Pelgrimspad - van Heusden naar Drunen

 28 mei 2022

start: met de auto naar Drunen, vanaf halte Maleisiëlaan 2 bussen naar Heusden (301 en 135, overstap Vlijmense weg  in Den Bosch). 

etappe: afmaken van etappe 10

kilometer: in totaal 12 km

Het zit er op. Het is weer tijd om het toffe natuurhuisje in Brakel, B&B Water en Brood, te verlaten. Wat een fijne plek was dit! Niet alleen ideaal voor Pelgrimpadwandelaars, maar ook voor niet-wandelaars die gewoon willen genieten van de omgeving. Wij zeggen: dikke aanrader! Vandaar dat we ook niet al te overhaast willen vertrekken. Eerst maar weer genieten van dat heerlijke ontbijtje. Dan op pad. 

Vandaag moet weer gereisd worden met auto naar de finishplek en daarvandaan met het OV om bij de start te komen. Twee bussen zijn ervoor nodig. De eerste, vanuit Drunen, vertrekt eenmaal per uur. Het is dan ook balen als we onderweg de tijd weg zien tikken na een verkeerde afslag. Helaas. Dat gaat niet meer lukken. Of toch wel? Snel parkeren we de auto in een woonwijk en rennen naar de bushalte. Wat blijkt...hier komt bus 136, die wij gepland hadden te nemen, helemaal niet. Wel komt net bus 301 aanrijden. Ook deze heeft als bestemming Vlijmen, de overstapplaats voor de bus naar Heusden. Instappen dus maar. Onderweg zien we wel hoe verder. Onze overstap is nu op een andere plek, maar alles verloopt eigenlijk nog vrij soepeltjes. Om even voor 12.00 uur stappen we uit in Heusden. 

Gisteren hebben we nauwelijks tijd genomen om deze vestingplaats te verkennen. Vandaar dat we nu voor we de etappe starten nog een rondje Heusden doen. Bovendien hebben we ook wel zin in een startbakkie. Daar is het de afgelopen twee wandeldagen namelijk niet van gekomen. 

Heusden is leuk! Prachtig onderhouden, oude pandjes vullen de straatjes. Helaas blijkt er net nu kermis te zijn. De grote attracties en wagens ontnemen ons het zicht op de mooie panden. Op het hoekje van de Vismarkt, waar nog vrij zicht is op het haventje, vinden we een plek op het terras bij Havenzicht. In de zon, uit de wind, is het goed uit te houden. Helemaal met een kop warme cappuccino en een stuk appelgebak met slagroom. 

Zigzaggend door de straatjes lopen we naar het punt waar we gisteren zijn gestopt. Etappe tien kan worden vervolgd. Dat gebeurt in eerste instantie over de vestingwallen. Bij de Waterpoort komen we buitenmuurs te lopen. Via een Anton Pieck-achtig bruggetje leidt de route ons de oude straatjes weer door. In het boekje zien we een foto van een Mariabeeldje in de RK kerk. Helaas blijft het bij de foto voor ons, want de kerk staat in de steigers. Hoog nodig overigens, want het ziet er allemaal erg krakkemikkig uit. Mooi dat het weer in oude glorie zal worden hersteld. Niet meer te restaureren valt het kasteel Heusden. Wat rest is een ruïne. Via deze overblijfselen verlaten wij de vesting. Op naar Oudheusden.

Er volgen wat ongezellige kilometers langs een best drukke weg. Dan komt een stuk dat op de kaart uit het Pelgrimspadboekje niet al te afwisselend lijkt te zijn. De Kooiweg is een kaarsrechte weg zonder zijwegen. Het blijkt een fietspad door een bos. Wij zijn aangenaam verrast. De tweeënhalve kilometer zijn zo weggestapt. De volgende drie kilometer Drunen in, gaan eveneens over een fietspad. Dit is zelfs mooier dan het rechte pad van zojuist. Slingerend langs wielen, zo blijken de plassen hier te heten, lopen we Drunen binnen. 

De A59 steken we door een heel smal en donker tunnel onderdoor. Nog een pad dat langs de westkant van de stad loopt en dan zijn we er. Het was maar een kort stukkie vandaag, een dikke 10 kilometer. De laatste twee etappes van het eerste deel van het Pelgrimspad gaan even in de koelkast om te combineren met een weekendje 's Hertogenbosch. 

Omdat het maar een relatief korte wandeldag is, zijn we al weer bijtijds bij de auto. Zonde om nu al weer huiswaarts te keren. Vandaar dat we nog een stop maken, om bijvoorbeeld ons etappedrankje te scoren, in Zaltbommel. Wat een leuke plaats is dat! 

Bovendien zien we hier, langs de Waal, ook de bekende rood/witte stickers. In de auto kijken we snel welke LAW dit is...nieuwe plannen komen boven drijven. Ach, eerst maar eens wat LAW's afstappen waar we al aan zijn begonnen. 

• op naar de volgende etappe
• terug naar de vorige etappe, van Brakel naar Heusden
• onze andere Pelgrimspadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Pelgrimspad - van Brakel naar Heusden

27 mei 2022

de Maas bij Nederhemert

start: vanaf B&B Water en Brood in Brakel

terug: opgepikt in Heusden

etappe: 9 afgemaakt, gestart met 10

kilometers: 22,1

Wat is het toch fijn om gewoon vanaf een overnachtingsplek te kunnen starten met de wandeldag. Helemaal als deze langs de route ligt. Geen gedoe met het OV, geen tijdverlies. Nog een ander extraatje is dat we vanochtend dus meer tijd hebben om van deze fijne plek te genieten. Dat hebben we gisteravond al volop gedaan trouwens. Eerst even de blog bijgewerkt, gemakkelijk zittend in de eethoek. Daarna relaxt met een wijntje hangend voor de buis.

Omdat we vanaf “huis” beginnen met wandelen hebben we de ontbijtmand pas voor 8.30 uur gevraagd. Nou, we melden het gisteren al, maar B&B Water en Brood in Brakel is echt een dikke aanrader en niet alleen wat het huisje betreft. Het ontbijt is uitgebreid en heerlijk! Er is genoeg om voor onderweg een lunch klaar te maken.

Even na tienen lopen we door de schitterende tuin de dijk op. Hoe leuk is het hier! Het water van de Waal strekt zich zo ver we kunnen zien naar links en rechts van ons uit. Een praatje met de eigenaar van de B&B, even smeren, want de zon piept regelmatig achter de wolken vandaan, de startselfie en we kunnen aan de wandel.

De Waaldijk wordt kort verlaten voor een ommetje door Brakel. Smalle straatjes met leuke huizen voeren ons terug naar de dijk. Deze steken we over om in de uiterwaarden terecht te komen. Aan de plassen te zien, was het vannacht meer dan een buitje. Bijna twee kilometer lopen we over een graspad op de oever. Aken, sommige zwaar beladen, varen voorbij. Het water klotst tegen de kant.

Dat dit echt het land van Maas en Waal is blijkt als we laatstgenoemde achter ons laten en dwars doorsteken om bij de Afgedamde Maas te komen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Het eerste stuk loopt soepeltjes langs de kant van een niet al te drukke weg dwars door de Meidijkse Wielen. Na het oversteken van de drukkere N322 mogen we de wei in. Via een overstapje en een steil stukje naar beneden komen we bij wat schaapjes terecht. Dit zijn overigens weer de angstige. Snel lopen we door. Het is even zoeken, want markeringen ontbreken hier, maar het boekje en de GPS bieden uitkomst. Het wordt duidelijk dat de meeste wandelaars dit ommetje laten voor wat het is en de Meidijk vervolgen. Een pad is namelijk nauwelijks te ontdekken. Gras en brandnetels krijgen steeds meer de overhand. Wat zijn we blij met onze lange broeken. Bij een volgende overstap hebben we bijna machetes nodig om ons een weg te banen. Het groen komt tot boven onze middel. Het Pelgrimspadboekje weet te melden dat we naar boven moeten om weer op de dijk te komen. Pfff, nog even bikkelen en hopen dat de teken hier niet al te gretig zijn.

