Mijn voetafdruk: GR5 van Spa naar Stavelot

25 april 2023

Start: parkeren in Stavelot, bus 294 en 295 naar Spa

Etappe: van Spa naar Stavelot

Kilometers GR5: 17.3

Kilometers gesrapt: 18.2

Totaal kilometers GR5: 474

Hoogtemeters: 580

Allemachies, mensen, wat was het vandaag een bijzondere dag! Het wordt bijna saai om te melden, maar ook deze dag heeft onze top 3 weer gewijzigd. De omgeving is zoals we hier inmiddels gewend zijn ronduit prachtig, maar niet alleen dat maakte deze dag noemenswaardig. Bij vlagen leek het alsof we een soort avonturenwandeling maakten, alsof we in een soort natuurpretpark terecht waren gekomen.

Om 7.00 uur wekt de wekker ons. Het is lang geleden dat ik niet al voor het wekmuziekje wakker ben. Verbazingwekkend hoe goed we hier slapen! Uit bed, afbakbroodjes in de oven voor het ontbijt en de meeneemlunch, koffie en thee zetten, aankleden, rugzakken inpakken, het wordt al een aardig ingesleten ritueel. Gisteravond hadden we bekeken hoe we bij het startpunt kunnen komen. De finishplek is geen probleem, die ligt vrijwel, nou ja, op zo’n kilometer of 4, voor de deur. Een parkeerplek vinden was ook vandaag geen probleem. Twee bussen, 294 en 295 zorgden voor ons vervoer van Stavelot naar Spa. Nog even mogen we een klein stukje door deze plaats. Gisteren viel op de terugweg bij mij trouwens het kwartje wat de beelden van een clownachtig poppetje in spagaat die hier overal staan nou betekenen. Het is het embleem van de bronwaterfabrikant Spa.

Als we de GPS’en starten miezert het. Echt warm is het ook niet, maar de stevige klim om de plaats te verlaten zorgt ervoor dat we het niet koud krijgen. Wat zit je toch snel hoog! Even huffen en puffen en de plaats die je net verliet ligt behoorlijk ver onder je. Het hoogteprofiel van de etappe van vandaag geeft overigens aan dat de route uit twee fikse pukkels bestaat. Direct vanaf de start zijn we met de beklimming van de eerste begonnen. Zodra we de bosrand bereiken gaan we eigenlijk verder waar we gisteren zijn geëindigd. Over de oevers van een beekje lopen we stroomopwaarts.

Mijn verwondering over al dit moois blijft onverminderd. Echt opschieten doen we dan ook niet. Ik blijf foto’s en filmpjes maken, van de omhooglopende wanden, het mos op de stenen, het witte water. Wat een pracht! Ongemerkt klimmen we flink. Houten bruggetjes leiden ons van de ene naar de andere oever. Rotsen zorgen ervoor dat het water zich klaterend een weg naar beneden zoekt. Hoe hoger we komen hoe smaller en minder gevuld het beekje wordt, omdat de toevoerstroompjes zich hier samenvoegen. Langs zo’n kleiner stroompje vinden wij een fijn plekje voor een vroege lunch. Terwijl we daar van de rust genieten, komt een enorme groep kinderen die we aan de voet van de klim al hadden gezien, onder gezellig gebabbel langs. Even denken we dat we ons straks een weg moeten banen door deze groep, maar we zien ze niet meer terug.

Een lang, recht bospad brengt ons naar de volgende attractie van vandaag, het veen van Malchaps. Via houten vlonders doorkruisen we dit drassige gebied. Dat is tenminste de bedoeling. De houten paden die voor droge voeten moeten zorgen zijn zo krakkemikkig dat we er regelmatig naast moeten stappen. Het gevolg is dat we af en toe tot onze enkels in het water zakken. Gelukkig hebben we beiden hoge schoenen aan, zodat we het droog houden. De uitkijktoren lopen we uiteraard niet voorbij. Van boven af, best hoog trouwens, hebben we een schitterend uitzicht over de omgeving. Wel is het erg fris op deze hoogte. We zien zelfs wat ieniemienie sneeuwvlokjes. Snel maar weer verder dus.

Op naar een nieuwe attractie. Dat blijkt er een waar we lang van mogen genieten op meerdere plekken. Door de vele regen zijn de bospaden hier op veel plekken namelijk zo’n beetje onbegaanbaar. Het is een hele toer om redelijk droog en ongeschonden te blijven. Soms moeten we ons zelf een weg door het bos banen, omdat het pad echt niet te doen is.

Vanaf het piepkleine Andrimont zetten we een behoorlijke daling in. Koeien die we even verderop in de wei zien staan, hebben het pad voor ons even lekker omgewoeld. Ach, een beetje modder zijn we inmiddels wel gewend en echt schoon blijven is ook vandaag niet gelukt. Halverwege de afdaling hebben we een mooi uitzicht op de tegenover ons liggende heuvel.

Die mogen we voor de tweede en dus laatste klim van vandaag op. Gestaag stappen we omhoog om weer in een bos bestaande uit baggerpaden terecht te komen. Hier komen we langzamer vooruit dan bergop. Poeh! Vlak voor Stavelot komen we de laatste attractie van vandaag tegen…aan het snerpende geluid van motorzagen horen we dat er hier behoorlijk wordt gekapt. Precies op onze route. Dwars over het pad liggen tal van gekapte boomstammen. Wat nu? Omlopen kan niet echt, dus het wordt een heel geklauter om er overheen te komen. Eigenlijk vinden we het wel een beetje tof. Een laatste daling door een groene weide brengen ons aan de rand van Stavelot. Hier slaat de route opeens links af naar het water. Hu? Daar kunnen we toch niet door? En ja hoor, dat kan gewoon, via een smal tunneltje lopen we naast het water het plaatsje binnen. Bij de abdij stoppen we onze GPS’en. We zijn weer bijna 18 kilometer dichterbij Nice geraakt.