Noord-Hollandpad van Julianadorp naar Den Helder

19 maart 2023

start: een auto bij de finishplek op het parkeerterrein van de boot naar Texel, de ander in Julianadorp op het terrein van Noorderhaven

etappe: restant nummer 4, nummer 3 in zijn geheel en start met nummer 2 tot boot (alle contra)

kilometers: 19,7

Ons ontmoetingspunt van vandaag is een bijzonder, de parkeerplaats van de boot naar Texel. Niet dat we die vandaag al nemen, nee, het enige Waddeneiland dat tot de provincie Noord-Holland behoort, bewaren we voor een weekend later deze lente. Om op de parkeerplaats te komen rijden we door een bedrijvig gebied waar alles marine en zee ademt. Deze zelfde weg nemen we even later weer, maar nu met zijn vieren in de auto op weg naar onze startplek in Julianadorp. 

Vijf weken geleden stopten we hier onze GPS'en na een niet heel gevarieerd stuk Noord-Hollandpad. Bij het uitstappen zien we dat het vandaag in ieder geval een stuk kleurrijker zal zijn. De sneeuwklokjes laten weliswaar al enigszins een beetje beteuterd hun kopjes of beter klokjes hangen, maar het geel van pollen narcissen kleurt ons tegemoet op de beschutte paden op het terrein van Noorderhaven. 

Via verschillende wijken lopen we naar de rand van Julianadorp, dat over het terrein van Landalpark Ooghduyne wordt verlaten. Rechts voor ons uit rijgen weilanden zich vrijwel tot aan Den Helder aaneen. Links van ons zien we, nadat we een rij vakantieparken zijn gepasseerd, redelijk dichtbij de heuvelachtige duinen. Soms over een verhard fietspad, dan weer over de graskade langs een sloot, lopen we noordwaarts. De velden om ons heen kleuren voornamelijk geel van de narcissen. Een reiger vliegt op tegen de gele achtergrond. Af en toe verschijnt een andere kleur, bijvoorbeeld het paars van hyacinten. Tulpen zien we niet. Het pad ligt aan de rand van Mariëndal. Vroeger waren dit bollenvelden, maar tegenwoordig is het een natuurstruingebied met lage duintjes, duingraslanden en waterpartijen. 

De Helderse Vallei is het "speelgebied" van Mariëndal. Het bezoekerscentrum en de echte speeltoestellen als bijvoorbeeld het klimbos laten wij links liggen. Wij koersen rechtstreeks op het pannenkoekenhuis af. De Pannenkoekenvallei zit bomvol, maar toch wordt nog een plek voor ons gevonden. 

Met volle buiken kunnen we aan de tweede helft van deze wandeling beginnen. Het lijkt niet zo ver meer, want we zijn immers al in Den Helder aangekomen. Toch is het nog bijna 10 kilometer stappen. Over een fietspad langs de rand van een woonwijk volgt nu een iets minder gezellig stuk van deze route. Parken vol zonnepanelen worden gepasseerd. De voormalige jeugdinrichting, nu een COA, ligt als een eenzame boei in een leeg stuk bouwland. 

De Nollen zijn van 31 oktober tot 31 maart gesloten voor publiek. Langslopend zien wij een landschap met her en der wat sculpturen. Het blijkt een kunstproject te zijn van R.W. van de Wint. Twee grote bouwconstructies staan er wat verlaten bij. Het bord dat aangeeft dat hier museum De Nollen wordt gebouwd lijkt achterhaald. Nazoeken op internet maakt duidelijk dat dit project al sinds 2003 loopt. Een groot gemis dat wij nu niet naar binnen komen is het wat ons betreft niet. 