Dat hebben we ook weer gehad. Op naar Aalst. Bovenop de dijk zien we rechts van ons een grote plas, De Neswaarden, een bassin van de Afgedamde Maas. Wilde paarden staan in het water. Een mooi gezicht. Het verharde lopen is slechts van korte duur. Opnieuw belanden we via een overstap bij wat onwillige schaapjes. En dan laten zowel de markeringen als het boekje ons echt in de steek. De GPS geeft aan dat we scherp linksaf moeten. Het boekje meldt iets over een lage grasdijk en een sloot, maar van beide valt geen spoor te bekennen. Dan maar rechtdoor. Maar ja, daar staan die paarden, die van veraf echt een prachtgezicht boden, maar dichterbij steeds iets minder leuk worden. Bovendien, ze hebben ons ook in het snotje. Okay, dit klinkt allemaal wat spannender dan het in werkelijkheid was…wel lopen we met een grote boog om de beestjes heen, dwars door opnieuw vrij hoog gras. Het hele volgende stuk door de uiterwaarden is het zoeken geblazen naar een beloopbaar paadje. Uiteindelijk komen we weer veilig op de Maasdijk terecht.

Dwars door Aalst gaat het verder. Mooi, hier is vast een kans op een tentje waar we een startbakkie kunnen scoren. Helaas, dat zit er niet in. Dan begint een stuk dat ons doet twijfelen of we wel zo enthousiast blijven over het Pelgrimspad. Vier kilometers lopen we over of parallel aan de Eendenkade. Eerst over de weg zelf, daarna over een graspad. En geloof me, 4 kilometer hetzelfde pad met rechts bosjes en links akkervelden is niet het meest enerverend. Grootste afwisseling is het gewas dat wordt verbouwd, van pas geplant maïs, via bieten tot tarwe. We worden er niet enthousiast van.

Een volgende kans op een bakkie gloort aan de horizon. We zien Nederhemert-Noord al liggen. Helaas blijkt de plaatselijke herberg druk in verbouwing. Door dus maar. We hebben het een beetje gehad, waarschijnlijk door de tot nu toe eentonige etappe. Of lijkt de etappe eentonig, omdat wij het voor ons niet al te makkelijk loopt vandaag?

Wat het ook is, het is voorbij als we opnieuw op een dijk terechtkomen. Het blijkt de Maasdijk te zijn. Hé…die zijn we al eerder tegengekomen. Even verderop mogen we het water waaraan deze dijk zijn naam dankt, tenminste de afgedamde versie, oversteken met een pontje. Het eerste van vandaag en we worden er nog eens extra vrolijk van.  Via Nederhemert-Zuid en Bern wandelen we naar een volgende oversteek. Dit keer over de echte Maas.

Vanaf hier is het niet ver meer naar ons einddoel van vandaag, Heusden. Het plaatsje bezichtigen zetten we nog even in de koelkast. We hebben nu namelijk de mogelijkheid om te worden opgepikt. Dat scheelt bijna 2 uur OV’en. Nou, die keuze is dus snel gemaakt.

Even na vieren openen we de deur van ons fijne huisje van B&B Water en Brood weer. Er wacht ons morgen nog een wandeldag. Gezien het OV zal dat een niet al te lange worden. Bovendien willen we Heusden ook alle eer aan doen die het verdient. Morgen worden dus niet al te veel kilometers weggestapt. Waarschijnlijk wandelen we van Heusden naar Drunen. Maar eerst nog even genieten van een relaxt avondje.

• op naar de volgende etappe, van Heusden naar Drunen
• terug naar de vorige etappe, van Boven Hardinxveld naar Brakel
• onze Pelgrimspadetappes
• onze andere wandelpaden

Pelgrimspad - van Boven Hardinxveld naar Brakel

 26 mei 2022

blik op Gorinchem

Start: auto parkeren we bij het Veer Brakel/Herwijnen aan de Brakel zijde. Met de pont naar de overzijde. Hiervandaan bus 47 naar Gorinchem en de trein naar Boven Hardinxveld. Rijtijd: 1,5 uur/OV tijd 45 minuten

Etappe: 8 volledig tot Wilhelminasluizen (17,5 km) + deel van 9 tot Veer Brakel

Kilometers: totaal 24 weggestapt

Overnachten bij B&B Water en Brood 

Onze verwachtingen met betrekking tot de ons resterende etappes van het Pelgrimspad zijn hooggespannen. Vanaf Amsterdam hebben we eigenlijk nog geen niet-leuke etappe gehad. Ja, natuurlijk zaten er heel af en toe wat saaie stukken tussen, maar over het algemeen is dit pad echt een aanrader wat ons betreft. In ieder geval tot Boven Hardinxveld, want daar eindigde ons vorig wandelweekend. Of het volgende stuk ook zo aanbevelenswaardig is, ervaren we vandaag...

Het genieten begint al voor we de GPS'en hebben gestart. Een veer dat ons naar de overkant vaart vinden we altijd een extraatje. En vandaag begint onze OV reis met zo'n overtochtje. Over de Waal om precies te zijn. De zon schittert op het water. De wind is nog fris. Net als onze voeten. We hebben er zin in. Bij Herwijnen staan schitterende beelden op de dijk, "Waar is het water" bestaat uit drie beelden van mannen die door een venster naar het water kijken. Wij zijn onder de indruk. De OV reis, bus en trein, neemt 45 minuten in beslag. Even voor half twaalf staan we op het station van Boven Hardinxveld. 

De eerste paar honderd meter is al bekend terrein. Vorige keer parkeerden we de auto namelijk in het dorp. Nu lopen we door. Via de Tiendweg, die zijn naam eer aandoet, verlaten we het plaatsje. Op het plattelandsweggetje maken we een stop om ons in te smeren met zonnebrandcreme. De wind gaf even het idee dat het niet nodig zou zijn, maar het zonnetje is wel degelijk aanwezig. In natuurpark De Avelingen laten we de bebouwing achter ons. Zachte graspaden leiden ons naar het water van de Boven-Merwede. Wij lopen in Zuid-Holland aan de overkant ligt Gelderland. 

De buitenwijken van Gorinchem zijn, zoals de meeste, niet de gezelligste. De routemakers hebben daar een mooie truc op gevonden. Over graskades bewoond door schapen worden wij naar het vestingplaatsje geleid. De schapen hier zijn overigens niet van het angstige soort. Meestal gaan de wollige beestjes voor ons op de loop, in dit jaargetijde gevolgd door hun luid mekkerende kroost. Maar niet de schapen van Gorinchem, nee, nieuwsgierig worden we besnuffeld. Een enkeling laat zich zelfs achter de oren krabben. Okay, er zijn er ook wat die op de loop gaan, maar toch... De ganzen zijn overigens wel net als altijd bangeriken. Zodra we in de buurt komen waggelen ze gakkend richting water. 

Gorinchem kennen we van eerdere bezoeken. Het, trouwens erg leuke, centrum laten we nu dan ook links liggen. Even denken we nog tijd te hebben om te lunchen, maar aan de menige wachtenden te zien blijkt het veer naar Woudrichem vertraging te hebben. Mooi, wij wachten even mee. Lunchen doen we wel aan de overkant. Eerst is het nog even genieten geblazen van het boottochtje. Woudrichem is ons ook al bekend, maar van zo'n charmant plaatsje krijg je nooit genoeg...uh...of wel. Eenmaal door de poort snappen we de drukte op de boot. Het is jaarmarkt. Je kunt over de koppen lopen. Normaal heel gezellig, maar niet als je naar een vrij terrasplekje speurt. Bovendien is er een soort van visbakwedstrijd gaande en dat ruikt niet echt heel lekker. Vinden wij dan. De drukte, de geur...wij hebben er al snel genoeg van en worstelen ons Woudrichem uit. 

Op de dijk richting de Wilhelminasluis wordt ons humeur er niet beter op. Deze weg kennen we nog van het Waterliniepad. Toen liepen we de andere kant op. De route blijkt echter nog steeds voetgangeronvriendelijk. De ruim vier meter brede weg moeten we delen met in beide richtingen rijdende fietsers (in alle snelheden...), motoren en auto's. Regelmatig moeten we flink in de ankers. Een alternatief is er niet. Het water links beperkt de mogelijkheden. Met de ogen strak op de weg voor ons gericht om de overige weggebruikers in de gaten te houden, kunnen we nauwelijks een blik werpen op het aan de overkant gelegen Slot Loevestein. Na ruim een kilometer biedt een fietspad veiligheid. 

