etappe: 2 en de helft van 3 + rondje Zaltbommel
kilometers: 27,5
overnachten: Natuurhuisje De Vier Seizoenen in Zoelen
Het gehucht blijkt verder mooi. Schattige huisjes staan aan de dijk. Bij een gemaal geeft een wit-rode markering aan dat de dijk wordt verlaten. Het pad voert de uiterwaarden in. Of...uhm...toch maar niet? Op een klaphek staat de waarschuwing "pas op voor stier". Ik speur het landschap voor me af, maar ik zie geen dieren. Door dus maar. Stappend langs het water. Heel tof om nu op vrijwel gelijke hoogte de boten langs te zien tuffen en in de mistige verte op het water te zien verdwijnen. Oh, maar daar staat een koeienbeest. Een beetje verscholen onder een boom. Is dat dan die stier? ik maak een heel ruim omtrekkende beweging, struinend door hoog en ruig gras. Tot een prikkeldraadhek in drie rijen dik me tegenhoudt. Ah, maar even verderop is een hek waar ik overheen kan klauteren. Maar probleempje...voor dat hek staan drie van die koeienbeesten. Zijn het breedgeschouderde dames of is het toch een mannetje? Ik twijfel. Ik kan het echt niet zien. Dus, ik besluit om te keren. Af en toe een schichtige blik over mijn schouder werpend of er geen stampede achter me aan komt, zoek ik een weg terug naar de dijk.
Daar wachten meer dijken me. Zelfs als ik denk Alem binnen te wandelen, voert de route er in eerste instantie met een grote boog, via een dijk, omheen. Bij een korte eetstop komen 2 Shetlanders uit de schaduw van hun schuur een kijkje nemen. Ze willen vast wat mee peuzelen. Het bord "niet voeren" zorgt dat ze slechts een aai krijgen. Dan komt er opeens een ieniemienie naar buiten gehuppeld. Het is het jong van de andere twee iets mindere ieniemienies. De "cutie" meter slaat volledig uit. Wat een schatje!
Zaltbommel is echt heel leuk. Gezellige, sfeervolle straten, een oude kern, grappige beelden en natuurlijk het Stadskasteel oftewel het Maarten van Rossumhuis. Helaas dicht op maandagen. Bovendien heb ik het wel een beetje gehad. Dus, hoppa, naar het station om in een bloedhete auto te stappen. De airco voelt heerlijk na een dikke 27, heel warme kilometers. Op naar de hangmat bij het Natuurhuisje.
En dan start inderdaad het solo-avontuur. René heb ik vanochtend heel vroeg op het station afgezet. Hij forenst vandaag vanuit Tiel in plaats van vanuit Hoorn. Direct doorrijden naar P+R in Zaltbommel doe ik niet. Later vandaag heb ik namelijk een veerboot nodig om aan de overkant van de Maas te komen. De website geeft aan dat deze pas vanaf 10.00 uur vaart. Daarom ontbijt ik rustig in het sfeervolle Natuurhuisje voor ik om 7.00 uur in de auto stap. Ongeveer 20 minuten later sta ik geparkeerd op P+R Zaltbommel. Een kort treinritje later stap ik in 's Hertogenbosch uit. Hier wacht een omgekeerde rit van gisteren met lijn 6 naar halte Tarweakker.
Zo'n 500 meter verderop rits ik in op de route op de dijk. Op naar Zaltbommel. Met de warmte valt het nog mee. Een windje waaiend vanaf de Maas voelt koel. het pad volgt de dijk voor de eerste kilometers. Ik steek Sluis Empel over. De deuren gaan net open om een bootje door te laten. Ondanks het geluid van de ochtendspits op de A2 even verderop daalt er een soort van rust neer. Het kabbelen van de rivier helpt daar aan bij. Het idyllische is bij Gewande echter in een klap verdwenen. Wat een meur! Naar rechts kijkend zie ik grote stallen die daar debet aan zijn. Blegh. Vies. En zielig.
Het gehucht blijkt verder mooi. Schattige huisjes staan aan de dijk. Bij een gemaal geeft een wit-rode markering aan dat de dijk wordt verlaten. Het pad voert de uiterwaarden in. Of...uhm...toch maar niet? Op een klaphek staat de waarschuwing "pas op voor stier". Ik speur het landschap voor me af, maar ik zie geen dieren. Door dus maar. Stappend langs het water. Heel tof om nu op vrijwel gelijke hoogte de boten langs te zien tuffen en in de mistige verte op het water te zien verdwijnen. Oh, maar daar staat een koeienbeest. Een beetje verscholen onder een boom. Is dat dan die stier? ik maak een heel ruim omtrekkende beweging, struinend door hoog en ruig gras. Tot een prikkeldraadhek in drie rijen dik me tegenhoudt. Ah, maar even verderop is een hek waar ik overheen kan klauteren. Maar probleempje...voor dat hek staan drie van die koeienbeesten. Zijn het breedgeschouderde dames of is het toch een mannetje? Ik twijfel. Ik kan het echt niet zien. Dus, ik besluit om te keren. Af en toe een schichtige blik over mijn schouder werpend of er geen stampede achter me aan komt, zoek ik een weg terug naar de dijk.
