Pieterpad van Hardenberg naar Ommen

 18 juli

Ons Pieterpadzomeravontuur is aan...

Vanuit onze zeer complete, echt aan alles is gedacht, B&B In de Dorpsstraat in Hellendoorn kijken we terug op onze eerste dag, etappe 9, van Hardenberg naar Ommen. Knalgele velden vol een soort van margrietjes - het blijkt Jacobskruid, een staalblauwe lucht, verkoelende bospaden, wuivend maïs en de gezellig meanderende Vecht, dat zijn zo'n beetje de kernwoorden van vandaag. 

Vanochtend startten we in Hardenberg met het doel over 2 1/2 week op de Sint Pietersberg te finishen. Het is vakantie, dus we beginnen de etappe met een startbakkie en lekkers. Dat is tenminste het plan. In Hardenberg blijkt alles, op zondagochtend 11.00 uur, echter nog potdicht. Nou ja, aan de wandel dan maar.

Het stadje aan de Vecht wordt snel achter ons gelaten. Het buitengebied langs een wildwaterkanoparcours kleurt geel van het Jacobskruid. Wat een vrolijke begin! Vlak hierna moet de beslissing worden genomen of we de reguliere route of de omleiding lopen. De keus valt op de laatste. Het valt niet tegen, al hebben we uiteraard geen vergelijk met het originele traject. De route staat goed aangegeven en loopt zowaar door mooi gebied. 

In Rheeze is de samensmelting van de zwarte lijn op de GPS van de omleiding en de groene, originele, lijn. Wij maken een kleine detour voor ons uitgestelde startbakkie bij de Rheezer Kamer. En jongens, eigenlijk was het dus gewoon een gelukkie dat in Hardenberg alles dicht was, wat een toffe, sfeervolle plek is dit! De ijskoffie met appel- en kwarkpunt fietsen er goed in.

De geasfalteerde wegen maken plaats voor bospaden. Heerlijk om even in de koelte te lopen. Via een smalle brug met een bezienswaardig sluisje steken we de Vecht over. Ook hier voert de kleur geel weer de boventoon. Meer bos volgt...en dus ook nog even genieten van de schaduw. 

De laatste 1,7 kilometer zijn nog het minst gezellig, over een fietspad langs een drukke weg lopen we recht-toe-recht-aan naar Ommen. Hier is juist weer gezelligheid in overvloed. Langs het water en op de terrasjes. Jammer voor ons, want het is even zoeken voor we een plek bemachtigen om ons etappedrankje te kunnen scoren. Het lukt bij een wat minder mooi gelegen tent. De drankjes smaken er niet minder om. Dag 1 zit erop! Wij chillen in de zeer chillwaardige Bed and Breakfast. Echt een voltreffer dit! Morgen brengt de gastvrouw ons zelfs naar Ommen, zodat ons een OV-reis bespaard blijft. 

De vakantie is goed begonnen! 

Hoe en wat?

Vanuit huis rijden we naar het station in Ommen. Gratis parkeren op P+R. Met de trein van Blauwnet in 2 haltes naar Hardenberg.

Etappe 9: 21 kilometer. Wij stappen er 22,2. Nog 327 kilometer te gaan op onze reis naar het zuiden. 

Overnachting: B&B In de Dorpsstraat Hellendoorn

• overzicht van onze Pieterpadetappes
• op naar de volgende etappe: van Ommen naar Hellendoorn
• terug naar de vorige etappe: van Coevorden naar Hardenberg

Waterliniepad - van Gorinchem naar Werkendam

1 mei

Waterliniepad...✔...afgestapt.

Vandaag liepen wij de laatste kilometers op LAW-17, het Waterliniepad. Ons eerste LAW dat we volledig hebben gewandeld. Helaas eindigen we dus niet op het officiële finishpunt, het station van Dordrecht. Het openbaar vervoer noodzaakte ons de laatste etappe gisteren al af te vinken. Vandaag was dus nog een tussenetappe. 

Desalniettemin, was het weer een fijne wandeldag. Het begon al bijzonder. Na een prima nacht en dito ontbijt bij Bed & Breakfast Kaatje 45, startte onze dag op het water. Het (Ri)veer bracht ons van Werkendam via Gorinchem naar Woudrichem. Vooral de eerste boot was tof! Met flinke vaart vlogen we over het water onder de boogbrug op de A27 door. 

Eenmaal in Woudrichem kozen we al snel weer het ruime sop. Eerst nog heel even genieten van dit sfeervolle vestingstadje, waar we na een ruime ronde later weer even terugkeren. 

Een miniveer brengt ons naar het soort van eiland waar Kasteel Loevestein op is gevestigd. Het kasteel wordt bijna gerond voor de route ons de oevers van de rivier op stuurt. De bewoners van dit stuk land bevinden zich, gelukkig, even verderop. We hoeven ons nu niet door kuddes Konikpaarden en koeien te worstelen. 

Een pad dat ons weer van het water af leidt, is gesloten in verband met bomen die op omvallen staan. Gelukkig loopt er een fietspad parallel aan met een stuk minder risico. 

De Wilhelminasluizen zorgen dat we weer aan de Woudrichemkant van het water komen. De laatste kilometers over de dijk naar dit plaatsje zijn door de passerende en de tegemoetkomende auto's niet de fijnste. Wel leuk is het stuk door Woudrichem. Het is dat we het plaatsje al enigszins kennen, anders zouden we de vesting zeker hebben verkend. 

En weer verder...over de dijk richting Werkendam. Af en toe laten we het water rechts liggen voor een uitstapje door de velden die geel kleuren van de bloemetjes van het Mosterdzaad. Ook zien we hier de weer voor het Waterliniepad zo kenmerkende bunkers. Twee molens bieden een mooie achtergrond voor foto's. 

Na zo'n kilometer of 21 zorgt het verderop gelegen pontje Steur dat wij voor de variant route moeten kiezen. Het vaart namelijk niet. De alternatieve route voert ons door Werkendam, inclusief de volledig niet bezienswaardige buitenwijken. Het zorgt een beetje voor een anticlimax van de finish voor dit pad. Dit zijn namelijk de laatste kilometers van ons eerste LAW, want na zo'n 26 kilometer zijn we op het punt waar we gisteren zijn gestart. Het zit erop!

Ruim een jaar geleden startte ons Waterliniepadavontuur, toen we in Volendam onze eerste stappen op dit pad zetten. Wegens gezondheidsproblemen en een stop in verband met de coronamaatregelen met betrekking tot het openbaar vervoer, namen we in maart 2020 een pauze van een paar maanden. Na de zomervakantie werd een spurt ingezet en regen we de etappes aaneen. 

Dat kostte geen moeite, want de route bood moois. De Stelling van Amsterdam ligt redelijk bij onze woonplaats in de buurt. Toch ontdekten we hier vele door ons ongebaande paden. Wat een bijzondere ervaring is het om plaatsen, waar we regelmatig zijn geweest, al wandelend aan elkaar te wandelen. 

Ondanks dat we, cultuurbarbaren als we zijn, de meeste forten, sloten en bunkers, na een foto te hebben genomen, gewoon voorbij lieten, was het pad leerzaam. Woorden als inundatie hebben nu betekenis voor ons. 

Natuurlijk zijn er mindere stukken die doorgeworsteld moeten worden, omdat er nu eenmaal kilometers moeten worden gemaakt om van de ene naar de andere plek te komen. Toch hebben deze nooit de boventoon gevoerd. Over het algemeen was het genieten geblazen. Hoogtepunt voor René was toen we vanuit Loenen aan de Vecht in de vroege ochtend langs de rivier zuidwaarts liepen. Een eenzame kanoër verplaatste zich met rustige, lange slagen over het water. Zwanen zwommen parmantig langs. Over het water lag een mystieke nevel. Het was een bijzonder moment. 

Drie keer maakten we gebruik van een overnachtingsplek. Alle keren waren treffers! Het voormalige bruidshuisje, Klein Loenen in Loenen aan de Vecht was een fijne locatie in een pittoresk plaatsje. Mijn verjaardag vierde ik vorig jaar in de Linge Lodge in Asperen. Zelden waren we in een mooier gelegen Bed and Breakfast. Tijdens onze laatste twee etappes sliepen we in het lieflijke dijkhuisje Kaatje 45 in Werkendam, zoals hierboven al beschreven. 

En nu is het gedaan. Een kleine 350 kilometer hebben we genoten van forten, rivieren, sloten, vestingplaatjes en fraaie natuur. Gelukkig zijn er nog heel veel andere paden. Inmiddels hebben we dan ook al wat wandelprojectjes lopen. 

• overzicht van onze Waterliniepadetappes
• op naar de vorige (eigenlijk de laatste) etappe: van Werkendam naar Dordrecht
• andere wandelavonturen

Waterliniepad - van Werkendam tot Dordrecht

 30 april

Het is al even geleden dat wij meters maakten op het Waterliniepad. Eind vorig jaar werden de grasdijken ons wat te nat. Ook het naar start- en van finishpunt geraken was nogal een gedoe. Pontjes die uit de vaart waren, bussen die geen dienst draaiden in het weekend...kortom, we kozen tijdelijk voor andere paden. 

Tot vandaag. Een plan werd gesmeed om de laatste 3 1/2 etappe te voltooien. Een B&B was snel geboekt. Werkendam leek een logische overnachtingsplek aan het eind van etappe 19 en als toegangspoort voor de Biesbosch. 

Toen we gingen bekijken hoe alles logistiek geregeld moest worden, stuitten we toch wel op wat ongemakken. Dat openbaar vervoer blijkt hier in het nog steeds een ramp. Werkendam is min of meer onbereikbaar met het OV. Maar zo snel laten wij ons niet kisten. Er werd een alternatief bedacht. Dat hield in dat wij de laatste etappes eerst lopen en daarna het stuk van Gorinchem naar Steurgat. In verband met het niet varen van pontje Steur moet trouwens de alternatieve route door Werkendam worden genomen, zo merkten wij toen we de auto vanochtend wilden parkeren. Opnieuw moeten de hersens even aan het werk worden gezet voor een alternatief. Ook dit lukt weer. 

Door al dit gedoe, startten we pas even voor 11.00 uur in Werkendam met de variant. Al snel lopen we in de Biesbosch. Wat een rust hier! Een enkele fietser zien, maar that's it. De voorspelde nattigheid blijkt lichte miezer. Het deert ons niet. Over glimmende asfaltwegen door een waterlandschap stappen we de kilometers weg. 

Een herder hoedt zijn schapenkudde met hulp van twee toffe honden. Hij wenkt ons dichterbij. Twee van de schapen hebben vanochtend een lammetje gekregen. Voor ik het weet, duwt de herder mij het zwarte ieniemienie beestje in mijn armen. Echt...een overdaad aan schattigheid. Mama schaap vindt het uiteraard minder ok. Snel zet ik het beestje weer neer. Tussen de schapen door, zoeken wij het pad weer op. 

De miezer verandert in dikkere druppels. Het asfalt wordt verruild voor gras. Opvallend zijn de ganzen. Wat een herrieschoppers...en vooral, wat een bangeriken! Zodra we binnen 100 meter van hen komen, vliegen ze met luid kabaal op. 

In de verte doemen de hoge gebouwen van, waarschijnlijk, Dordrecht al op. Voorlopig zijn we daar nog niet. Eerst het pontje naar de overkant van de Beneden Merwede. Hiermee verlaten we zowel Noord-Brabant als de Biesbosch. Ook de regen blijft achter. 

Op de andere oever, in Zuid-Holland bevinden we ons direct in de gemeente Dordrecht. De finish is nog bijna 13 kilometer verwijderd. Eerst nog een stuk boerenland en dan bereiken we de buitenwijken van de stad. 

Villa Augustus is een blikvanger aan het Wantij. De oude watertoren doet nu dienst als hotel, marktwinkel en restaurant. Met het water aan onze rechterhand komen we in het centrum. Wat is Dordrecht toch leuk! Het Drierivierenpunt laat een enorme watermassa zien. De huizen aan de binnenhaven zijn fotogeniek. Ook wat verder de stad in laat Dordrecht zien hoe sfeervol het is. 

Het is bijna jammer dat we na bijna 32 kilometer het eindpunt hebben bereikt. Voor vandaag dan. Morgen lopen we nog twee tussenetappes, van Gorinchem naar Steurgat. 

Op naar de B&B, hoewel dat sneller gezegd is dan gedaan. In het kort...OV9292 jokt en Arriva rijdt niet volgens schema. Maar nu bij de comfortabele Bed and Breakfast Kaatje 45 is het heerlijk terugkijken op een toch heel fijne dag.