Het schudden van de Wilhelminasluis gebruiken we als pauzemomentje. Een verderop gelegen monument maakt duidelijk dat deze sluis heeft gezorgd voor de scheiding tussen Maas en Waal. Wij blijven de laatste trouw op deze route. Via opnieuw bekende paadjes door het Waterliniepad komen we terecht op de Waarddijk die bij Brakel over gaat in de Waaldijk. Dat is onze bestemming voor vandaag.

 

Eerst nog even de auto oppikken van de parkeerplaats bij het veer en dan op naar de B&B. Altijd even een spannend moment. Maar...het is weer gelukt! We hebben een topplek gevonden bij Water en Brood. Na een hartelijk welkom, met name van een speelse viervoeter, is het heerlijk bijkomen in een huisje van alle gemakken voorzien in een prachtige tuin. Het plannen voor morgen is al achter de rug...Heusden wordt ons einddoel. O ja...en het Pelgrimspad vinden wij nog steeds een dikke aanrader...misschien alleen niet tijdens de jaarmarkt In Woudrichem. 

• op naar de volgende etappe, van Brakel naar Heusden
• terug naar de vorige etappe, van Groot-Ammers naar Boven Hardinxveld
• onze Pelgrimspadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Water en Brood

Marskramerpad - van Hollandsche Rading naar Amersfoort CS

 22 mei 2022

Start: parkeren bij startpunt van de etappe Station Hollandsche Rading, terug met 2 treinen in 25 minuten van Amersfoort CS naar Hollandsche Rading

Etappe: nog 4,5 km van etappe 15, daarna volledig etappe 14

Kilometers: 23 kilometer

Horeca: Mauritshoeve voor koffie en Het proeflokaal in Amersfoort voor etappedrankje

Vandaag doen we het eens anders. Gewoonlijk rijden we naar het finishpunt van de etappe om daarvandaan met het OV naar de start te gaan. Aangezien parkeren in Amersfoort ons niet heel makkelijk lijkt en zeker niet gratis parkeren, keren we het eens om. We starten vanaf de auto en nemen het OV aan het eind van onze wandeldag weer terug. Voordeel hiervan is dat we geen rekening hoeven te houden met treintijden bij ons vertrek van huis. Gelukkig maar, want het heeft nogal wat voeten in de aarde om bij de P+R van Hollandsche Rading te geraken. De GPS leidt ons dwars door Hilversum. Het centrum blijkt een grote bouwput. Niet zo heel erg, zou je denken, maar wel als er nergens aangegeven staat welke weg we dan moeten volgen voor de omleiding. Het kost heel wat pogingen, en gemopper, om aan de andere kant van de omzetting te raken. 

Daarna is het helemaal over met het gemopper, hoor. Wat een prachtige wandeldag! Direct bij het uitstappen schijnt het zonnetje op onze bol. Goed insmeren dus. En dan...op pad! Al vrij snel ervaren we dat bij Hollandsche Rading een knip ligt in dit LangeAfstandsWandelpad. In het westen, waar wij vandaan kwamen, waren het de laatste etappes vooral weidse kilometers die we wegstapten. Veel open vlakten en water. Nou, daar is in dit deel geen sprake meer van. Het Groene Hart heeft plaatsgemaakt voor de Utrechtse Heuvelrug. Bomen vormen nu ons gezelschap. Vooral de eerste kilometers is dat volop genieten. Niet dat we het daarna niet meer naar ons zin hebben, maar het is meer van hetzelfde. Ook mooi, hoor. Bovendien zorgt het ervoor dat we het tempo er redelijk in kunnen houden, want veel foto's hoeven niet gemaakt. 

Bij het eindpunt van etappe 15 ligt de Mauritshoeve, een restaurant met een terras dat lonkt. Wij kunnen de roep niet weerstaan en nemen onder een parasol plaats. Het verlate startbakkie cappuccino laten we ons goed smaken. Helemaal in combinatie met de gedeelde Hazelnootschuimbol. 

Etappe 14 begint spectaculair. Niet dat we daar bewijs van hebben, want in plaats van foto's te maken heb ik met open mond staan kijken. Tussen de Vuursche- en Soestdijkerweg zie ik namelijk opeens een grote bruine vlek overvliegen, een buizerd. Door het bladerendek heen zie ik dat hij probeert te landen. Een tak breekt af en verdwenen is hij. We speuren nog even, maar niets. Totdat René iets voor ons ziet vliegen. En dan gaat het snel. Twee enorme buizerds zitten elkaar achterna. Ze scheren door de bomen. Ze dalen. We zien de gekartelde vleugels. Vlak boven René maken ze een soort scheervlucht naar beneden. Niet dat hij hun doel is. Ze hebben het te druk met elkaar. Hebben ze ruzie of hofmakerij? We zien de enorme klauwen. Uitgespreide vleugels verminderen hun vaart. Zelfs pennen van de veren zijn zichtbaar. En dan...net zo snel als ze aan kwamen zoeven, verdwijnen ze weer. We moeten er even van bijkomen. Nog lang kijken we naar boven of we ze niet weer ergens zien opduiken. 

Twee landgoederen hebben we inmiddels achter ons gelaten, Eyckenstein en Splinterenburg. Langs een golfbaan lopen we een volgend bos in. Af en toe horen we de doffe tik van een bal die wordt afgeslagen. Bij de Lange Duinen maken bomen plaats voor zand. In eerste instantie loopt het pad langs de enorme zandbak. Maar het wordt toch even flink ploeteren als een rood-witte-markering ons de vlakte op stuurt. Het witte zand schittert ons tegemoet. Na de Lange Duinen wordt het zandhappen nog even lichtjes over gedaan bij de Korte Duinen. Het tussenliggende Soesterduinen herbergt prachtige huizen. Geen straf om hier te wonen, hoor. 

Amersfoort komt in zicht. Maar niet voor we nog wat bos voor onze kiezen krijgen in het Monnikenbos. Heel even zijn we burgerlijk ongehoorzaam en negeren we de markeringen van het pad. Een enorme corridor paars-roze Rododendrons is te mooi om links te laten liggen. We lopen tussen de bloeiende struiken door. Wat een pracht. De Bosvijver wordt gerond. En dan zit het bos erop voor vandaag. We gaan de stad in. 

In eerste instantie zijn we het niet helemaal eens met de keuze van de route. We worden namelijk langs een kaal en ongezellig pad langs het spoor gestuurd. Niet gezellig door de stad zoals wij hadden gehoopt. Maar...onze teleurstelling blijkt voorbarig. Dit lijkt namelijk the place to be in Amersfoort. Leuke nieuwe wijken zijn hier langs het spoor ontsproten. Het is echt zo'n oud industrieel terrein met een nieuwe bestemming. Her en der herinneren oude treinstellen aan de voormalige invulling van dit gebied. In een van de oude loodsen zit nu het Centraal Ketelhuis. Wij zijn wel toe aan een etappedrankje. Het terras ziet er erg gezellig uit. Door omstandigheden is het nu even niet mogelijk om iets te bestellen, maar we krijgen de tip om het bij het even verderop gelegen De Proefzaak te proberen. Een voltreffer. De Bijlmerbock van Kleiburg van René en mijn GinTonic, aangevuld met wat vegetarische nacho's, zijn de perfecte afsluiting van deze wandeldag. 

De paar honderd meter naar het station maken voor ons 23 kilometer vol. Twee treinen brengen ons in 25 minuten terug naar de auto. Van het Marskramerpad zijn ruim 133 kilometer weggestapt, nog 239 te gaan. 

• op naar de volgende etappe, van Amersfoort CS naar Terschuur
• terug naar de vorige etappe, van Breukelen naar Hollandsche Rading
• overzicht van onze Marskramerpadetappes
• onze andere wandelpaden

Marskramerpad - van Breukelen naar Hollandsche Rading

14 mei 2022

start: auto geparkeerd P+R station Hollandsche Rading, 2 treinen (Utrecht CS) naar Breukelen

etappe: deel van etappe 15 (20,5 km) tot station Hollandsche Rading in verband met gemak OV

kilometers: 16,5 

Precies een jaar geleden was onze aftrap van het Marskramerpad. Gezien de bereikbaarheid van start- en finishpunten besloten wij toen het pad in tegengestelde richting te wandelen, dus van west naar oost. We volgen de marskramers huiswaarts. Na het pad een tijdje een beetje te hebben verwaarloosd, liepen we vorige week etappes 17 en 16. Voor vandaag staat het volgende deel richting Amersfoort op de planning. Eigenlijk was de bedoeling heel etappe 15 af te stappen, van Breukelen naar Maartensdijk, maar het gemak van slechts twee treinen, in plaats van ook nog een busrit, deed ons besluiten slechts tot Hollandsche Rading te stappen. De gemiste 5 kilometer maken we een volgende keer wel weer goed. 

Breukelen is dus het startpunt van vandaag. Om precies te zijn bij het station. Voor we ook maar een stap zetten, smeren we ons goed in met zonnebrandcreme. Factor 50 zelfs. Pas aan de overkant van het Amsterdam-Rijnkanaal zien we hoe leuk deze naamgenoot van een van de wijken van New York, is. Hier geen wolkenkrabbers, maar juist pittoreske, oude huisjes. Vooral als we het plaatsje zijn doorgelopen en bij de Vecht komen. Dit beeld kennen we nog van het Waterliniepad, maar het verveelt echt nooit. Wat een sfeervol plekkie! En wat een prachtige optrekjes staan hier! Via een van de tuintjes verlaten we het water. Nou ja, tuintjes...het zijn gewoon enorme landgoederen. Vooral dat van kasteel Gunterstein. 

Dit is het paadje dat ons heeft doen besluiten te starten in een lange broek. Op diverse blogs en in de commentaren bij Wandelnet lazen we dat dit een nogal smal, overgroeid pad is. En dat klopt inderdaad. Hoewel het in deze periode nog enigszins meevalt. Over een paar weken zal het een soort jungle lijken. 

Zodra we op de graskade van de Scheendijk stappen, gaan we verder in korte broek. Het weer is er ook echt naar. Wat een fijn temperatuurtje. Fort Tienhoven, waar we recht op af lopen, ligt verscholen achter een dikke bomenhaag. Vanaf hier scheiden de wegen van het Marskramer- en Waterliniepad zich weer. 

Kilometers lang lopen we op de kaarsrechte Nieuweweg. Van de Loosdrechtste Plassen aan onze linkerhand zien we niet heel veel, omdat we op het iets lager gelegen fietspad aan de andere kant van de weg stappen. Knalrode klaprozen, witte margrieten met hun vrolijke gele harten, fluitenkruid, wat een bloemenpracht in de bermen! 

Als we deze weg volgen komen we vanzelf in Hollandsche Rading. Maar gelukkig heeft de route nog een detour in petto. Via een grindpad worden we Tienhoven in geleid. Een ander pad brengt ons naar molen De Trouwe Waghter. Wat een prachtplaatje is deze in 1832 gebouwde wipmolen! We hebben mazzel. Het blijkt Nationale molendag te zijn. De molen is dus open ter bezichtiging. Daar maken we uiteraard gebruik van. Een vriendelijke vrijwilliger vertelt ons iets over de geschiedenis. De molenaarster poogt ondertussen de wieken te laten draaien. Best lastig, want er staat bar weinig wind. Aan de vorm van de wieken ziet René dat deze trouwens de verkeerde kant op draaien. 

Na dit korte intermezzo wacht ons nog een lang, recht stuk. We zijn inmiddels weer op de weg die we eerder hadden verlaten, beland. Ondanks dat het rechttoe, rechtaan is, verveelt het geen moment. Wat een prachtig gebied. Het veenlandschap biedt een weids uitzicht. Af en toe wordt het gefluit van allerlei vogels onderbroken door het geronk van een overvliegend vliegtuigje opgestegen vanaf, of landend op, vliegveld Hilversum. Links zien we in de verte de hoge televisietoren van de omroepstad. Aan onze rechterhand doemt even later een andere hoge toren op. Het blijkt Utrecht te zijn met de Dom. 

Een stoffig zandpad overgaand in de Graaf Florisweg brengt ons naar Hollandsche Rading. We zijn er. Wat een top wandeldag door een prachtig gebied. Vanaf hier wacht de Utrechtse heuvelrug en zullen bomen ons gezelschap vormen. Nu nog even een datum prikken. 

• terug naar de vorige etappes, van Rijnsaterwoude via Noorden naar Breukelen
• op naar de volgende etappe, van Hollandsche Rading naar Amersfoort
• overzicht van onze Marskramerpad-wandelingen
• onze andere wandelpaden