Aan de andere kant van station Den Helder Zuid, dat we via een mooi gemozaïekt tunneltje onderdoor steken, leidt de route ons de stad in. Tijdens de pannenkoekenpauze hebben we in het boekje van het Noord-Hollandpad gelezen wat voor invloed Napoleon hier heeft gehad. Fort Dirksz. Admiraal is een van zijn nalatenschappen. Het is gebouwd als middelste fort van de stelling van Den Helder. Vanaf de heuvel van de overkant hebben we er een mooi zicht op. Het blijft niet alleen bij kijken, want de route voert er ons even later dwars door- en overheen. Geïnteresseerd bekijken we de overblijfselen van de luchtdoelbatterij die de Duitsers er tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben opgebouwd als onderdeel van de Atlantikwall. 

Vanaf hier is het niet ver meer naar het station van Den Helder. Hier ligt de start en voor ons dus de finish van etappe 3. De auto staat even verderop op Marinebasis Willemsoord, ooit aangelegd na opdracht van Napoleon. Geen wonder dat we vandaag tijdens onze wandeling meerdere keren een routeaanduiding met het silhouet van de Franse generaal zijn tegengekomen. 

Het oude terrein is een combinatie van musea en relikwieën en oude gebouwen die een nieuwe bestemming hebben gekregen. In een van die gebouwen scoren wij ons etappedrankje. Met af en toe een stop bij een bezienswaardigheid in de vorm van een oud schip, oorlogsboten en een enorme onderzeeër wandelen we naar de aanlegplaats van de boot naar Texel. De routeaanduiding stuurt ons de vertrekhal. Dat doen we niet. Nu nog niet in ieder geval. Voor vandaag zit het erop. We keren huiswaarts, via Julianadorp uiteraard, waar we onze auto weer oppikken. 

Het was weer een fijne wandeldag. Hoewel we de zon niet hebben gezien, hebben we over het weer absoluut niets te klagen. Het was wat heiig. Vandaar waarschijnlijk ook de misthoorn die we toen we in Den Helder kwamen meerdere keren hoorden blazen. Maar, het belangrijkste, we hebben geen spatje gevoeld. Van het Noord-Hollandpad resten nog drie-en-halve etappes, twee op Texel en anderhalf als uitloper naar Den Oever. 

• op naar de volgende etappe
• terug naar de vorige wandeling, van Wieringerwaard naar Julianadorp
• overzicht van onze Noord-Hollandpadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Romeinse Limespad van Woerden naar Utrecht CS

5 maart 2023

start: auto parkeren op Q-Park/P+R Woerden. De route ligt hier 50 meter vandaan

etappes volgens Wandelnet: restantje 6, 7 in zijn geheel, start 8

kilometers in totaal op dit pad: 127 van de 276

gestapt:24,6

horeca: Kloosterhoeve, Harmelen

Buienradar doet ons twijfelen. Gaan we op pad met het risico op een lange miezerbui of blijven we binnen en kijken sport. Hoe verleidelijk ook, want EK atletiek indoor, WK schaatsen en de start van het F1 seizoen, zelf bewegen is altijd fijner. Het kiezen dus toch voor een stuk van het Romeinse Limespad, van Woerden naar Utrecht CS. Wel met een erg late start, want tja, die twijfel. 

Pas om 10.30 uur rijden we van huis weg. Omdat parkeren in de binnenstad van Utrecht lastig en prijzig is, besluiten we om de auto opnieuw in Woerden te parkeren. Na de finish in Utrecht nemen we dan de trein terug. Vorige keer dachten we dat Q-park niet echt goedkoop was, maar een blik op internet laat weten dat we met een vervoersbewijs, of in ons geval onze OV-pas met de verreden treinrit, gratis kunnen uitrijden. Vandaar dat we dit keer de auto nu wel op het terrein van P+R achterlaten.

Hiervandaan is het nog geen 100 meter naar de hoek waar we vorige week de route verlieten. Met de Oude Rijn op de achtergrond schieten we de startselfie. Over het jaagpad langs het water verlaten we Woerden. Aan beide zijden van het riviertje staan leuke optrekjes. Donkere wolken dreigen, maar de zon doet haar best erdoorheen te prikken. Te zien aan de spiegelingen in het water lukt dat aardig. Lang volgen we het smalle, best fotogenieke pad. Af en toe steken we een weg over om aan de andere kant de route te vervolgen. 

