18 mei 2024
kilometers: 22,6
kilometers GR5: 18,9
hoogtemeters: 960
Het was gisteren een hele toer om vanuit huis in Luxemburg te geraken. Pinksterdrukte en noodweer zorgden dat het een barre rit werd. Meerdere ongelukken in België maakten duidelijk dat extra voorzichtig rijden geboden was. Na een reis van 6 uur openden we de deur van ons onderkomen van dit Pinksterweekend, een huisje op La Sapiniere in Hosingen.
Het was gisteren een hele toer om vanuit huis in Luxemburg te geraken. Pinksterdrukte en noodweer zorgden dat het een barre rit werd. Meerdere ongelukken in België maakten duidelijk dat extra voorzichtig rijden geboden was. Na een reis van 6 uur openden we de deur van ons onderkomen van dit Pinksterweekend, een huisje op La Sapiniere in Hosingen.
De vele regen haalde het nieuws. Noordoost Frankrijk, Luxemburg en België hebben het zwaar te verduren. Is het dan wel verstandig aan de wandel te gaan. We speuren op internet of er waarschuwingen in dit gebied zijn, maar vinden niets. Zelfs Buienradar geeft aan dat we gewoon op pad kunnen, het lijkt droog te blijven. Dus dat doen we, op pad. De auto parkeren we in Bivels. Bus 181 brengt ons naar Eisenbach. Kort hebben we een praatje met een mede-GR5 stapper. Wij moeten nog een stuk in tegengestelde richting lopen om aan te sluiten op de vorige etappe.
De klimspieren worden direct wakker geschud. Het is niet echt koud, dus de jassen verdwijnen ook snel in de rugzak. Een kort stuk op de N10 brengt ons bij het beginpunt, startselfie schieten en hup, rechtsomkeert naar Bivels. De geklommen meters worden teniet gedaan als we over een smal, spekglad pad overwoekerd met gras zo'n 300 meter recht naar beneden mogen. Het regent dan niet, maar onze broeken zijn doorweekt.
Weer op rivierniveau scoren we ons startbakkie bij Camping Vallée de L'our. We zijn vergeten koffie van huis mee te nemen, dus dit is ons eerste bakkie van vandaag. Na weer een kort stuk N10 begint een nieuwe klim. De eerste pittige van vandaag. In eerste instantie stijgen we nog over asfalt, later wordt dit een smal bospad. Het is te doen, maar de glibberige stenen zorgen ervoor dat we beide stokken gebruiken om ongeschonden omhoog te komen. Eenmaal boven ontvouwt zich een prachtig uitzicht, kleine dorpjes in de diepte langs de snelstromende Our, waarvan het water modderbruin ziet, velden met gewassen, gele bremstruiken. Tussen de heuvels hangen slierten wolken. In de verte zien we regen vallen.
Wij kunnen weer even bijkomen. De eerste pukkel van vandaag is bedwongen. Door een bos dalen we opnieuw naar de N10. Het water van stroompjes die de heuvels afstromen kruist regelmatig ons pad. Via switchbacks, oppassen geblazen, want het is spiegelglad, komen we beneden. Er zijn veel woorden voor het geluid dat het stromende water maakt, kabbelen, ruizen, golven, maar voor vandaag is razen wel heel toepasselijk. Wat een lawaai maakt het!
Na een lunch op een bankje beginnen we aan de volgende klimmetjes. Het eerste is appeltje eitje. Af en toe gebruiken we de stok om een glijpartij te voorkomen. De vergezichten blijven wonderschoon.
En dan krijgen ook wij met het water te maken, een pittig stromend riviertje heeft een bruggetje deels onder water gezet. Gelukkig geen drama, want met een flinke sprong bereiken we bijna droog de overkant. Dan volgt een klim die de benen flink laat verzuren. Switchbacks brengen ons ondanks de protesterende spieren toch snel omhoog. Daar wacht de beloning in opnieuw een prachtig uitzicht. Dit keer met knalgele brem op de voorgrond.
Nog een keer dalen we, naar Stolzembourg dit keer, voor de laatste pukkel gaat worden bedwongen. Het is duidelijk dat onze benen, nou, vooral die van mij dan, weer aan het klimwerk moeten wennen. Het is flink huffen en puffen om omhoog te komen. Omgevallen bomen, een smal, ook hier natuurlijk spiegelglad, pad, zorgen voor het gevoel van een hindernisbaan. De benen voelen niet meer zo soepel, dus echt behendig zal het er niet uitzien als we over de obstakels klimmen en klauteren.
Een afdaling is de aanloop voor het laatste klimmetje van vandaag. Er zijn al ruim 800 hoogtemeters bedwongen. Nog een dikke honderd wachten ons. Ruim de helft daarvan krijgen we binnen heel korte tijd voor onze kiezen. Man, dit is best steil. Vandaar dat ik ook bijna een juichkreet slaak als we boven zijn. Tenminste...boven? Wat is die uitkijktoren daar? Tja, we laten ons natuurlijk niet weerhouden en slepen, ik bijna letterlijk, onszelf nog even naar boven. Voor ik van het uitzicht over een enorm stuwmuur kan genieten, moet ik echt even bijkomen van die trap.
De laatste kilometers voeren ons over een geasfalteerde weg naar de aansluiting richting Bleesbrueck. Het gat is gedicht. We zijn van Hoek van Holland naar Beaufort gestapt. Komende zomer gaan we verder. Wie weet kunnen we Luxemburg dan uitlopen.
- de vorige officiële wandeling op de GR5, van Ouren naar Eisenbach
- de volgende officiële etappe op de GR5, van Bivels naar Bleesbrueck
- onze vorige wandeling op de GR5, van Bleesbrueck naar Beaufort
- onze volgende wandeling op de GR5, van Beaufort naar Rosport
- overzicht van onze GR5 wandelingen
- onze andere wandelpaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten