Mijn voetafdruk: Nederlands Kustpad van Neeltje Jans naar Renesse

9 mei 2024

start: met de auto naar Renesse Transferium, 30 minuten vanaf vakantiehuisje Zeeuws Geluk, bus 133 in 18 minuten naar halte Deltapark Neeltje Jans

etappe Wandelnet: 5 en eerste deel 6

bladzijden boekje: 16 t/m 19

kilometers gestapt: 26 (inclusief aan- en uitloop)

Voor het eerste deze week schijnt de zon door de gordijnen naar binnen. Dit gaat een mooie dag worden! Het is Hemelvaartsdag. Dat houdt in dat het OV als zondagsdienst rijdt. Hierdoor is het voor ons praktischer om vandaag niet de bijna 30 kilometer tussen Vlissingen en Domburg weg te stappen, maar een korter traject dat ook nog openstaat. Het is het vervolg van de etappe van gisteren. We mogen dus weer langs de pijlers van de Oosterscheldekering. Verder staat er een wel heel bijzonder strand op het programma, de Verklikkerplaat bij Renesse.

Het is vandaag bijna uitslapen. De rit naar Renesse neemt maar een half uur in beslag en de aansluitende busrit zelfs nog minder. Bovendien hebben we "slechts" iets meer dan 24 kilometer voor de boeg. Vandaar dat we pas om even voor 9.30 uur de deur van vakantie-appartement Zeeuws Geluk achter ons dichtslaan. Een uur later staan we op het punt waar we gisteren de GPS'en uitdrukten. De meeste windmolens staan stil. Slechts een paar profiteren van het beetje wind dat er staat. Bij het ir. J.W. Topshuis, vanuit hier wordt de kering bediend, lopen wij de Pijlerdam op, het middenstuk van de Oosterscheldekering. Zagen we gisteren op het eerste deel dat de pijlers met een R gevolgd door een nummer waren gemerkt, vandaag zien we dat het nummer voorafgegaan wordt door een S. Zou dan de volgende rij na de Roggenplaat een T hebben?

Op verschillende blogs heb ik gelezen dat op deze zandplaat regelmatig zeehondjes te vinden zijn. Na zorgvuldig scannen van de dam, besluiten we de omleiding niet te stappen, hoewel het natuurlijk kan zijn dat ze aan de achterzijde buiten ons zicht liggen.

De laatste rij pijlers blijkt overigens niet met een T genummerd te zijn. Het is een H. Even nadenken zorgt ervoor dat we tot de conclusie komen dat het de eerste letters is van het water dat na de kering ligt. Het eerste deel betreft Roompot, het middenstuk Schaar en het voor ons laatste water, Hammen. Dat zou een logische verklaring zijn, toch?

We zijn nu op Schouwen-Duiveland beland. De contouren van de Deltawerken verdwijnen achter stuifduinen. Hoog boven de Westenschouwense inlaag, waar we in de verte schattige huisjes zien liggen, lopen we naar het gehucht Westenschouwen. Hier zitten genoeg tentjes waar een startbakkie kan worden gescoord. Wij ploffen neer op het terras bij Duinzigt. Geen verkeerde keuze.

De route naar Burgh Haamstede leidt door de Zeepeduinen. Wat een lieflijk gebied is dit! Gras- en stuifduinen bepalen het landschap. Wilde paarden lopen op veilige afstand tussen de heuvels rond. In de buurt van Burgh Haamstede betreden we het landgoed van Slot Haamstede. Wat een enorm achtertuintje heeft dit kasteel dat inmiddels in bezit is van Natuurmonumenten.

Burgh Haamstede verwelkomt ons met weer eens een molen. Het blijkt een pannenkoekenhuis. Nou, dat komt goed uit, want wij zouden in deze plaats lunchen. We hoeven niet lang te wachten voor een tafeltje, een heel fijn plekje onder een fruitboom in de gezellige tuin. Als we even zitten, zien we een rij ontstaan voor een volgende vrije tafel. Wat een drukte! In het dorp is het nog vele malen drukker. Er is Hemelvaartsmarkt. Met dit mooie weer komen de mensen in grote getalen deze kant op.

Wij gaan door naar Renesse. Dat is trouwens niet de leukste route. Door een soort corridor van vakantieparken en campings lopen we richting strand. De laatste kilometer worden we weer omringd door het duinlandschap. De duinen zijn hier trouwens pittig hoog. Diverse keren moeten we even aanzetten om een bult over te gaan. Sommige zijn zo steil dat fietsers wordt aangeraden af te stappen.

En dan lopen we het strand op. Onze mond valt open. Dit lijkt meer op een of andere zandvlakte dan het strand. Ergens ver voor ons zien we de zee. Tussen ons en het water ligt een uitgestrekt, strakke vloer van zand. Een bord waarschuwt voor de gevaren hier. Dit is de Verklikkerplaat, een enorme zandbank voor de kust. Het is nu eb, maar bij vloed staat dit hele gebied onder water. Wij proberen de duinenrij aan te houden om richting Renesse te gaan. Of dat de veilige route is, betwijfelen we onderweg. De bodem is bedekt met zeeschuim en slik vanuit de zee. Ook is het best zompig. Dat betekent vast dat het water hier gewoon stroomt met vloed. Het maakt dat we even steviger doorstappen.

De laatste kilometers naar Renesse lopen over een op dit moment druk fietspad. Regelmatig moeten we de berm in om het fietsverkeer ruim baan te geven. In Renesse is het een drukte van jewelste. Dat kan ook bijna niet anders op deze voor vrijwel iedereen vrije dag met een warm schijnende zon. Het lijkt wel vakantie...

Bij het stilzetten van de GPS hebben we net de 26 kilometer aangetikt. Morgen wacht ons laatste stuk op het Nederlands Kustpad deel 1. Dan schijnt het weer zo'n mooie dag te worden. In ieder geval qua weer, maar we vermoeden dat het met de omgeving ook wel snor zit.