Westerborkpad van station Amersfoort CS naar station Amersfoort Vathorst

 26 februari 2022

 

start: auto geparkeerd op de Broodheuvel bij Station Vathorst (bedoeling was P+R Coulissen, maar dat was een bouwterrein) met trein in 7 minuten naar station Amersfoort CS

etappe: 9 en een deel van 10

kilometers: 18

weer: droog, zonnetje, in de ochtend fris, 's middags een graad of 8

Je zou zeggen dat we geen mooiere dag hebben kunnen kiezen dan vandaag om weer op pad te gaan. De bestemming, het Westerborkpad en de huidige situatie, de oorlog in Oekraïne, maken echter dat het zowel Petra als mij een dubbel gevoel geeft. Bovendien herbergt juist deze etappe kamp Amersfoort. 

Eerst genieten we nog even van het prachtige weer. Door gezellige straatjes met luxe huizen die  mooi afsteken tegen de staalblauwe lucht, wandelen we naar de rand van de Keistad. De bebouwing laten we achter ons als de route het bos in leidt. Dit is bos Klein Zwitserland. Aan onze ademhaling is te merken dat het hier flink omhoog gaat. Logisch ook, want we zijn in een deel van de Utrechtse Heuvelrug, op de Amersfoortse Berg. 

Aan de andere kant van de N221 bevinden we ons aan de poort van Kamp Amersfoort. Het is stil in het gebied. We zijn de enigen. Het vrolijke geluid van vogels klinkt misplaatst. 47000 Mensen hebben hier vanaf 1941 gevangen gezeten, een mensonterende behandeling ondergaand. Constant het gevaar van een dreigende executie, altijd honger, dwangarbeid en mishandeling. Een groot aantal van hen is doorgevoerd naar vernietigingskampen. Een houten trap laat ons neerdalen in de schietbaan. Hier staat de Stenen Man, een beeld als herinnering aan de slachtoffers van Kamp Amersfoort. Het stelt een man voor staande voor het vuurpeleton. Een van zijn vuisten is gebald als teken van onmacht en ongebroken wil. Het staat op een sokkel met vijf punten. Op elk een vredesduif als representatie van de vijf oorlogsjaren. Het was de plek van een massagraf met 49 slachtoffers. 

Wij lopen weg van het beeld en de fusilladeplaats door de 350 meter lange, door gevangenen uitgegraven geul. We zijn stil. De gebeurtenissen van weleer drukken. Aan het eind van de geul staat een wachttoren, een authentiek overblijfsel. Kansloos was je hier als gevangene. Achter het vrij nieuwe museumgebouw ligt een brak terrein waarvan wij vermoeden dat het de plaats van de barakken van de gevangenen is geweest. 

Bedrukt vervolgen we onze weg. Af en toe komen we een informatiebord tegen met verhalen van wat zich hier heeft afgespeeld. Op de hoek van het gebied staat een prachtige villa, huis te Kalckweg. Alleen het infopaneel geeft aan wat voor horrors zich hier hebben afgespeeld. Dat de kelder is volgestort met beton om alle gruwelijkheden voor eens en altijd te bedekken zegt genoeg. 

Op de nabij gelegen begraafplaats Rusthof zijn enkele slachtoffers van Kamp Amersfoort herbegraven. Ook is hier het Sovjet Ereveld waar 865 slachtoffers uit de voormalige Sovjet Unie hun laatste rustplaats hebben gevonden. 

We schudden de donkere gedachten uit ons hoofd. De omgeving biedt afleiding, bos en zandverstuiving. Op een bankje eten we ons van huis meegebrachte lunch. De perfecte plek om even bij te praten. 

Via een steil viaduct steken we de A28 over. De naam van het bos waarin we zijn beland, laat ons even denken dat we in een film van Lord of the Rings zijn beland, Nimmerdor. Veel dor hout zien we overigens ook inderdaad niet. Langzaam komen we weer in de bebouwing van de stad. De lange Leusderweg voert ons het centrum in. Het is maar goed dat we onze koffie al voor die tijd scoren bij HANA hotcakes. Het is duidelijk dat het gedaan is met alle coronamaatregelen. Het is beredruk. Gelukkig worden we door wat achterafstraatjes geleid. Wat is Amersfoort tof, zeg! De singels, de smalle straatjes met karakteristieke oude gebouwen. Zeker waard om nog eens terug te komen om alles eens rustiger te bekijken en wellicht wat te shoppen. Ook nu loop ik niet met lege handen door. Bij De Nootzaak scoor ik een lp van Depeche Mode. Leuk als cadeautje voor het thuisfront. 

Door De Koppelpoort verlaten we het centrum. En eigenlijk ook direct het leuke deel van deze etappe. Vanaf nu is het vooral doorstappen om kilometers te maken, om het pad aan elkaar te stappen. Langs het spoor lopen we eerst naar station Schothorst en vervolgens naar Vathorst. Met dit laatste stuk komt ons dagtotaal op 18 kilometer. Het was een zonnige dag met af en toe donkere gedachten. 

• op naar de volgende wandeling op het Westerborkpad, van Amersfoort Vathorst naar Putten
• terug naar de vorige wandeling op het Westerborkpad, van Hilversum Sportpark naar Amersfoort
• overzicht van onze Westerborkpadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Westfriese Omringdijk van Aartswoud naar Onderdijk

 25 februari 2022

het regent zonnestralen

start: een auto parkeren op de Sportlaan in Onderdijk, andere auto in de Zuiderzeestraat in Aartswoud

kilometers: 23, inclusief ommetje via Groot Frieslandpad door Twisk en Opperdoes

Tien maanden heeft de Westfriese Omringdijk het zonder ons moeten doen. Ook deze week viel onze keus bijna op het Zuiderzeepad. Het weer besliste anders. Dinsdag zag er weergezien niet optimaal uit. Woensdag was een prachtige dag, maar waren er andere plannen. Gisteren beloofde een soort van zondvloed. Vandaar dat alleen vandaag overbleef om eropuit te gaan. Omdat zowel Mariska als ik weer redelijk vroeg thuis moesten zijn besloten we in de buurt te blijven en een stuk van de Westfriese Omringdijk weg te stappen.

Op 28 april vorig jaar eindigden we in Aartswoud. Hier ligt vandaag dan ook onze start. Een vroege, want zoals hierboven gemeld wachten er nog andere afspraken in de middag. In Onderdijk, net onder Medemblik laten we een van de auto’s achter. Met de ander rijden we naar Aartswoud. Bij het uitstappen zien we aan de horizon een regenboog. Donkere wolken komen ons tegemoet. Even twijfelen we of we al direct de regencapes aantrekken. Het zonnetje voor ons geeft echter hoop. We laten ze in de tas. Over een zigzaggend fietspad lopen we door de polder. Het lijkt af en toe een schilderij. Zonnestralen schijnen op dorpjes aan de horizon. Kerktorentjes piepen boven de huizen uit. Weidevogels overal. Mariska speurt naar de grutto. Zonder succes. De vele scholeksters maken echter alles goed. Ganzen vliegen en masse op als we langslopen. Wat een mooi gebied om te wandelen.

Vanaf Lambertschaag wordt de route iets minder spectaculair. We steken de drukke N239 over om daarlangs over een grasdijk naar de A7 te wandelen. Over een viaduct steken we de snelweg over. De Omringdijk loopt hiervandaan linea recta naar Medemblik. Niet echt idyllisch zo langs de autoweg. Het boekje geeft een mooi alternatief. Door het Groot Frieslandpad te volgen doorkruisen we de mooie dorpjes Twisk en Opperdoes. Het is waarschijnlijk iets om, maar wij gaan ervoor. Wel bijna met gevaar voor eigen leven als we de weg over moeten steken.

