukker dan we de afgelopen dagen hebben ervaren. De weg kennen we al een beetje, dus vanaf de bushalte lopen we linea recta naar het hotel om in te checken. Helaas hebben we dit keer minder geluk met de kamer. In eerste instantie wordt ons een kamer toegewezen naast de lift op de begane grond met uitzicht op de parkeerplaats. Na wat gezeur (van mijn kant) lukt het om een verdieping hoger te komen. Alle andere kamers zijn jammergenoeg bezet.
Snel frissen we ons wat op om de stad in te gaan. Rondslenterend gaan we op zoek naar een eetplek voor vanavond. Uiteindelijk komen we bij hetzelfde tentje als vorige week. Onder het genot van wat cocktails kijken we terug op de afgelopen dagen. Onze wandelreis zit erop. Voor herhaling vatbaar? Absoluut. Stiekem bedenken we al welke bestemming we volgend jaar aan kunnen doen. Maar eerst hebben we nu nog een week vakantie tegoed. Morgen trekken we naar Oostenrijk voor deel 3 van onze zomertrip.
