30 december 2021
deel 4b: van Eijsden naar Maastricht (ongeveer 22 kilometer inclusief de omloop)
naar de start: parkeren op dezelfde plek als gisteren in Eijsden. Hiervandaan nog 650 meter naar het Maria-kapelletje waar de omweg begint
naar huis: met de trein vanaf Maastricht in 10 minuten naar Eijsden (rijdt 1x per uur), daarna nog een uur of drie huiswaarts
afgestopt: 21,6 kilometer
Vanochtend werd ik wakker met een toch net iets ander gevoel dan de vorige wandeldagen. Ten eerste natuurlijk, omdat het laatste deel van de DMT vandaag wordt afgestapt. Jammergenoeg. Maar toch ook, om eerlijk te bekennen, omdat ik d'n Observant een beetje vrees. De uitroeptekens met het vetgedrukte "let op" bij de beschrijving van de beklimming van deze laatste summit, zullen toch niet voor niets in het boekje staan? Zelfs het woord gevaarlijk wordt genoemd. René vindt het om andere redenen een beetje spannend, afbrokkelende paden langs steile afgronden, klinkt voor iemand met hoogtevrees niet echt bemoedigend. Nou ja, eerst maar eens aan de voet die DMT-killer zien te geraken.
De start van de dag is een bedrijvige. We verlaten helaas ons stekkie weer. Na het ontbijt moet dus alles worden gepakt. Om 9 uur trekken we de deur van appartement Vrijheid achter ons dicht. Een beetje weemoedig, want wat is het hier toch fijn!
Vandaag rijden we voor de verandering eens niet naar het eindpunt, maar juist naar de start van de tocht. De parkeerplaats in Eijsden ligt vlakbij het station. Vanaf Maastricht is het maar 10 minuten met de trein. Goed te doen dus.
De omweg van 8 kilometer in verband met het niet varen van het pontje is in ieder geval verhard. De route ervan staat niet aangegeven in het boekje, maar mislopen is schier onmogelijk. De eerste drie kilometer stappen we stevig door. Het waterige zonnetje verdwijnt. Miezer komt ervoor in de plaats. De fruitgaarden met kale bomen kunnen een omgeving waarin overal waar je kijkt rokende indstrieschoorsteenpijpen het beeld bepalen, nauwelijks opvrolijken. De barrage over de Maas is dan wel weer interessant. Altijd bijzonder om te zien hoe mensen de kracht van water proberen te beheersen.
Het pad over de andere oever is ook verhard. De Maas stroomt gezellig met ons mee. Aan het puin in de bomen aan de rand van de rivier wordt duidelijk hoe hoog het water heeft gestaan. Bij het pontje, of beter de aanlegplaats ervan, eten we een broodje. Vanaf hier bewandelen we weer de officiële route. De omweg zit erop.
Wat heuveltjes laten ons hoog boven het waterniveau belanden. In de verte gloort Maastricht. Slechts 10 kilometer verwijderd...maar ja, voor ons zit die pukkel er nog tussen. Het sluizencomplex van Ternaaien is indrukwekkend. Even blijven we staan om de kolkende watermassa in te turen. Een paar kilometer voert de route over de oever. Dan gaat het echt beginnen. We mogen linksaf een steil bospad op. De stokken zijn alvast uit de rugzak gevist.
Van onderaf ziet het er lastig uit, maar te doen. Toch? Of wordt dit onze Waterloo? Het is even bikkelen, de stok goed prikken, evenwicht zoeken, de wortels gebruiken om je aan omhoog te trekken, tegen een boom steun zoeken en weer door. En dat twee keer. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eenmaal boven, viel het eigenlijk gewoon erg mee. De anticipatie door het boekje en de verhalen maakten dat het, vooral met dit weer, bijna iets onmogelijks leek. Niet dus. We did it!
Eigenlijk heb ik vanaf dan een beetje het idee, dat we er bijna zijn. Het is echter nog zo'n 8 kilometer stiefelen naar het station in Maastricht. Bijzonder is de passage door de ENCI groeve. Fraai hoe industrie mooi kan zijn van lelijkheid. De trap naar boven is nog wel een dingetje trouwens. De verzuring schiet bij de laatste treden toch wel in mijn bovenbenen, zeg. Voor René blijkt de open trap een groter obstakel wat betreft hoogtevrees dan de hellingen van d'n Observant.
Vanaf de finishplaats van het Pieterpad, fijne herinneringen aan afgelopen zomer, is het klimmen echt voorbij. Ok, nog een paar traptreden om de Maas weer over te steken, maar that's it. Vanaf de brug zien we dat Maastricht er zelfs met dit grauwe weer mooi bij. Straten met sfeervolle huizen zijn het decor van onze laaste meters. Daar is het station van Maastricht. Volbracht! Elke meter van de DMT hebben we afgestapt. Wat een toffe ervaring!
Genoten hebben we! De beklimmingen van de summits vielen 100% mee. Natuurlijk was het af en toe flink puffen en bikkelen, maar het was nooit ondoenbaar. Onze uitvalsbasis was, net als vorige keer, perfect. Hiervandaan was het prima te doen om met combinatie van auto en OV naar de etappestart en van de -finish te geraken. Weergezien waren we mazzelaars. Uiteraard hoopten we vooraf op sneeuw of een witte wereld door vorst, maar de verwachtingen gaven aan dat we een natte midweek tegemoet gingen. Nat was het, maar dat betrof vooral de bodem. Vanaf boven hebben we maar weinig regen gehad. En ja, die natte bodem, als we dan een ieniemienie minpuntje zouden moeten noemen is het toch wel de alom aanwezige "pratsj", maar eigenlijk hebben we daar al genoeg over gemeld. Kortom, het waren vijf geweldige dagen.