Vlak voor Harmelen moeten de capuchons even op. Het spettert. Gelukkig zet het niet echt door. Al snel kunnen ze weer af. Koud is het overigens niet. In Harmelen gaan we op zoek naar een startbakkie, ook al hebben we er al wat kilometers opzitten. Kloosterhoeve zit enorm vol, maar voor ons wordt nog een plek gevonden. Helaas blijkt de taart van de dag, worteltaart, op, maar bij het proeven van het appelgebak verdwijnt alle eventuele teleurstelling. Njom, dit smaakt prima. De havermelkcappuccino is trouwens ook een dikke aanrader, heet en sterk. 

Het dorp uitlopend zoeken we het water weer op. René houdt z'n mobiel in de hand om de prestaties van de Nederlandse sporters in Istanbul (EK atletiek) en Heerenveen (WK afstanden schaatsen) te volgen. Zo zien we Antoinette Rijpma-de Jong de 1500 meter winnen. De route loopt op dit stuk redelijk rechttoe rechtaan. Toch maken we een ommetje om een van de vele aandenkens aan de Romeinen aan te doen. De informatiepanelen vertellen ons wat hier precies heeft gestaan en waar het voor heeft gediend.

We verlaten het water en lopen de wijk Vleuten-de Meern in. Gezien de reputatie van deze nieuwbouwwijk verwachten we een saai stuk van het pad. Direct worden we aangenaam verrast door het vele groen, bijvoorbeeld in het Milan Viscontipark en het Park de Balije. Beide plekken worden niet voor niets in het boekje van het Romeinse Limespad aangeduid. Eerstgenoemde is de plek waar een Romeins schip is opgegraven. In Park de Balije lopen we door een rechte laan gelijnd met bomen. Dit blijkt de grens tussen het Hoge en het Lage Veld waar lang geleden Romeinse legioenen marcheerden. Het blijft een bijzonder idee door wat voor stukje geschiedenis we hier stappen. 

Even verder, na een groene passage langs de rand van de wijk, lopen we zomaar tegen een Romeins Castellum aan, de Hoge Woerd. Nagebouwd uiteraard. Maar wel op dezelfde plaats waar eens bijna 500 man gehuisvest waren. Langs de wachttoren verlaten we het terrein weer. Kriskras door straten van deze Vinexwijk lopen we naar Utrecht. Hiervoor moeten we het Amsterdam-Rijnkanaal oversteken. Dit doen we over de Dafne Schippersbrug. 

In de Domstad worden we door de wijk Oog en Al verwelkomd. Op het kaartje zien we dat dit een soort eiland is, aan alle kanten omringd door water en alleen bereikbaar via een van de bruggen. Het is een heel sfeervol wijkje met veel groen, oude huizen en, uiteraard, water. Het oversteken van weer een ander kanaal, het Merwedekanaal, brengt ons in de wijk Lombok. Van de huizen zien we hier niet veel, omdat we door een park lopen. Middelpunt van dit park is Molen de Ster. Bijna komen we in de verleiding om hier een plek voor een etappedrankje te zoeken. Het is echter al best laat, 17.15 uur en we hebben onze zinnen op een Italiaans maaltje gezet. Door dus maar. Echt ver hoeven we niet meer, want al snel zien we de hoogbouw van het centrum van Utrecht boven de huizen uitpiepen. We zijn aan de achterkant van het station beland, een mooi punt om hier volgende keer weer verder te gaan. 

Onze trek in Italiaans stillen we bij Vapiano, een soort van Italiaans fastfoodrestaurant met best lekkere maaltjes. Om 18.30 uur zitten we in de trein richting Woerden. Wat zijn we blij dat we vanochtend toch op pad zijn gegaan. De prestaties van de Nederlanders hebben we meegekregen via onze mobieltjes. Op een paar spatjes na is het droog gebleven. Kortom, een prima besluit dus. 

• terug naar de vorige wandeling, van Bodegraven naar Woerden
• op naar de volgende wandeling van Utrecht CS naar Werkhoven
• overzicht van onze wandelingen op het Romeinse Limespad
• onze andere wandelpaden

Westerborkpad van 't Harde naar Wezep

11 maart 2023

start: met de auto in 1:15 uur naar P+R 't Harde/Petra met de trein naar 't Harde

etappe: 17, 13,0 kilometer

kilometers: 14,6

finish: trein vanuit Wezep naar 't Harde, waarvandaan Petra de trein en ik de auto naar huis neem

De vorige wandeling van Petra en mij op het Westerborkpad, het stuk tussen Nunspeet en 't Harde, beslechtten wij op 3 januari. Het was toen een droge, maar beetje grauwe dag. Twee weken later stapte ik met René door een witte sprookjeswereld tijdens ons GR5 avontuur. Wat een mooie ervaring. Hoe vaak gebeurt het nou dat je door een sneeuwwit landschap kan stappen. Toen gisteren dikke vlokken uit de hemel vielen, dacht ik heel even dat dat onze geplande wandeldag van vandaag in het water zou doen vallen. De weersites boden echter hoop. Het zou vandaag gewoon weer ruim boven nul worden, zonnig en droog. 

Vandaar dat ik de auto vanochtend over de dijk Enkhuizen-Lelystad naar 't Harde rijdt. De zon doet het wateroppervlakte van links het Marker- en rechts het IJsselmeer schitteren. Wat een mooie wereld! Op de P+R van 't Harde staat Petra me al op te wachten. Zij is net aangekomen met de trein. Om op de route te geraken moeten we onder de A28 doorsteken. Aan de overkant ligt hier een La Place restaurant. Een mooie gelegenheid om nog even een sanitaire stop te maken en tja, als we daar dan toch zijn kunnen we net zo goed ons startbakkie scoren, toch?! 

Met ogen tot spleetjes geknepen tegen de felle zon maken we de startselfie. Op pad! Een pijl met het prikkeldraadlogo wijst ons het bos in. Bomen zijn nog deels met een laagje sneeuw bedekt. Aan de zonzijde is het weggesmolten. Wat een cadeautje om over witte bospaden te kunnen stappen! De zon zorgt ervoor dat het lijkt alsof duizenden diamantjes ons tegemoet schitteren. Misschien komt het hierdoor dat we pijlen missen, of misschien ontbreken ze, maar opeens beseffen we dat we al een tijdje geen pijl hebben gespot. Rechts van ons klinkt nog steeds het gezoem van de auto's op de A28, dus echt verdwaald zijn we niet. Via het boekje en Google Maps oriënteren we ons. Over slingerpaadjes lopen we naar een asfaltfietspad dat we op de kaart in het boekje zien. Hier belanden we iets eerder dan volgens de route zou moeten. Ach, ook onze route door het bos was prachtig. Bovendien zijn er op dit stuk tussen 't Harde en Wezep geen grote bezienswaardigheden of herdenkingstekens, dus iets gemist hebben we niet. 

Bijna 2 kilometer verder mag het geasfalteerde fietspad weer worden verruild voor zachte bosgrond. We lopen nu in het Hof ter Mullegen. Opnieuw zijn de kale winterbossen met her en der al wat bomen in de knop, versierd met een dun laagje sneeuw. Het open grasland links van ons is bedekt met een wit tapijt. Over een smal pad slingeren we tussen de bomen door. Staand eten we een broodje. De bankjes hier zijn schitterend gelegen, maar we hebben geen zin in natte, koude billen. 

Een mooie tegenstelling tot het wit is de zwarte aarde van een vers omgeploegd veld. De warmte van de zon laat zich gelden en zorgt er voor dat ook de wereld steeds meer zijn gewone kleur terugkrijgt. 