Nog even lopen we door een natuurgebied met meer vogels (en nog steeds geen grutto…). Twisk en Opperdoes zijn monumentale dorpjes. Aan beide zijden van het smalle boerenweggetje dat beide plaatsjes verbindt, staan prachtige boerderijen. De oude stationnetjes van de stoomtram Hoorn – Medemblik zijn fotogeniek. Deze omweg is zeer de moeite waard! Aan het eind van Opperdoes is de samensmelting van het Groot Frieslandpad en de route van de Westfriese Omringdijk. Medemblik gloort in de verte. Een molen en twee kerktorens vormen het beeld aan de horizon. Dat is ons doel. Nog steeds over een grasdijk overigens. Vlak voor de bewuste molen worden we begroet door een kudde schapen. Ze zijn nieuwsgierig, maar blijven op afstand. Als we ze zijn gepasseerd volgen ze ons op voor hen gepaste afstand.

Twisk

Medemblik aan de horizon

Als we om Molen de Herder zijn gelopen, zien we een uitnodigend bord voor het poortgebouwtje dat ons lokt met koffie en gebak. Daar zeggen we geen nee tegen. Naar binnen gaan met van die baggerschoenen lijkt ons echter geen goed idee. Aangezien we de enige klanten zijn, vraagt de uitbater ons onze schoenen uit te doen. Best comfortabel en huiselijk, vooral omdat er bovendien vloerverwarming is.

Weer op pad zijn we net op tijd voor voedertijd der dieren. In dit geval een kudde schapen die voorzien worden van sneeën brood. Het zijn wat chiquere beestjes dan hun soortgenoten bij de molen, dikkere en vooral schonere vachten. Bij navraag bij hun eigenaar blijken het Drentse schapen te zijn. Met het water van het IJsselmeer aan onze linkerhand wandelen we langs het voormalige Zuiderzeeplaatsje. Ook hier een stationnetje van de stoomtram. Echt druk is het niet op straat. Het is ook best guur, ondanks dat het zonnetje schijnt en de regen vooralsnog op afstand blijft. Toch is duidelijk dat dit een sfeervol plaatsje is. Oude straatjes met prachtige pandjes. Meerdere havens vol boten waarvan de touwen tegen de masten tikken. Pontificaal aan het water staat het kasteel Radboud. Eigenlijk zou het Floris V pad ook door Medemblik moeten voeren, want in de 13^e eeuw was hij de architect van deze dwangburcht met als doel de West-Friezen onder controle te houden.

Wij schieten alleen een plaatje en vervolgen onze weg langs het water. Over grindpaadjes lopen we door het gebied van de Vooroever. Zomers zal het hier vol liggen met zonaanbidders. Nu met schuimende koppen op het water is het wat minder comfortabel. Nog even een blik op het stoommachine museum en dan kunnen we op naar Onderdijk. Nu iets minder dicht langs het water. Niet dat we dat niet proberen, maar het wordt op een gegeven moment meer zwemmen, dan wandelen. Terug dus maar. We hoeven het water niet voor lang te verlaten. Het laatste stuk naar Onderdijk wandelen we over een smal grindpad over de oever. Wat is het hier toch mooi! In de verte zien we de contouren van Andijk. Rechts aan de andere kant gluren huisjes over de dijk om een goed uitzicht te hebben.

Voor ons zit het erop. 23 Kilometer zijn weggestapt. Ruimschoots op tijd keren we weer huiswaarts. Nog maar 2 stukken te wandelen en de Westfriese Omringdijk is afgestapt. Dat gaat vast geen jaar meer duren.

GR5 - van Oostvoorne naar Rockanje

 21 februari 2022

start: vanaf de B&B rijden we in 10 minuten naar Rockanje. Parkeren aan de Dorpsstraat (net buiten het betaalde gebied). Bushalte Dorpsplein, waarvan bus 403 elk half uur vertrekt. De rit naar Oostvoorne duurt 10 minuten. 

etappe: het restant van etappe 3 plus vast wat honderd meters van etappe 4

kilometers:13,3

kilometers GR5 cumulatief: 62,6

Vandaag was er totaal geen twijfel. Hooguit iets van ietsiepietsie spijt achteraf. Waarom? Dat wordt zo duidelijk. De dag begon in ieder geval fijn.

De wekker staat vandaag op een schappelijke tijd voor een vrije dag, 8.15 uur. Toen gisteravond storm Franklin overtrok, namen wij het besluit om vandaag niet het hele stuk tot Goedereede, 24 kilometer, zoals in de planning lag, te wandelen. In plaats daarvan maken we etappe 3, tot Rockanje, vol.

Het is een cadeautje om nog even tijd in de B&B door te brengen. De loeiende wind van vannacht hebben we uiteraard gehoord, maar diep in ons comfortabele bedje weggedoken, hebben we daar geen last van gehad. Het ontbijtje smaakt weer prima. Sowieso is het voor mij al een dikke plus als er een verse croissant bij zit. Inpakken is snel geregeld. In twee dagen kunnen we natuurlijk ook niet echt veel troep maken. Om 11.00 uur nemen we afscheid van de gastheer en -dame. B&B Hoogtij'd is echt een aanrader. Voor het wandelen van de eerste 4 etappes van de GR5 en de laatste van het Kustpad deel 1, is het de perfecte pleisterplaats. Centraal gelegen met een bushalte voor de deur. Je hoeft overigens niet aan de wandel om hier te kunnen genieten.

B&B Hoogtij'd

Rockanje is per auto slechts 10 minuten verwijderd van Oostvoorne. Een parkeerplekje is zo gevonden. Bus 403 brengt ons in zo’n beetje dezelfde tijd weer terug naar de halte voor de B&B, waarvandaan we net zijn vertrokken. Het is zowaar droog als we richting de route lopen. Gisteren zijn we bij het Wapen van Marion afgeslagen, vandaag pikken we daar het pad weer op. Helaas begint het net te miezeren als we de GPS’en willen starten. Goed excuus om de naam startbakkie weer eens eer aan te doen en een cappuccino te scoren voor we ook maar een stap op de route hebben gezet. Bovendien kunnen we meteen een sanitaire stop maken.

Om 12.30 uur staan we klaar voor de startselfie. Op naar Rockanje. Bij Koepel Zeeburg duiken we direct het bos in. Bospaden volgend slingeren we tussen de bomen door. Boven ons horen we het steunen en kreunen van de takken. Af en toe werpen we een angstige blik omhoog. Op de grond liggen de bewijzen dat het hier niet geheel ongevaarlijk is op dit moment. Constant manoeuvrerend op de rand tussen duinen en bos wandelen we de duinen van Oostvoorne door. Het is een prachtgebied. En…het is nog steeds droog. We krijgen zelfs een cadeautje in de vorm van zonnestralen die door de wolken heen piepen. Regelmatig gaan we via een hek het gebied van grote grazers in. Dat vertellen de bordjes ons tenminste. Zien doen we de runderen niet.

Bij het bezoekerscentrum Tenella Plas laat de zon ons weer in de steek. Druppels komen in de plaats. We hebben alle vertrouwen dat het van korte duur zal zijn. De grond heeft hier al heel wat water te verduren gehad. Onze schoenen zijn er op berekend. De voetjes blijven droog. Langs het brede water lopen we richting strand van Rockanje. De zee zelf zien we niet. Wel merken we dat we in de buurt zijn, want we worden af en toe lichtelijk gezandstraald. Het drukt de pret niet. Bovendien is de zon ons weer gezelschap komen houden. Wat een mooi gebied is dit! Golvend lopen we over de zandduinen. De paadjes hier zijn smal. Het maakt dat we stiekem een beetje beginnen te denken om weer eens te gaan trailen.

