24 - 29 juli 2022
 |
| vakwerkhuizen in Monreal |
Dat er ook in de vakantie gewandeld zou worden, stond vast voor ons. Over de plek waar dat zou gebeuren en de invulling van onze drie weken vrij moest nog even een ei worden gelegd. Dat resulteerde in een gevarieerd programma. Drie verschillende plekken doen we aan. De start ligt in Heimbach, waar we als uitvalsbasis een appartement hebben geboekt. Vervolgens reizen we af naar Italië. In Merano start onze wandelrondreis via Ecktiv. Als afsluiting verblijven we een week in Ehrwald aan de voet van de Zugspitze, een geweldig wandelgebied.
De basis van onze vakantie bestaat uit de wandelreis van Ecktiv in Italië. De eerste en laatste week plannen we daaromheen. Op de kaart kijken we welke gebieden we tegenkomen op weg naar en van Merano. Nooit eerder waren we in de Eifel. Dat lijkt ons wel een fijn gebied om eens te ontdekken. De zoektocht naar een leuk onderkomen is ten einde zodra we op de site van de Alte Uhrmacherei in Heimbach belanden. Dat ziet er mooi uit, zeg! Bovendien valt de prijs ook nog mee.
dag 1 - 24 juli
En zo vertrekken we op 24 juli met bestemming Heimbach. Meegenomen is dat de trip er naartoe geen wereldreis is. We kunnen op een schappelijk tijdstip van huis. Zodra we de deur achter ons dicht trekken, is de vakantie begonnen. Het is redelijk rustig op de weg. Inclusief een lunchstop bij de Oude Pastorie in Beek, nog bekend van ons Pieterpadavontuur vorig jaar, duurt de reis zo'n vier uur.
Aangekomen in Heimbach hebben we nog wat tijd voor we kunnen inchecken. Een kort rondje door het plaatsje geeft al een mooi sfeerbeeld, vakwerkhuizen en kozijnen met fleurige bloemetjes. Ook ons onderkomen blijkt in een van die wit gekalkte huizen met houten balken gevestigd te zijn. Het ligt aan de voet van de hoog op een rots gelegen Burg Hengebach,
Er wacht ons een warm welkom door Birgit en haar man. Wij hebben de bovenste kamer geboekt. Het is een pracht! Mooi strak en wit ingericht. Wij houden er van. Bovendien is er een dakterras, waarvandaan we vanuit een hoekje naar de burcht kunnen gluren.
 |
| FeWo Alte Uhrmacherei |
Het is nog redelijk vroeg, dus zodra we enigszins zijn geïnstalleerd, trekken we eropuit. We gaan ergens een drankje proberen te scoren. De burcht is het eerste doel. Via lift en trappen bereiken we de top. Hiervandaan is het uitzicht prachtig, zowel over het dorp als over het achterliggende bosgebied met de Rur die zich als een soort zilveren slang een weg baant. Even later wandelen we langs het water over een rustig fietspad. De aankondiging van een restaurant met terras aan het water leidt ons. Dat betreffende restaurant vinden we niet. Wel een ander aan de overkant van de rivier. Daar komen we door een smalle dam over te steken. Het is genieten geblazen zo uitkijkend over het water met twee Radlers voor ons neus. De weg terug naar het dorp biedt een fraai uitzicht op de burcht. Weer terug in het appartement maken we een avondmaaltje met wat van huis meegebrachte spullen. Morgen doen we boodschappen.
dag 2 - 25 juli
Het was een prima nachtje in kamer Zeitfenster van de Alte Uhrmacherei, ondanks de kerktoren die zo'n beetje naast ons appartement staat. Ach, het heeft wel iets. Bovendien hoeven we nauwelijks op ons horloge te kijken om te weten hoe laat het is.
Voor we eropuit gaan om broodjes te scoren voor het ontbijt, zorgen we dat we eerst even goed trek krijgen. We gaan voor een hardlooprondje. Het pad dat we gisteren langs de Rur wandelden is hier uitermate geschikt voor. Bovendien laat Google Maps zien dat er een mooi rondje van zo'n 5 kilometer kan worden gemaakt. Het pad golft behoorlijk. Ik houd dan ook mijn eigen tempo aan. René loopt al snel bij me weg. Het is genieten. Het water rechts naast ons, her en der wat leuke vakantiehutjes, links steil omhoog een bos. Bij een waterkrachtcentrale in Jugendstil steken we de rivier over. Even verlaten we het water om er via een stuk vals plat omhoog weer terug te keren. Vanaf hier wordt het echt tof. Over een smal pad afgewisseld met vlonders lopen we terug naar Heimbach. Het is oppassen voor de boomwortels en keien. Af en toe moeten er wat traptreden op en af worden genomen. Dit is gewoon trailen! Het laatste stuk is nu al bekend terrein. Met uitzicht op de burcht lopen we terug naar ons stekkie. Wat een fijne dagstart!