Huizen, meestal boerderijen, kondigen aan dat we weer een dorpje naderen, 't Loo. Wapperende vaandels laten zien dat hier een Landal Park met dezelfde naam als het dorp is gevestigd. Wij lopen er aan voorbij. 

In een volgend bos merken we opnieuw dat de bewegwijzering wel erg summier is. Bospaden herkennen op de kaart of naar aanleiding van de beschrijving is best lastig. Weer gooien we onze padvinderskunsten in de strijd en lopen een door ons bedachte richting op. Het duurt dit keer wel heel lang voor we de herkenbare pijlen weer vinden, maar ook nu lukt het. Even nemen we plaats op een wel droog bankje. Het is duidelijk waarom de sneeuw hier is gesmolten, want zo zittend in het zonnetje is het gewoon warm. Het voorjaar is echt in aantocht! 

Een wat ongezellige weg, wat we overigens al aan de naam hadden kunnen afleiden, de Industrieweg, leidt ons Wezep in. Pas achteraf op de kaart wordt duidelijk dat dit niet het kleine dorp is dat wij vermoeden naar aanleiding van de route die wij lopen. Wij schampen namelijk slechts de zuidkant. Rechtsaf de Stationsweg inslaand, zien we voor ons al de spoorbomen die het station aankondigen. We zijn er. Met blije pas steken we de weg over naar restaurant Zeven Heuvels om iets minder vrolijk even later weer naar het station te lopen. Het restaurant zit bomvol en wegens personeelsgebrek mogen we ook niet plaatsnemen op het terras. Niet leuk, vinden wij. 

De trein naar 't Harde laat niet lang op zich wachten. Hier aangekomen lopen we opnieuw onder de A28 door om dan maar bij La Place onze afsluiter van vandaag te scoren. Vanochtend zagen we al dat in verband met vegaweken alle vegetarische of veganistische gerechten twee voor de prijs van een zijn. Score dus! Niet veel later zitten we, beiden, achter een enorme Vegan Kapsalon. Bij het zien van de hoeveelheid appen we maar even naar huis om te zeggen dat ons avondmaaltje vandaag wel kan worden overgeslagen. 

Teruglopend naar het station praten we over de komende etappes. We gaan maar eens plannen hoe we het resterende deel van dit bijzondere pad gaan indelen. 

• op naar de volgende etappe
• terug naar de vorige etappe, van Nunspeet naar 't Harde
• overzicht van de Westerborkpadwandelingen
• onze andere wandelpaden

Zuiderzeepad van Workum naar de kop van de Afsluitdijk

1 maart 2023

start: auto parkeren bij bushalte Kop Afsluitdijk in Zurich. Via Bolsward (bus 98) naar Workum (bus 44). Totaal OV 1 uur en 3 minuten

etappe: 23 (laatste stuk) en 24

kilometers: 

Het is al ruim een half jaar geleden dat we onze laatste stappen op het Zuiderzeepad zetten. In verband met het tijdelijk uit de vaart zijn van een pontje in de buurt van Delfstrahuizen was het even puzzelen hoe nu verder te gaan. Onze voorkeur gaat natuurlijk uit naar de etappe startend in Ossenzijl, maar zonder grote aanpassingen in de route zit dat er dus niet in. Een plan B werd bedacht. Daarom koersten wij vanochtend over de Afsluitdijk naar Friesland. 

Alleen de rit is al een sprookje. We rijden door een witte, mistige wereld. Een waterig zonnetje toont een prachtig landschap waarin windmolens, kerkjes en andere bouwwerken door mistflarden mysterieus aandoen. Ook de watervlaktes van de Waddenzee links en het IJsselmeer rechts van ons zijn een plaatje om te zien. Zonder enig oponthoud arriveren we op de parkeerplaats bij de bushalte. Genoeg tijd om wat plaatjes te schieten van de ook hier ijzig mooie omgeving. 

Twee bussen zorgen dat we in Workum geraken. Een beetje ongeduldig duiken we de eerst mogelijke zaak in voor ons startkoppie. Het is een combinatie van een kaaswinkel, een slagerij en een bakkerij. Wij nemen plaats bij de laatste. De koffie voor mij en chocomelk met koek voor Mariska smaken prima. Toch hebben we even later spijt van onze keus. Even verderop in het centrum blijkt namelijk een allerleuks koffiezaakje te zitten. Nou ja, we komen hier toch nog een keer, dus nieuwe ronde, nieuwe kansen. Een medewerker van het betreffende zaakje helpt ons trouwens op weg om vanuit het gezellig aandoende Workum op de route van LAW8 te raken. 

Deze voert over smalle bruggetjes door weilanden naar een hoger gelegen dijk. De staptegels maken dat het geen vervelende tocht is. Bovenop de dijk ontbreken de tegels en lopen we over het ongelijke gras. In de verte horen we regelmatig een enorm gegak. Zwermen ganzen bevolken de blauwe lucht. De zon heeft de vrieskou van vanochtend weggebrand. Wit gras is weer groen geworden. 

Ferwoude is het eerste plaatsje dat we na Workum aandoen. Opvallendst hier is voor ons het pittoreske kerkje. Foto's in de straten maken duidelijk hoe het er hier in het verleden uitzag. Via een betonnen pad lopen we het platteland weer op. Her en der verspreid liggen grote boerenbedrijven. Ook hier zijn de weides bevolkt met groepen ganzen. Op een van de velden zien we meeuwen voor en achter een grote trekker zwermen. Helaas moeten wij hier redelijk dicht langs. Niet dat we bang zijn voor de vogels, hoor, nee, het is meer voor wat er uit de trekker komt. Blegh, wat een stank verspreidt dat injecteren van mest. Het blijft nog lang in onze neuzen hangen. 

Aan de horizon zien we aan een grote, wat rechte kerktoren, met in zijn kielzog een kleinere, pittoreskere variant dat we een dorp naderen. Het is Allingawier. Bij het museum hier zijn we even in twijfel hoe de route loopt. Boekje en GPS geven aan dat we rechtdoor moeten, echter laat een pijl met routewijziging erin op een paaltje zien dat we naar rechts moeten. Lange, rechte wegen leiden ons naar Makkum. In het leuke centrum gaan we op zoek naar een tentje voor een kop thee. Na twee keer een dichte deur te hebben getroffen, vinden we een plek bij Café De Zwaan. 

Nog zo'n 5 kilometer scheiden ons van de auto. Mislopen kunnen we niet. De route loopt namelijk over de dijk langs het IJsselmeer. Echt saai is het niet. Het zicht over het water is mooi. In de verte ligt de Afsluitdijk die we steeds dichter naderen. Regelmatig moeten we over een gammel hek om onze weg te vervolgen. Het ontbreken van overstapjes maakt dat we ons afvragen of we hier eigenlijk wel mogen lopen. Het is nog geen broedseizoen, dus we stappen maar door. Af en toe de enorme troepen ganzen opschrikkend. Met veel bombarie vliegen ze op om een plekje op het water te zoeken. Cornwerd is het laatste dorp dat we passeren. De spitse kerk is nog een foto waard. 

Het laatste stuk naar de auto geeft ons het gevoel dat we over de snelweg lopen. Deze route leidt ons rechtstreeks de, nu nog voor wandelaars verboden, Afsluitdijk op. Dat doen we dus maar niet. We buigen af naar de auto, waar we na 22,7 kilometer de GPS'en stoppen. Voor we instappen moeten we even flink aan de slag om de ganzenpoep onder onze schoenen vandaan te vegen. Of dat echt gelukt is, betwijfelen we als er op weg naar huis nog een raar luchtje in de auto hangt...

• terug naar onze vorige wandeling op het Zuiderzeepad, van Volenhove naar Ossenzijl
• op naar onze volgende wandeling op het Zuiderzeepad
• overzicht van onze Zuiderzeepadwandelingen
• onze andere wandelpaden