Op de hoek bij Badhotel Rockanje tringelt de GPS. Etappe 3 van de GR5 zit erop. Op weg naar de auto, die in het centrum van de plaats staat geparkeerd maken we alvast wat meters van de volgende etappe. Op de hoek van de Duinrand en Waaldrift nemen we afscheid van de GR5. Voor nu. Gezien het weer hadden we misschien wel tot Goedereede kunnen lopen. Maar ach, het was vandaag eigenlijk perfect zoals het was. En die kilometers komen wel. Het volgende weekend staat al gepland voor april.

Cheers!

De kop is eraf! Het waren drie dagen afzien, maar vooral genieten! Om dat te vieren nemen we een etappedrankje bij De Jongens in het centrum van Rockanje. We zijn 57 kilometer dichterbij Nice geraakt.

• op naar onze volgende wandeling op de GR5, Rockanje via Goedereede naar Herkingen
• terug naar de vorige wandeling op de GR5, van Rozenburg naar Oostvoorne
• overzicht van onze GR5-wandelingen
• onze andere wandelpaden

GR5 - van Rozenburg naar Oostvoorne

 20 februari

industriegebied

• start: bushalte Voorweg 46 in Oostvoorne, bus 403 naar busstation Rugge in Brielle, bus 105 naar halte Grote Stern in Rozenburg, wandelen naar veer
• restant etappe 2 en deel van 3
• kilometers 23,7
• kilometers GR5 officieel: 49,3
• weer: windkracht 6 a 7 en regen (vrijwel constant)

Het zou vandaag onstuimig weer worden, veel water en nog steeds een fikse wind. Dat maakte dat we gisteravond al twijfelden wat te doen. Op de planning stond het restantje van etappe 2 vanaf het veer in Rozenburg naar Brielle en dan door met etappe 3 naar onze B&B in Oostvoorne, een dikke 20 kilometer. Maar ja, willen we het risico lopen om weg te waaien of weg te spoelen? Of zal het allemaal wel meevallen?

De twijfel beïnvloedde ons avondje overigens niet. Languit op de bank hangend, een drankje in handen, de laptop voor ons met Wie is de mol (René zijn mol blijkt gewoon kandidaat, een erg leuke! Mijn mol zit nog ondergronds), terwijl de regen op het dak sloeg. Van diezelfde regen hebben we vannacht ook weinig gemerkt. We sliepen prinsheerlijk!

B&kB Hoogtij'd

Vanochtend was de twijfel er weer. Voorzichtig werden plannen geopperd om in de middag nog wat kilometers te maken. Tot we tijdens het ontbijt, wat is het toch fijn als dat voor je wordt bereid, een blik op Buienradar wierpen. Nou ja, zeg…het valt eigenlijk allemaal best mee. Okay, vanochtend regent het nog flink, maar vanaf een uur of 12 is het nog maar 3 of 4% kans op een bui op je hoofd, waar dan ook nog maar eens weinig water uit lijkt te vallen. Dus…wij gaan op pad!

Meteen de schoenen veteren en de rugzak op hijsen heeft weinig zin, omdat de bus pas over drie kwartier, om 10.37 uur vertrekt. De halte ligt zo’n beetje voor de deur van de B&B. Bus 403 brengt ons naar halte busstation Rugge te Brielle. Hiervandaan rijdt bus 105 in vijftien minuten naar Rozenburg. Halte Grote Stern ligt het dichtst bij het veer. Het regent als we uitstappen, maar we weten dat dat van korte duur zal zijn. Of beter, dat denken we dan nog…

Goed ingepakt in regenkleding starten we om even voor half 12 de route. Aan de overkant van de Nieuwe Waterweg ligt Maassluis er mistroostiger bij dan gisteren. Wel vrolijk worden we van de eerste kilometer die ons over een kabouterpad voert. Overal staan kitscherige beeldjes van kaboutertjes en andere bosbewoners. Het heeft wel wat, ook al is het niet echt ons kopje thee. Langs de buitenrand van Rozenburg lopen we naar het Calandkanaal. Vanaf rechts voelen we hoe krachtig de wind is als we in open gebied lopen. Echt sfeervolle plaatjes zijn hier niet te schieten. Grote petroleumsilo’s bepalen hier het uitzicht. Maar ach, het heeft wel iets. Het hoort erbij in dit gebied.

De Calandbrug biedt een uitdaging. Zodra we de trap hebben beklommen om op de blauwe hefbrug te komen, worden we er direct zo’n beetje weer vanaf geblazen. Poeh zeg, dit is echt een pittig windje. Ver voorover gebogen komen we aan de overkant van het water. Hiermee is het nog niet voorbij. Nog twee bruggen moeten worden bedwongen. Die over het Hartelkanaal en het Oosterlandse Rak. Met het oversteken van die laatste zijn we op Voorne-Putten beland. Nog maar een kilometer of vijf tot Brielle. Verdwalen zullen we nu niet, want het is rechttoe, rechtaan, langs het Oosterlandse Rak naar Brielle.

Calandbrug

Brielle binnenlopend treden we in de voetstappen van Jan Klaassen. Ook wij kunnen nu zeggen dat we van Den Helder tot Den Briel wandelden. Dat hij geen held was, betwist ik overigens. Wij hebben er flink de tijd voor genomen om het stuk af te leggen en dat ook nog zonder trompet. Met een flink “hangry”-gevoel, waarmee ik te kampen heb, lopen we via een van de poorten de vesting binnen. De mogelijkheid om een bus terug te nemen ligt op de loer. Het regent nog steeds. Inmiddels ben ik redelijk doorweekt. Dat Buienradar is echt prutswerk. De wind zorgt ervoor dat mijn haren constant voor mijn gezicht waaien. In Brielle lijkt geen enkele tent open voor een warm bakkie koffie. Kortom, misere alom. Tot ik een zelf meegebracht broodje naar binnen werk. Opeens zien de straatjes, er zelfs in dit weer, toch wel interessant uit. Een Buff zorgt ervoor dat mijn haar niet langer in mijn ogen waait. Die bus skippen we, wij lopen door. Maar…Buienradar zit echt volledig mis.

leuke optrekjes in Brielle

toegangspoort tot Brielle

een van de bastions

Even buiten Brielle worden we een grasdijk op geleid. Het fietspad ernaast lijkt een fijner alternatief, maar komen beide paden weer samen? Wij zijn de route gehoorzaam en lopen de dijk op en de modder in. Hellend naar links ploeteren we voort. Dit is echt gewoon gekkenwerk! Waarom doen we dit? Tot we op het lumineuze idee komen om onderaan de dijk uit de wind te gaan lopen. Weliswaar op een minder begaanbaar pad, maar de luwte vergoedt veel. Je kunt je voorstellen hoe we hebben gekeken, toen een kilometer verderop onze route gewoon weer op het fietspad uitkwam.

Niet alleen wij hebben het behoorlijk te verduren van de beukende wind. De bomen die hier staan of in geval van sommige stonden, kreunen en kraken. Het lijkt ons niet verstandig om hier vlak langs te lopen. Als het enigszins mogelijk is houden wij dan ook afstand. Even krijgen we een déja vu naar vanochtend als we ons opnieuw op een kabouterpad blijken te bevinden. Het lijkt of alle kitsch van het eiland is verzameld om hier langs het pad te plaatsen.

Dat het hier op andere moment heerlijk is om te vertoeven, bewijzen de vele vakantieparken die we tijdens onze laatste kilometers zien. Nu ogenschijnlijk verlaten, maar zomers waarschijnlijk bruisend. Kruiningergors aan het Brielse Meer lijkt uit alleen maar vakantieverblijven te bestaan.

Bij het Wapen van Marion laten we de route wat hij is voor vandaag. Het houtkacheltje in de B&B roept ons. Even voor 4 uur kunnen we ons ontdoen van de natte jassen. Ruim 22 kilometer hebben we door wind en regen gebikkeld. De portjes smaken er extra lekker om.