 |
| hardlopen langs de Rur |
Gedoucht en en een beetje hangry (ik natuurlijk) gaan we maar eens boodschappen doen. De supermarkt blijkt aan de andere kant van het dorp te zijn. In de winkel is het even speuren naar de juiste spullen. Het aanbod vegetarisch is niet enorm groot, maar we redden ons prima. Wel enorm gevarieerd is het assortiment brood. Snel maar terug om onze trek te stillen.
Zodra dat gebeurd is, maken we een plan voor de middag. Eerst maken we nog maar eens een rondje door het toch wel erg kleine plaatsje. Bij Delicat Feinkost scoren we een lekker drankje voor vanavond. In de winkel is een keur van glazen containers waaruit je allerlei lekkers kunt tappen, van smaakjes olie tot likeuren in allerlei smaken en sterktes. Wij zwichten voor een hazelnootlikeurtje.
Via de Duitse VVV komen we opnieuw langs de Roer (ah, daar komt dus de naam Roermond vandaan...). Ook al is het inmiddels bekend terrein, het blijft een mooi riviertje. Bij de dam verlaten we het water om omhoog richting de Mariawald Abdij te klimmen. Het is flink aanpoten, want de route loopt steil omhoog. De 14 staties van de kruisweg van Jezus die naar het klooster voert, bieden mooie tussendoelen. Eenmaal boven, poeh zeg, is de aanblik van het voormalige klooster de klim absoluut waard.
In de toeristenwinkel scoren we een ijsje en wat speciaalbiertjes voor later vandaag. De supermarkt had vanochtend namelijk niets bijzonders. We merken dat het bier hier niet echt sterk is en vooral in grote hoeveelheid wordt geschonken.
Via een andere route lopen we weer naar beneden naar waterniveau. Een begraafplaats met gevallen Duitsers tijdens WWII doet ons beseffen dat dit de "andere" kant van het verhaal is. Over, erg dichtbegroeide, smalle paadjes dalen we af. Aangekomen bij de rivier is het geen kilometer meer terug naar ons stekkie. Op ons dakterras is het dan heerlijk bijkomen van de fikse wandeling. Het was niet ver, maar best pittig.
De plannen voor morgen zijn gesmeed.
 |
| naar de Maria Abdij |
dag 3 - 26 juli
9.00 uur. De klok slaat. Tijd om op pad te gaan. De Duitse weersites voorspellen een behoorlijke kans op regen voor vandaag. Het zorgt ervoor dat wij onze planning omgooien. In plaats van een wandeling gaan we een stadje bezichtigen. Op naar Monschau.
Deze zogenoemde Parel van de Eifel ligt op een half uurtje rijden bij ons vandaan. Om even voor tienen parkeren we op een van de vele parkeerplaatsen. De enigen zijn we niet, maar het is verbazingwekkend rustig. Mooi, nu kunnen we plaatjes schieten zonder al te veel andere koppies erop. Een plek bemachtigen op een terras is zelfs een makkie.
Monschau doet ons hinken op twee gedachten, is dit pure kitsch en een soort DisneyWorld in het "echie" of is het een mooi stukje goed bewaarde geschiedenis? Ach, wat maakt het uit, de huizen en de straatjes zijn zeer fotogeniek. Helemaal van bovenaf gezien, zo ervaren we als we naar de ruïne zijn geklommen. Een andere klim brengt ons naar de burcht. Het uitzicht hiervandaan is minder, maar het oude bouwwerk is leuk om te zien.
 |
| Monschau en Nideggen |
Voor een volgende burcht rijden we naar het plaatsje Nideggen. Het dorp zelf vinden we niet veel soeps, maar de hooggelegen burcht biedt mooie plaatjes.
Om 15.00 uur zijn we "thuis". Er wachten twee ijskoude Eifelbiertjes in de koelkast. Die maken we soldaat op het dakterras. Van regen is vandaag overigens nauwelijks sprake geweest. Morgen maar aan de wandel.
dag 4 - 27 juli
Het kostte vandaag wat kilometers om op onze plaats van bestemming te geraken, maar achteraf, gedoucht en hangend voor de buis om Duitsland tegen Frankrijk te kijken, kunnen we melden dat het het absoluut waard was.
Inmiddels hebben we door dat de kerkklok 's nachts slechts op de hele uren slaat en niet elk kwartier, zoals overdag, een gezellig gebeier laat horen. Om half acht is het een mooie tijd om met een koppie koffie in bed de dag te starten.
De auto is nodig om in Monreal te geraken. Het vertrek verloopt niet zonder slag of stoot. René moet nog heen en weer, omdat hij zijn mobiel is vergeten. Maar goed, even na 9.00 uur laten we Heimbach achter ons. Monreal is anderhalf uur rijden. Zelfs vanuit de auto zien we hoe mooi het hier, in dit deel van de Eifel, is.
In Monreal begint een bijzondere wandeling, het Traumpfad Monrealer Ritterschlag. Eerst bekijken we het kleine dorp. Nou, er is niets gelogen aan de bewering dat dit een van de mooiste exemplaren van de omgeving is. Een riviertje, een stenen brug, rood-witte vakwerkhuizen en dit alles onder het toeziend oog van de hooggelegen Löwenburg staan hier garant voor. Er worden weer fiks wat plaatjes geschoten.
 |
| mooi Monreal |
De wandeling staat bekend als redelijk zwaar met zo'n 580 hoogtemeters. Extra balen dus dat we onze wandelstokken vergeten zijn. Het klimmen begint direct nadat we de laatste huizen voorbij zijn gelopen. Over een smal bospad met een best hoge afgrond aan onze rechterhand stijgen we flink.
Het uitzicht op het onder ons gelegen dorp is prachtig. Opeens staan we op een soort Alpenweide. Wat een uitzicht! Je zou er bijna van gaan jodelen. Dat doen we maar niet. Het zou de koeiendames alleen maar afschrikken.
Even verderop duiken we het bos weer in. Dat is eigenlijk zo'n beetje wat ons de verdere wandeling wacht, klimmen en dalen over single tracks door het bos en af en toe over weidse vlaktes waarvandaan je enorm ver kunt kijken.
Weer in de buurt van Monreal dalen we via wat verraderlijke haarspeldbochten flink. Het is goed uitkijken waar je je voeten zet. Stenen en boomwortels dienen als ongelijke traptreden. De grond is door de losliggende leistenen spiegelglad. Bovendien zijn de smalle paadjes schuin afgekant.
En dan zijn we er. Bijna. Eerst nog een klim van 100 meter in slechts 1 kilometer. Door een bos dat niet zou misstaan in een film. Trouwens we voelen ons echt een beetje als acteurs als we dat bos uitlopen en voor ons in de verte de torens van de Löwenburg opduiken. Arya of Jon Snow kunnen elk moment verschijnen...
De burcht is imposant of in ieder geval de resten ervan. We lopen, hoog boven het dorp ons laatste rondje. De afdaling is weer behoorlijk verraderlijk. Eenmaal beneden ploffen we neer op het terras van het gezellige Alte Pfarrhaus. Een koud drankje en een warme Flammkuche fietsen er goed in. De wandeling was inderdaad best pittig, maar eigenlijk ook gewoon goed te doen. Ook zonder stokken. In totaal hebben we 15,4 kilometer weggestapt waarin 530 hoogtemeters. Nu we zitten heb ik ook even de rust om te checken wat er mis is met mijn camera. Boven op de burcht, bleken alle foto's opeens veel te donker. Ik vreesde voor een defect, maar het blijkt dat ik gewoon per ongeluk aan wat knopjes heb gezeten waardoor ik de foto's met flink wat stops heb onderbelicht. Knopje weer terug gezet en opgelost.
 |
| Traumpfad Monrealer Ritterschlag |
Om 19.00 uur zijn we terug in...nee bij...het appartement. Binnenkomen lukt namelijk niet. De sleutel is zoek. Tassen worden leeggehaald. De auto doorzocht. Weg. Totdat René 'm aan een haakje aan een laag deurtje ziet hangen bij de auto. Vanochtend bij het chaotische vertrek heeft hij hem waarschijnlijk laten vallen. Nou, dank aan de vinder. Wij zijn happy.
Morgen de laatste volle dag in de Eifel voor we verder trekken.
dag 5 - 28 juli
We beginnen de dag weer eens sportief. Ons rondje langs de Rur is afgelopen zondag zo goed bevallen, dat we op herhaling gaan. We verheugen ons vooral op het tweede deel dat bijna een trail lijkt. Het is weer heerlijk hardlopen langs het water. De koelte, de rust van het stromende water, nauwelijks andere mensen. Het gaat zelfs bij mij redelijk makkelijk. Voor ik het weet zijn we aanbeland bij de waterkrachtcentrale. Met kleine pasjes loop ik de bult aan de overkant op voor ik knoerthard naar beneden ga om weer langs het water te komen. Hu? Wat is dat nou? Een roodwit lint verspert het pad. Hoe dan? Even twijfelen we...gaan we toch gewoon maar door? Nee, dat durven we niet. Terug dus maar. Een beetje balend, dat wel. Op de terugweg raken we elkaar kwijt. René maakt een extra lusje, maar mist mij daarna, omdat ik dichterbij hem zat dan verwacht. We komen dus apart van elkaar weer thuis aan.
Even uitpuffen en -zweten op het dakterras voor we onder de douche duiken. Echt plannen voor de rest van de dag hebben we niet. De kaart met wandelroutes wordt erbij gepakt. Er is nog een niet al te lange rondwandeling, zo'n 6 kilometer die naar uitzichtpunt Meuchelberg voert. Daar gaan we voor. Het woord uitzichtpunt had een belletje moeten doen rinkelen. Zodra we namelijk de Rur zijn overstoken begint het klimmen. En niet zo'n beetje ook. Het is echt even aanpoten. Na afloop blijken het maar 200 hoogtemeters te zijn, maar die worden binnen korte afstand overbrugd. Het bewuste punt bovenop de Meuchelberg valt tegen wat uitzicht betreft. We zitten hoog, maar bomen beletten dat we echt ver kunnen kijken. Door dus maar.
Nog nog wat klimwerk komen we hoog boven de rivier te wandelen. Onder ons het geluid van kettingzagen. Ah, dat is waarom het pad is afgesloten. Er wordt gekapt. Vanaf hier hebben we een prachtig zicht op de Jugendstil Waterkrachtcentrale. Wat een mooi plekje! De route terug naar het plaatsje is bijna alleen maar dalen.
Weer terug puffen we even uit op het dakterras. Er zal ingepakt moeten worden. Morgen reizen we naar Italië.
Dit eerste deel van de vakantie is in ieder geval geslaagd. Onze stek was perfect, zowel qua inrichting als ligging. Parkeren was geen probleem. Alle dagen was er, gratis, plek aan de overkant. De omgeving gaf meer dan voldoende wandelmogelijkheden. Nu maar vroeg naar bed. Morgen moeten er flink wat kilometers worden gereden.
dag 6 - 29 juli
Om 7.00 uur trekken we de deur van de Alte Uhrmacherei achter ons dicht. Op naar Italië. Omdat we morgen bijtijds in Merano willen aankomen, hebben we een tussenstop in Bolzano ingelast. Daar hebben we een goedkoop, maar hopelijk okay, hotelletje geboekt.
Van de heuvels van de Eifel rijden we naar de uitgestrektheid van het zuidoosten van Duitsland. Wat is dat land groot! En wat is het mooi! Door behoorlijk wat files, wegomleggingen en meer ongein duurt het wel iets langer dan gepland voor we daar eindelijk zijn. We worden er helemaal een beetje "grumpy" van. Een hoognodige eetstop bij een van de Raststättes helpt daar overigens niet bij. Wat een ongezelligheid. Het eten is duur en eigenlijk niet weg te hachelen.
Maar dan naderen we Oostenrijk. Onze monden vallen open. Bergen! En wat voor! Jongens, wat mooi! We doorkruisen de Zugspitze Arena, onze bestemming over een week. Het groen van de weiden met de stenige bergen op de achtergrond verwijnt bij Innsbruck in een grauwe, natte sluier. Het maakt het rijden tussen de bergen wel wat spannend.
Op de Brennerpas (en nee, we hebben geen 30-tonnen diesel, maar zijn wel ver van huis en inmiddels ook weer in ons sas) is de regen verdwenen. Wat een pracht. Dat belooft veel voor de komende week.
Daar teren we dan maar even op, want eenmaal aangekomen bij het hotel, slaat de stemming weer een beetje om. Het blijkt een kil en sfeerloos gebouw gelegen op een industriegebied. Gelukkig vinden we vlak in de buurt een gezellig cafeetje waar we ons eerste Italiaanse drankje scoren.
We zijn er. Morgen is het nog maar een half uur rijden naar Merano.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten