GR5 - van Hoek van Holland naar Rozenburg

 19 februari 2022

op de Nieuwe Waterweg

Start: Rozenburg, geparkeerd in woonwijk tegenover veer. In Maassluis gewandeld naar metrostation (10 minuten), metro + pendelbus naar Hoek van Holland

Etappes: 1 en deel van 2

Kilometers: 25,6 officieel

Weer: stormachtig, droog, in de ochtend nog blauwe luchten en zon

De kop is eraf. De eerste kilometers van de GR5 zijn weggestapt. Natuurlijk is het gewoon een ander wandelpad dat we volgen, maar toch voelt dit anders. Deze start voelt als een soort belofte. Dat het een onstuimig begin wordt, werd deze week duidelijk toen storm nummer twee, Eunice heet deze dame, werd voorspeld. Het meeste venijn heeft zij op vrijdag, een dag voor ons vertrek, al uitgestort over het land. Toch heeft haar nabrander ook nog een woei met uitschieters tot windkracht 100 en vooral een bak water in petto. Niet echt een heel fijn vooruitzicht.

Desalniettemin gaat onze wekker vanochtend om 6.00 uur. We gaan op pad. Eerst een dikke anderhalf uur rijden naar Rozenburg. Het was weer een puzzel om zo comfortabel en snel mogelijk bij het startpunt te komen. Het OV vanaf Rozenburg duurt zo’n twee uur. Niet echt rap, dus. Maar, in een ander blog met GR5-avonturen las ik de optie om de auto in Rozenburg te parkeren, het veer naar Maassluis te nemen en daarvandaan de metro naar Hoek van Holland. Appeltje, eitje. Binnen een half uur kunnen we na geparkeerd te zijn, de GPS’en starten. Uh, niet dus. Er wordt gewerkt aan het station bij Hoek van Holland. Hierdoor rijdt de metro maar tot Steendijkpolder. Een pendelbus zorgt voor overbrugging naar het oorspronkelijke eindpunt. En ja, dat vergt wat meer tijd. Gelukkig heeft onze blunder om de metro de verkeerde richting op te nemen, pfff, geen consequenties wat tijd betreft. Onderweg genieten we nog even van de gouden medaillerace van Irene Schouten.

Maassluis vanaf Rozenburg gezien

in het ochtendzonnetje is zelfs industrie mooi

Om even na half 11 staan we aan de start van ons GR5-avontuur. Het is een beetje een domper, maar een geanticipeerde. Toen we hier begonnen met het Kustpad richting noorden, deel 2, hebben we ons ongans gezocht naar een wandelpaal, of in ieder geval iets met een startteken van het te lopen pad, erop. Niets, nada, niente. Met de verbouwing van het stationsgebied is de paal verdwenen. En nog steeds niet teruggekeerd. Wel fijn is de vertrekhal van Stena Line. Hier kunnen we uit de wind rustig onze schoenen veteren en een sanitaire stop maken. Toch wat comfortabeler dan de bosjes onderweg.

En dan kunnen we…de startselfie is gemaakt, de koers opgezocht en de GPS’en gestart. Hee, ho, hee, ho, off to Nice we go. Eerst maar eens Hoek van Holland achter ons laten. Langs de rand van deze plaats lopen we even noordwaarts om dan naar het oosten te wandelen. Links de kassen van het Westland. Rechts zien we de contouren van de woonwijken langzaam vervagen. Het wordt landelijker. Overal liggen kleine takjes op de grond als bewijs dat Eunice ook hier heeft huisgehouden. Het pad wordt zelfs even een hindernisbaan als we ons een weg moeten banen door en over een omgevallen boom.

Dan worden we het Staelduinsebos ingestuurd. De takken en omgevallen bomen lijken niet alleen veroorzaakt te zijn door de storm van gisteren. Dit kreupelhout ligt er zo te zien al langer. Bomen steken elkaar naar de kroon met hun wortels. Het lijken wel kunstwerken af en toe. De bunkers in het bos hebben nieuwe bewoners gekregen. Vleermuizen houden hier hun winterslaap.

Onze GPS en de routemarkeringen zijn onze leidraad. Het boekje wordt alleen tevoorschijn gehaald bij twijfel. Dat is de reden waarom wij bij de Nieuwe Waterweg uitkomen. Pas later merken we dat de route anders staat aangegeven in het boekje. Hebben we iets gemist? Ach, het stuk dat wij hebben gelopen, was sowieso bijzonder. Eerst biedt het Engelandsvaardersviaduct mooie schaduwplaatjes. Vanuit de bus zagen we, of eigenlijk vooral René, al de enorme staalconstructie van de Maeslantkering. Nu kunnen we deze stormvloedkering, waarvan een deur al 210 meter lang is, van iets dichterbij zien. Het is een fascinerend bouwwerk.

René op het Engelandvaardersviaduct

Langs het water lopen we richting Maassluis. Het is nog steeds droog, hoewel de blauwe lucht al langzaam grijzer kleurt. De wind maakt het guur. Diep weggedoken in onze jassen lopen we richting Maassluis. Echt pittoresk is het niet met de aan de overkant gelegen petroindustrie van het Europoortgebied. In de verte kunnen we het veer naar Rozenburg al bijna zien liggen. De eerste etappe van de GR5, of eigenlijk de laatste etappe van Kustpad deel 1, eindigt hier. Wij worden echter nog getrakteerd op een ommetje door te beginnen aan de volgende etappe.

Hiervoor worden wat buitenwijken van Maassluis doorkruist. De A20 wordt onderdoor gestoken. Aan de horizon zien we twee molens draaien. Rechts daarvan piept een kerktorentje boven de bebouwing uit. Dat is Maasland. Dwars door de weilanden lopen we die kant op. Verdwalen kunnen we niet, want we worden geleid door een smal stenen pad, een soort van “follow the yellow brick road”….uhm…het bakstenen pad. Achter mij lopend maakt René er helemaal wat moois van als hij opeens “Follow the yellow raincoat” begint te zingen. Ach ja, je moet wat zo’n hele dag op pad met z’n tweetjes…

kunst onder de A20

Maasland is mooi! Vooral in de buurt van de kerk staan sfeervolle, oude huizen. Ook het fietspad dat ons Maassluis in leidt, wandelt prettig. Om in de stad te komen moeten we opnieuw de A20 onderdoor. Langs het water komen we in het oude centrum. Wat een mooi plekkie! Langs het water van de Vliet oude huizen. Voor ons in de hoogte de sluis met daarboven uit torenend de kerk. Overal bruggetjes. Het maakt het allemaal heel sfeervol. Zo ook de oude Stadhuiskade met aan de kade de oude Stoomzeesleper de Furie. Zelfs de paar regendruppels die vallen kunnen de pret niet drukken.

Het eind van onze wandeling voor vandaag komt in zicht. Maassluis laten we achter ons. Helaas niet zo snel als we willen, want we missen net het veer naar de overkant. Schuilend, vooral nog tegen de weer behoorlijk aangetrokken wind, wachten we tot we over mogen varen.

Vijfentwintig van de ongeveer 2200 kilometer zijn weggestapt. De druppels vallen gestager. We hebben het koud. Op naar onze B&B voor de komende twee dagen. Morgen is er echt een sloot aan water voorspeld. Hebben we daar zin in? Morgenochtend Buienradar maar even checken. Voor nu gaan we in de relaxstand. En dat gaat heel goed op deze comfortabele stek.

• overzicht van de andere GR5-wandelingen
• op naar de volgende wandeling, van Rozenburg naar Oostvoorne
• onze andere wandelpaden