• terug naar de vorige wandeling op de GR5, van Hoek van Holland naar Rozenburg
• op naar de volgende wandeling op de GR5, van Oostende naar Rockanje
• overzicht van onze GR5 wandelingen
• onze andere wandelpaden

cheers!

GR5 - van Hoek van Holland naar Rozenburg

 19 februari 2022

op de Nieuwe Waterweg

Start: Rozenburg, geparkeerd in woonwijk tegenover veer. In Maassluis gewandeld naar metrostation (10 minuten), metro + pendelbus naar Hoek van Holland

Etappes: 1 en deel van 2

Kilometers: 25,6 officieel

Weer: stormachtig, droog, in de ochtend nog blauwe luchten en zon

De kop is eraf. De eerste kilometers van de GR5 zijn weggestapt. Natuurlijk is het gewoon een ander wandelpad dat we volgen, maar toch voelt dit anders. Deze start voelt als een soort belofte. Dat het een onstuimig begin wordt, werd deze week duidelijk toen storm nummer twee, Eunice heet deze dame, werd voorspeld. Het meeste venijn heeft zij op vrijdag, een dag voor ons vertrek, al uitgestort over het land. Toch heeft haar nabrander ook nog een woei met uitschieters tot windkracht 100 en vooral een bak water in petto. Niet echt een heel fijn vooruitzicht.

Desalniettemin gaat onze wekker vanochtend om 6.00 uur. We gaan op pad. Eerst een dikke anderhalf uur rijden naar Rozenburg. Het was weer een puzzel om zo comfortabel en snel mogelijk bij het startpunt te komen. Het OV vanaf Rozenburg duurt zo’n twee uur. Niet echt rap, dus. Maar, in een ander blog met GR5-avonturen las ik de optie om de auto in Rozenburg te parkeren, het veer naar Maassluis te nemen en daarvandaan de metro naar Hoek van Holland. Appeltje, eitje. Binnen een half uur kunnen we na geparkeerd te zijn, de GPS’en starten. Uh, niet dus. Er wordt gewerkt aan het station bij Hoek van Holland. Hierdoor rijdt de metro maar tot Steendijkpolder. Een pendelbus zorgt voor overbrugging naar het oorspronkelijke eindpunt. En ja, dat vergt wat meer tijd. Gelukkig heeft onze blunder om de metro de verkeerde richting op te nemen, pfff, geen consequenties wat tijd betreft. Onderweg genieten we nog even van de gouden medaillerace van Irene Schouten.

Maassluis vanaf Rozenburg gezien

in het ochtendzonnetje is zelfs industrie mooi

Om even na half 11 staan we aan de start van ons GR5-avontuur. Het is een beetje een domper, maar een geanticipeerde. Toen we hier begonnen met het Kustpad richting noorden, deel 2, hebben we ons ongans gezocht naar een wandelpaal, of in ieder geval iets met een startteken van het te lopen pad, erop. Niets, nada, niente. Met de verbouwing van het stationsgebied is de paal verdwenen. En nog steeds niet teruggekeerd. Wel fijn is de vertrekhal van Stena Line. Hier kunnen we uit de wind rustig onze schoenen veteren en een sanitaire stop maken. Toch wat comfortabeler dan de bosjes onderweg.

En dan kunnen we…de startselfie is gemaakt, de koers opgezocht en de GPS’en gestart. Hee, ho, hee, ho, off to Nice we go. Eerst maar eens Hoek van Holland achter ons laten. Langs de rand van deze plaats lopen we even noordwaarts om dan naar het oosten te wandelen. Links de kassen van het Westland. Rechts zien we de contouren van de woonwijken langzaam vervagen. Het wordt landelijker. Overal liggen kleine takjes op de grond als bewijs dat Eunice ook hier heeft huisgehouden. Het pad wordt zelfs even een hindernisbaan als we ons een weg moeten banen door en over een omgevallen boom.

Dan worden we het Staelduinsebos ingestuurd. De takken en omgevallen bomen lijken niet alleen veroorzaakt te zijn door de storm van gisteren. Dit kreupelhout ligt er zo te zien al langer. Bomen steken elkaar naar de kroon met hun wortels. Het lijken wel kunstwerken af en toe. De bunkers in het bos hebben nieuwe bewoners gekregen. Vleermuizen houden hier hun winterslaap.

Onze GPS en de routemarkeringen zijn onze leidraad. Het boekje wordt alleen tevoorschijn gehaald bij twijfel. Dat is de reden waarom wij bij de Nieuwe Waterweg uitkomen. Pas later merken we dat de route anders staat aangegeven in het boekje. Hebben we iets gemist? Ach, het stuk dat wij hebben gelopen, was sowieso bijzonder. Eerst biedt het Engelandsvaardersviaduct mooie schaduwplaatjes. Vanuit de bus zagen we, of eigenlijk vooral René, al de enorme staalconstructie van de Maeslantkering. Nu kunnen we deze stormvloedkering, waarvan een deur al 210 meter lang is, van iets dichterbij zien. Het is een fascinerend bouwwerk.

René op het Engelandvaardersviaduct

Langs het water lopen we richting Maassluis. Het is nog steeds droog, hoewel de blauwe lucht al langzaam grijzer kleurt. De wind maakt het guur. Diep weggedoken in onze jassen lopen we richting Maassluis. Echt pittoresk is het niet met de aan de overkant gelegen petroindustrie van het Europoortgebied. In de verte kunnen we het veer naar Rozenburg al bijna zien liggen. De eerste etappe van de GR5, of eigenlijk de laatste etappe van Kustpad deel 1, eindigt hier. Wij worden echter nog getrakteerd op een ommetje door te beginnen aan de volgende etappe.

Hiervoor worden wat buitenwijken van Maassluis doorkruist. De A20 wordt onderdoor gestoken. Aan de horizon zien we twee molens draaien. Rechts daarvan piept een kerktorentje boven de bebouwing uit. Dat is Maasland. Dwars door de weilanden lopen we die kant op. Verdwalen kunnen we niet, want we worden geleid door een smal stenen pad, een soort van “follow the yellow brick road”….uhm…het bakstenen pad. Achter mij lopend maakt René er helemaal wat moois van als hij opeens “Follow the yellow raincoat” begint te zingen. Ach ja, je moet wat zo’n hele dag op pad met z’n tweetjes…

kunst onder de A20

Maasland is mooi! Vooral in de buurt van de kerk staan sfeervolle, oude huizen. Ook het fietspad dat ons Maassluis in leidt, wandelt prettig. Om in de stad te komen moeten we opnieuw de A20 onderdoor. Langs het water komen we in het oude centrum. Wat een mooi plekkie! Langs het water van de Vliet oude huizen. Voor ons in de hoogte de sluis met daarboven uit torenend de kerk. Overal bruggetjes. Het maakt het allemaal heel sfeervol. Zo ook de oude Stadhuiskade met aan de kade de oude Stoomzeesleper de Furie. Zelfs de paar regendruppels die vallen kunnen de pret niet drukken.

Het eind van onze wandeling voor vandaag komt in zicht. Maassluis laten we achter ons. Helaas niet zo snel als we willen, want we missen net het veer naar de overkant. Schuilend, vooral nog tegen de weer behoorlijk aangetrokken wind, wachten we tot we over mogen varen.

Vijfentwintig van de ongeveer 2200 kilometer zijn weggestapt. De druppels vallen gestager. We hebben het koud. Op naar onze B&B voor de komende twee dagen. Morgen is er echt een sloot aan water voorspeld. Hebben we daar zin in? Morgenochtend Buienradar maar even checken. Voor nu gaan we in de relaxstand. En dat gaat heel goed op deze comfortabele stek.

• overzicht van de andere GR5-wandelingen
• op naar de volgende wandeling, van Rozenburg naar Oostvoorne
• onze andere wandelpaden