Pelgrimspad van Heeze naar Maarheeze

 30 maart 2024

Start: auto in 2 uur naar P+R Maarheeze, trein naar Heeze in 6 minuten

Etappe 5 boekje 2 Pelgrimspad: 26,7 kilometer
Gestapte kilometers (inclusief uitlooproute naar Maarheeze station): 31

Ons laatste weekend op het Pelgrimspad start vroeg. Het wordt namelijk een lange etappe vandaag. Het stuk tussen Heeze en Maarheeze telt 26,7 kilometers. En dan zijn we er nog niet, want dan moeten er nog 2 kilometer worden afgelegd naar de P+R bij het station van Maarheeze waar we de auto achterlaten. Dus, om 7.30 uur rijden we richting het zuiden. Ongeveer tweeëneenhalf uur later, om 9.56 uur, zitten we in de trein naar Heeze. Het is maar een ritje van 6 minuten. Je zou ons bijna voor gek verklaren als je bedenkt dat het stuk terug naar de auto bijna 30 kilometer bedraagt.

Het station van Heeze herkennen we nog van onze wandeling van 3 maart toen we hier eindigden. Toen stonden de bloesembomen nog niet zo mooi in bloei. Het biedt een mooie achtergrond voor onze startselfie. De eerste kilometers lopen door het plaatsje. Omdat we weten dat we tijdens het stuk van vandaag geen horeca tegenkomen, besluiten we, ook al zijn we maar net aan de wandel, bij De Zwaan in Heeze ons startbakkie te scoren. Het is een prima plek! Niet alleen hebben ze havermelk voor in de cappuccino, geen must, wel een pré, maar ook staat er appel-kaneel-meringue op de kaart. Wij, en dan vooral ik, zijn blij.

Maar dan moeten we toch echt op pad. Er wachten nog heel wat kilometers. Aan de westkant verlaten we het plaatsje. Kasteel Heeze wordt gepasseerd. De weerspiegeling in het water zorgt voor een mooi plaatje. Die spiegelingen in water zullen we vandaag vaker zien. Dan niet in de Sterkselsche Aa waaraan het kasteel ligt, maar gewoon in het water op de ondergelopen paden.

Tot een kilometer of 14 lopen we over de Strabrechtse Heide. Het is een prachtgebied. Uitgestrekte heidevelden zo ver het oog kan zien. Met uitzondering van wat andere (Pelgrimspad?)wandelaars en fietsers is het rustig. Met uitzondering van onze ademhaling, het geschuur van onze kleding, zijn het alleen vogels die we horen zingen. Stiekem denken we dat de paden best goed begaanbaar zijn. Ja, dat is jinxen natuurlijk. In eerste instantie komen we wat plassen tegen die het pad volledig bedenken. Via een omweggetje over de heide houden we (redelijk) droge voeten. Dan wordt de uitdaging wat spannender. De omweggetjes zijn ook volledig ondergelopen. Dat wordt plonzen. Splashend springen we van pol naar pol. Ik ben gelukkig en houd droge voeten, maar René loopt te soppen in zijn schoenen. Een toegangshek van het ene naar het andere heidegebied biedt een nieuwe uitdaging. Balancerend staan we op een tak voor het hek, maar dat gaat nou net naar ons toe open. Capriolen uithalend lukt het om zonder nat pak aan de andere kant te geraken. Een vlonderpad biedt even afleiding. Dit is altijd leuk en bovendien houden we droge voeten. Vlak hierna wordt onze balans weer op de proef gesteld. Een volledig ondergelopen pad wordt rechts begrensd door schrikdraad. Links staat een hek. Zonder stroom gelukkig. Wel ligt juist aan die kant een diepe plas. Gelukkig waren mensen voor ons zo creatief verschillende boomstammen langs het hek in het water te gooien. Voetje voor voetje, ons vasthoudend aan het hek, schuiven we over de boomstammen richting droog pad. Het klinkt allemaal als gedoe, dat is het ook, maar eigenlijk is het ook gewoon een leuk avontuur. Helemaal omdat we op de natte sokken van René na droog blijven.

Het is overigens een prachtgebied. Verschillende keren passeren we een ven. Heidevelden en bosrijke paden wisselen elkaar af. Bij kilometer 15 vinden we een picknickbank om ons van huis meegebrachte bammetjes soldaat te maken. We zijn op de helft. Zouden we de nattigheid achter de rug hebben? Grotendeels is dat inderdaad het geval, op wat ommetjes door het bos na. Een keer verlaten we het bospad en kiezen het naastgelegen fietspad. Je weet dat de kans op droge voeten klein is, als er eenden op het pad zwemmen, toch? Maar we zijn sowieso nog niet van de avonturen af. Als we weer eens door een hek moeten, die dienen om de Schotse hooglanders binnen te houden, staat een van die enorme beesten pontificaal voor het hek. Een ander gebruikt het paaltje waar de wit-rode padaanduiding op staat als krabpaal. Het is mooi fotomateriaal, maar toch ook wel een beetje onhandig. Burgerlijk ongehoorzaam klimmen we heel even over een hek om veilig langs de beesten te komen.

Meer bos en heide volgt. Het blijft mooi. Na een kilometer of 25 denken we stiekem al aan de finish. Maar ach, denkt het pad, laat ik de wandelaars maar weer eens een attractie voorschotelen. Dit keer geen ondergelopen paden, nee, nu krijgen we een soort buckelpistepad voor onze kiezen. Op en neer gaan we, heuveltje op, heuveltje af en niet voor een paar honderd meter, nee, deze hobbels mogen we een dikke kilometer bedwingen.

Maarheeze komt in zicht. Hoewel, het is niet echt Maarheeze waar de route eindigt. De finish van deze etappe ligt weliswaar langs een doorgaande weg, maar ver verwijderd van bushaltes. Het boekje geeft aan dat het nog een kilometer of 2 stappen is naar het station. Uh, ja, dan moet je wel de juiste weg kiezen. Bovendien is het ook dan nog een heel dikke 2 kilometer. Wij maken er bijna 4 van. Vandaar dat de teller op 31 staat als we bij de auto aankomen.

B&B De Zwaantjes

Het is maar een minuut of 10 rijden naar ons onderkomen voor vannacht. Bij B&B De Zwaantjes worden we hartelijk welkom geheten. Voor we aan ons bankhangavondje toe zijn, nemen we eerst een, erg fijne trouwens, douche. De rest van de avond brengen we door voor de buis in de comfortabele B&B. Even bijtanken voor de, gelukkig minder lange, etappe van morgen. Dat wordt onze laatste op het Pelgrimspad. Toch wel een mijlpaal.

• op naar de volgende etappe van het Pelgrimspad
• terug naar onze vorige wandeling op het Pelgrimspad
• terug naar de vorige officiële wandeling op het Pelgrimspad
• overzicht van onze Pelgrimspadwandelingen
• onze andere wandelpaden