31 oktober 2020
Waterliniepad - nog een rest van etappe 14 en 15 in z'n geheel - van de Waterbies in Nieuwegein tot het veer in Culemborg
Gelopen aantal kilometers: 19,7
 |
| spoorbrug over de Lek |
Dat wij, naar aanleiding van de vorige etappe, Nieuwegein als toch wel een beetje saai bestempelden, blijkt al tijdens de eerste kilometer onterecht. Na een ritje met trein en bus starten we de GPS op de Waterbies, waar we vorige keer eindigden. Hiervandaan lopen we naar de Lek. Een klim de dijk op geeft een weids uitzicht. Rechts zien we de boogbrug over de A2. Voor ons over het water en de uiterwaarden, de contouren van Vianen. Links zien we de rivier verdwijnen achter bebouwing. Dat is ook de kant die we opgaan.
 |
| Oud-Vreeswijk |
 |
| uitzicht op Vianen |
 |
| mooi plaatje |
Via de Emmabrug lopen we een ander deel van Nieuwegein binnen, oud Vreeswijk. Wat een pittoresk sfeertje hangt hier! Over de smalle Oude sluis steken we de Vaartse Rijn over. In bootjes in het water wordt door padvinders dik plezier gemaakt. Het eerste fort van de dag, fort Vreeswijk, wordt gerond voor we de dijk weer oplopen.
De Beatrix-sluizen in het Lekkanaal komen langzaam dichterbij. Als we dit enorme bouwwerk oversteken zien we hoe een dubbeldekkerschip pogingen doet een beetje netjes in de sluis terecht te komen. Wat een stuurmanskunst!
De route van het Waterliniepad loopt verder langs de andere oever van het kanaal. Al snel wordt het water ingeruild voor snelwegen. Via een spinnenweb van op- en afritten passeren we de A27. Niet veel later lopen we weer onverhard. Kilometers lang worden de beenspieren extra getraind, als we over modderige graskades langs de Schalkwijkse wetering ploegen. En dan opeens wandelen we over een houten vlonder door het Verdronken Bos. In vrijwel elk boekje of verslag over het Waterliniepad komen de boven het water uitpiepende boomstammetjes voor. Bijzonder om hier nu ook te lopen.
 |
| verdronken bos |
De Lekdijk voert ons naar een volgend mooi punt, Fort Honswijk. De toren van dit fort is de oudste en grootste van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. De route gaat dwars over het terrein. Op deze manier krijgen we een goed idee van dit imposante bouwwerk.
Hierna is het eigenlijk alleen nog maar gras dat de klok slaat. Met de Lek aan ons rechterhand banen we ons weg over de met gras en modder bedekte oever. Culemborg lonkt in de verte. Tenminste de spoorbrug vlak voor het plaatsje. De meanderende rivier levert mooie plaatjes op. Een bord dat ons terugleidt naar de dijk, zien we over het hoofd. Het blijkt dat de oever in het winterseizoen, vanaf half oktober, niet toegankelijk is vanwege overwinterende ganzen. Gelukkig verstoren we hun winterrust niet. We zien er namelijk geen een.
 |
| Spoorbrug met Culemborg op de achtergrond |
 |
| koeien in de uiterwaarde |
Vlak voor Culemborg lopen we onder de spoorbrug door. Even verderop moeten we heel even wachten op het pontje dat ons het water zal overvaren naar het plaatsje. Direct aan de overkant ligt de finish van route 15. Onze voeten krijgen echter nog geen rust. Ze mogen ons nog voor een dikke 2 kilometer door het leuke plaatsje dragen. Naar het station om precies te zijn, waarvandaan we de trein weer huiswaarts nemen.
- op naar de volgende route (van Culemborg naar Asperen)
- terug naar de vorige route (van Utrecht naar Nieuwegein)
- overzicht van onze Waterliniepadetappes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten