Trekvogelpad van Bussum-Zuid naar Hollandsche Rading

 26 december 2023

start: met auto naar P+R Hollandsche Rading, trein naar Hilversum overstap Bussum-Zuid (17 minuten totaal)

aanlooproute: vanaf Bussum-Zuid 1,8 kilometer naar route (waar ik deze op 13 november verliet)

uitlooproute: vanaf Nivon Huis Koos Vorrink (Lage Vuursche) 2,6 kilometer naar NS station Hollandsche Rading

totaal gestapte kilometers: 28,3

kilometers Trekvogelpad: 23,8

kaartjes uit boekje: 23 (restant), 24, 25, 26 en 27 (deel)

De weersverwachting voor deze tweede kerstdag ziet er zowaar redelijk goed uit. Dat houdt in dat er weinig water wordt verwacht. Van bovenaf dan. Aanvankelijk ben ik het Trekvogelpad gestart als soloproject met af en toe gezelschap. Toch heeft René al meerdere stukken meegestapt. Vooral omdat wandelingen van paden die we helemaal gezamenlijk lopen op dat moment te veel reistijd vergden of per openbaar vervoer niet te bereizen waren. Bovendien vind ik het ook gewoon gezellig. Zo ook vandaag. Vandaar dat wij vanochtend over wel heel stille snelwegen richting Hollandsche Rading koersten. 

Hiervandaan brengen twee treinen ons in nog geen 20 minuten naar Bussum-Zuid. De vorige Trekvogelpadwandeling stapte ik op dit station nat en verkleumd op de trein richting Weesp. Vandaag lijkt de verwachting eens uit te komen, in ieder geval op het moment van starten, en worden we begroet door een laagstaand, fel schijnend zonnetje. 

Het station ligt niet aan de route. Daarvoor moet bijna 2 kilometer worden gestapt. We beginnen direct met paden over heide en door bos. Zodra we de route van het Trekvogelpad hebben bereikt, moet er natuurlijk even een startselfie worden geschoten. 

Met een ruime boog wandelen we in noordoostelijke richting om Hilversum heen. Het is bijna niet te merken, maar we stappen hier over het grootste ecoduct ter wereld. Natuurbrug Zanderij Crailoo verbindt het Gooi en de Utrechtse Heuvelrug. Wij zien uiteraard niets van wat het ecoduct overbrugt. In plaats daarvan wandelen we door een heidegebied afgewisseld met af en toe een bomengroepje. De bulten in het landschap zijn grafheuvels, zo leert het boekje ons. 

In de verte zien we een grote witte vlek in het heidelandschap. Het is een kudde schapen, keurig bij elkaar gehouden door twee honden. Omdat we twijfelen of we nog andere horeca tegenkomen en mocht dat zo zijn of deze op tweede kerstdag dan wel is geopend, nemen we de eerste beste gelegenheid ten baat. Bij La Place in Laren, dat we net aan schampen, scoren we ons startbakkie met lekkers. Vlak na deze stop klingelt onze GPS om het einde van etappe 8 aan te kondigen. In verband met nieuw aangelegde wegen is het even kijken hoe we de A27 onderdoor kunnen steken. Deze wijziging staat overigens netjes aangegeven via een link naar Nivon bij routewijzigingen van Wandelnet.nl. 

Na een spoor te zijn overgestoken komen we in een bosrijk gebied. Hier loopt ook het Westerborkpad. Af en toe moeten we wat capriolen uithalen om geen nat pak te halen in de vele plassen. Schuifelend over de bosrand proberen we ze te omzeilen. Dat lukt. Totdat we voor een plas komen te staan die het hele pad beslaat. Ook de naastliggende bosstukken staan blank. Dit gaat ons echt niet lukken zonder natte voeten. Kaarten op de horloges en in het boekje worden geraadpleegd. Het kost even wat omlopen en wat sprongen over toch nog behoorlijke plassen, maar we slagen erin om even verder de route weer op te pikken. Zowaar met nog droge voeten. 

We twijfelen of we bij het betreden van het landgoed van Kasteel Groeneveld het bord "alleen toegang met een hond" hebben gemist. Werkelijk iedereen, en dat zijn best veel mensen, loopt hier met een viervoeter. Het is dan ook een prachtig park. Ook het kasteel ziet er imposant uit. 

Vanaf nu zijn we alert. Deze etappe stappen we namelijk niet tot het eind uit. We slaan eerder af richting het station in Hollandsche Rading. De splitsing blijkt te liggen op de hoek van Nivon huis Koos Vorrink in Lage Vuursche. Het Trekvogelpad slaat links af. Wij gaan in tegengestelde richting. Een stuk lopen we over het Utrecht- en later het Marskramerpad. Na ruim 28 kilometer zijn we terug bij de auto. De weersvoorspelling had het vandaag helemaal juist. Wat een fijn wandelweer! Zodra we de auto zijn ingestapt zetten we NPO Radio 2 op om de Top 2000 te luisteren. Precies op tijd om een van de nummers waar René op heeft gestemd te horen, Stevie Ray Vaughan met Pride and Joy. 

• op naar de volgende Trekvogelpadwandeling, van Lage Vuursche naar Soesterberg
• terug naar de vorige Trekvogelpadwandeling, van Weesp naar Bussum-Zuid
• overzicht van de Trekvogelpadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Trekvogelpad van Weesp naar Bussum-Zuid

13 november 2023

start: met de auto naar Weesp, parkeren P+R, 250 meter naar route

finish: trein vanuit Bussum Zuid naar Weesp

kilometers Trekvogelpad: ongeveer 16

totaal aantal kilometers: 18,9

Een vrije dag, dus tijd om op pad te gaan, maar laat het nu uitgerekend vandaag totaal geen fijn wandelweer zijn. Sterker nog het is gewoon bijna vies weer te noemen. Vandaar mijn twijfel of ik op deze dag wel aan de wandel zal gaan. Maar ach, wat kan er gebeuren. Het ergste is een nat pak, toch? Dus, hup, op naar Weesp met de auto om een stuk Trekvogelpad af te vinken. Eenmaal geparkeerd op P+R kan ik niet direct met de wandeling beginnen. Eerst is het nog een hele uitzoekerij, omdat de GPX niet van mijn mobiel naar mijn horloge laadt. Een telefonische hulplijn biedt uitkomst. 

Even voor half elf start ik in de verwachte regen mijn koers. Zelfs het pittoreske Weesp slaagt er niet in om op een miezerige maandagochtend verwelkomend over te komen. Vandaar dat ik al snel de Vecht oversteek om de polder in te duiken. Nog even het viaduct onder het spoor door en dan kom ik op de dijk richting Muiden. Dit is al redelijk bekend terrein van eerder gestapte routes op het Westerbork- en Waterliniepad. Nu buig ik iets eerder af naar het natuurgebied van het Naardermeer. Een tijd loop ik door het open land. Gelukkig wel over een fietspad, dus ik houd nog droge voeten. In de verte passeren regelmatig treinen. Opnieuw steek ik het spoor via een viaduct onderdoor. Links van me doemen in de mistige miezer de contouren van de Zandhazenbrug op. Echt dicht in de buurt kom ik niet. Fietspaden voeren me verder het natuurgebied in. De enige mensen die ik tegenkom zijn mannen die druk zijn met het werk aan de weg. 

Via een bruggetje dat ik op de eerder genoemde paden ook al ben overgestoken, ruil ik de harde ondergrond in voor de zachte van het bos. De route voert over zompige paden onder bomen in herfstkleuren. Hun losgeraakte bladeren spelen voor me in de best pittige wind. Links van me in de verte rijden auto's over de A1. Ik passeer De Machine, het stoomgemaal, waar op zonnigere dagen regelmatig de koffie klaarstaat, gezet door de aardig op leeftijd zijnde bewoonster. 

Verder langs de bosrand leidt het pad om nog een keer af te slaan over een grasveld naar Gasterij Stadzicht. Voor me liggen de buitenwijken van Bussum. De route voert de plaats niet in, maar loopt er in plaats daarvan op een fietspad omheen. Hier piept mijn GPS. De volgende etappe kan van start. 

Deze brengt meer fietspaden met nog steeds de gure miezer. Pas bij Buitenplaats Bantam vind ik weer beschutting onder bomen. Het jaargetijde kleurt het park prachtig. Groepjes paddenstoelen zijn aan boomstammen gehecht. Nu is het even goed opletten, want ik wil hier ergens afbuigen naar station Bussum-Zuid. Op de kaart was het duidelijk waar dit punt zou zijn, maar hier in het bos met de vele paadjes is dat een andere zaak. Dan mijn telefoon er maar even bijgepakt. Dat helpt. Het is bijna 2 kilometer stappen naar het station. 

De trein laat maar 5 minuten op zich wachten en ook het ritje terug naar Weesp neemt niet te veel tijd in beslag. Na nog een rit van ruim een half uur schop ik mijn schoenen weer uit. Wat ben ik blij dat ik vanochtend toch ben gegaan. 

• op naar de volgende wandeling
• terug naar de vorige wandeling volgens het boekje, van Diemen naar Weesp
• terug naar de vorige gestapte wandeling, van Eibergen naar Haaksbergen
• overzicht van de Trekvogelpadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Groot-Frieslandpad van Bergen aan Zee naar Schoorl

18 december 2023

start: auto naar Schoorl, bus 410 in 25 minuten naar Bergen aan Zee

kilometers GFP: 16 (volgens boekje 13,7, maar er is een routewijziging)

kilometers gestapt: 16,5

Weer een nieuw LAW? Lopen we er nog niet genoeg tegelijkertijd, Marskramer-, Pelgrims- en Kustpad? En dan stap ik, alleen of met een vriendin, ook nog op het Trekvogel-, Zuiderzee- en Westerborkpad. Maar inderdaad, we starten vandaag weer met een ander LAW en dat heeft een reden. Femke, de jongste dochter van René, wil ons namelijk af en toe vergezellen met wandelen. Omdat het ons slim lijkt om dan niet te ver van huis te gaan om te kijken of zij het wel leuk vindt, beginnen we met het Groot Frieslandpad. Het Noord-Holland-deel, van Bergen aan Zee naar Enkhuizen, kan dan een mooie indicatie zijn of het wandelen haar bevalt. En zo ja, dan stappen we uiteraard door naar Leer in Duitsland. 

Daarom stappen wij om ongeveer kwart over tien uit bij halte Strand in Bergen aan Zee. De wind hier maakt het een stuk kouder dan het in Hoorn aanvoelde. Op exact dezelfde plek als ik in mijn uppie op 19 oktober 2022 met mijn Trekvogelpadavontuur startte, drukken we nu de GPS'en aan voor een nieuw LAW-avontuur. Niet veel later pauzeren we ze weer. Tijd voor een startbakkie. Dat we inclusief lekkers scoren bij Paviljoen Noord. 

Met de jassen hoog dichtgeritst begeven we ons op het bijna verlaten strand. We hebben geluk. De wind duwt ons voort en daardoor valt het met de kou mee. Naast een kitesurfer en nog slechts een paar andere wandelaars, delen we het strand alleen met wat strandlopertjes. Bij het volgende paviljoen, Zuid, verlaten we het strand weer. Jammer, want het was best fijn lopen zo met dat windje in de rug en op het strand zo straks als een biljartlaken. 

Maar de duinen wachten. Eerst passeren we het Nivon-huis met ervoor de wandelboom. De zeewind heeft de letters vervaagd. We denken te kunnen lezen dat het naar Enkhuizen nog 91 kilometer is. De afstand naar Leer is bijna onleesbaar, maar goed speuren levert een getal van 361 op. Tijdens onze stop voor het startbakkie hebben we digitaal duinkaarten aangeschaft. We kunnen nu dus zo het Noord-Hollands Duinreservaat inlopen. De al kale bomen zorgen er toch voor dat we luw lopen. We krijgen het zelfs warm, vooral omdat het hier al best op en neergaat. 

De splitsing met het Trekvogelpad hebben we gehad. We delen de route nog wel met het Kustpad. Ook dat laten we even later links, nee, rechts liggen en we gaan ons weegs. Tenminste dat is de bedoeling. We moeten flink wat capriolen uithalen om enigszins met droge voeten over een flinke plas te geraken. Dat lukt niet iedereen. Femke haar schoenen zijn niet waterdicht. Even later loopt zij dan ook letterlijk met plassen in haar schoenen. Het maakt dat wij niet alert zijn. Zowel de GPS van René als die van mij piept om ons te waarschuwen dat we rechtsaf moeten slaan. Uh...hier? Gewoon recht de heuvel op tussen de bomen door? Nee toch? Ook willen we niet teruglopen om die waterpartij dan weer te moeten bedwingen. Vandaar dat we een rondje lopen om weer op het punt uit te komen waar het Kustpad naar rechts gaat en wij naar links. En nu dan? Ik besluit even vooruit te lopen en die beruchte plas weer over te steken. Wat blijkt, vlak hierna voert een smal pad tussen de bomen door de heuvel op. Nou ja, dat was een extra rondje. Ach, het is nog steeds droog en de omgeving is mooi, dus wij klagen niet. 

Weer richting het strand lopend, beseffen René en ik dat we hier al eerder zijn geweest. We blijken op de witte route te zijn beland, die we meerdere keren al trailend in omgekeerde richting hebben gelopen. Ah, dan komt ook het uitzichtpunt van De Kerf eraan. Dat klopt. Even bikkelen om via de trap omhoog te komen, loont zich in een prachtig 360 graden uitzicht. Achter ons de bossen waar we net zijn uitgekomen, voor ons de zee. Weer afgedaald worden we bijna gezandstraald om door de opening in de duinen weer op het strand te komen. 

Eenmaal hier kunnen we voor bijna 2 kilometer weer genieten van het vlakke tapijtje van zand. Uiteraard met af en toe een stop, bijvoorbeeld voor de fotogenieke strandpalen. Met die vlakke ondergrond is het in de duinen weer volledig gedaan. Nu is het echt zandhappen. Ploeterend door het mulle zand lopen we duin op en af. Af en toe moet er een kleine omweg worden genomen omdat sommige paadjes volledig onder water staan. Ook is er een routewijziging in verband met aanpassen van het gebied. Hele bossen zijn gekapt om plaats te maken voor zandvlaktes. Het voegt nog een dikke kilometer aan ons dagtotaal toe.

We steken de Schoorlse Zeeweg over om aan ons laatste duinenstuk te beginnen. Het blijft genieten om hier te lopen. Femke, die niet gewend is om zulke afstanden weg te stappen, loopt vrijwel constant voorop en ook de heuveltjes die we hier moeten bedwingen lijken haar nauwelijks iets te doen. Het venijn wat klimmen betreft zit in de staart. Vlak voor we bij IJgenweis de duinen verlaten, mogen we nog even aan de bak. Eerst een enorme trap omhoog, even genieten van het uitzicht en dan aan de andere kant, met een kaarsrechte, steile trap weer naar beneden. Dat voelt overigens heel wat relaxter dan de trap op te moeten, zoals we dat bij ons hardlooprondje hier regelmatig hebben gedaan. 

Voor we de laatste kilometer naar de auto wegstappen, ploffen we neer bij IJgenweis voor ons etappedrankje met opnieuw een hapje erbij. Onderaan Klimduin piept de GPS. De route van vandaag en de eerste etappe van een LAW voor Femke kan afgevinkt. Gelukkig geeft ze aan dat dit zeer zeker naar meer smaakt.