Over de dijk vervolg ik de route. Ach, zo heb ik zelfs een mooier overzicht. Maar die waterkant blijft lonken. Bovendien loopt daar toch de officiële route. Dus zodra Het Wild is gepasseerd, het plaatsje, niet de eventuele stier, en er een pad naar de rivier leidt, sla ik af. Op de oever is het even zoeken door stug gras en prikkels met brandnetels naar het juiste pad. Dat blijkt een stukje hoger te liggen dan pal aan de waterrand. Langs velden vol maïs bereik ik het veer Alem-Kessel. Voor 80 cent laat de schipper me overvaren. Ik verlaat Noord-Brabant en stap, of eigenlijk vaar, Gelderland in.
Daar wachten meer dijken me. Zelfs als ik denk Alem binnen te wandelen, voert de route er in eerste instantie met een grote boog, via een dijk, omheen. Bij een korte eetstop komen 2 Shetlanders uit de schaduw van hun schuur een kijkje nemen. Ze willen vast wat mee peuzelen. Het bord "niet voeren" zorgt dat ze slechts een aai krijgen. Dan komt er opeens een ieniemienie naar buiten gehuppeld. Het is het jong van de andere twee iets mindere ieniemienies. De "cutie" meter slaat volledig uit. Wat een schatje!
Alem is klein maar fijn. Dat laatste zullen de dorpsbewoners vooral nu ook denken, want er is kermis. Ik ga op naar Rossum. Via het terrein van een steenfabriek. Hoewel er een slagboom met verboden toegang staat, laat een markering voor het pad op het hek zien dat je door mag. Toch? Ik wring me door de smalle doorgang en loop het terrein op. Er wordt hier hard gewerkt. Als ik meerdere werkers tegenkom die me groeten, bedenk ik dat dat "verboden toegang" inderdaad niet voor wandelaars geldt.
Rossum komt in zicht. Nou, ik weet niet of Maarten hier wat mee van doen heeft gehad, maar zo te zien is het hier goed wonen. En eten en drinken, hoop ik. Ik ben ongeveer halverwege. Het is behoorlijk warm en ik heb zin in een hapje en een drankje. Echt een grote maaltijd hoeft voor mij niet. Daar is het echt te warm voor. Net als mijn horloge heeft getringeld om het eind van etappe 2 (volgens de site van Wandelnet) aan te kondigen, zie ik een hip terras. Vanuit een oude bus worden de tafels en de bankjes van steigerhout bediend. En, er is uitzicht op de Waal. Tof, toch? Zeker, als je een mooi terras wilt is Bistro In Petto the place to be. Maar als je geen eten wilt dat over datum is en als je niet belazerd wilt worden zou ik even verder lopen. Dat is tenminste mijn ervaring. Naast mijn kop thee bestel ik een bakje sorbetijs. Heerlijk met dit weer. Alleen, de sticker op het bakje geeft een T.H.T. aan van 1-8-2025. Uhm, dat is al voorbij, toch? En in een restaurant mag je verwachten dat het dan niet meer geserveerd wordt, toch? Dus ik meld dat. Gewoon netjes, hoor. Zie ik de jongeman teruglopen, overleggen met de dame die alles vanuit de truck klaarzet. Ze schokschoudert. Loopt even uit zicht. Denkt ze. En plukt de sticker eraf. Even later komt de jongeman een nu stickerloos bakje brengen. Ik kijk hem aan. Serieus? Ja, meldt hij, we hebben nog een goede gevonden. Pfff, dit is niet echt, toch? Ik vertel hem, nog steeds rustig, dat ik het raar vind dat ze bewust etenswaren verkopen die over datum zijn. Hij kleurt. Ik ga door, want ik vind het nog veel gekker dat ik zo in de maling wordt genomen. Duizend excuses van zijn kant. Maar laat maar. Ik heb geen trek meer. Ook niet in thee trouwens. Doei!
Dat was Rossum. Eigenlijk is het nu alleen een kwestie van de Waal volgen om in Zaltbommel te komen. Dat doe ik dan ook. Ondertussen het leven op en naast de rivier bekijkend. Koeien staan in het water voor een beetje koelte. Ganzen gaan ervandoor als ik in de buurt kom. Oh, en het blijkt dat naaktzonnen hier normaal is. Ik passeer meerdere mannen, allemaal alleen, die er vermoedelijk niet van houden om een afscheiding van hun zwemkleding te hebben.
In de verte prikken de staanders van de Martinus Nijhoffbrug boven de bossages uit. Het is nog een mokereind lopen om daar te komen. Dat blijft toch wel bijzonder van het stappen over de LAW's in Nederland. Die brug kennen we natuurlijk van de ritjes over de A2 naar het zuiden en nu loop ik er onderdoor. Dit pad gaat er, morgen, tijdens de volgende etappe, zelfs overheen.
Zaltbommel is echt heel leuk. Gezellige, sfeervolle straten, een oude kern, grappige beelden en natuurlijk het Stadskasteel oftewel het Maarten van Rossumhuis. Helaas dicht op maandagen. Bovendien heb ik het wel een beetje gehad. Dus, hoppa, naar het station om in een bloedhete auto te stappen. De airco voelt heerlijk na een dikke 27, heel warme kilometers. Op naar de hangmat bij het Natuurhuisje.
- op naar de volgende wandeling op het Maarten van Rossumpad, van Zaltbommel naar Wadenoijen
- terug naar de vorige wandeling op het Maarten van Rossumpad, van 's Hertogenbosch naar Empel
- overzicht van de wandelingen op het Maarten van Rossumpad
- onze andere wandelpaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten