5 t/m 12 augustus
dag 13: 5 augustus
Een reisdag, dus daar is weinig aan te beleven...zou je denken. Nou, laten we zeggen dat onze wegwijsmiep andere plannen had voor ons.
Maar allereerst moet worden gepakt. Echt veel werk is dat niet, want we hebben de afgelopen week uit onze tas geleefd. De kamer van afgelopen nacht was dan niet veel soeps, maar het ontbijt maakt veel goed. Met volle buiken lopen we naar het zusterhotel, waar de auto de afgelopen week heeft gestaan. Weer terug in het hotel laden we de bagage in en gaan op pad. Op naar Ehrwald in Oostenrijk.
Maar eerst moeten we even tanken, want de meter geeft aan dat we nog maar zo'n 80 kilometer kunnen rijden met deze tank. In Merano zien we direct een benzinestation...helaas, de Euro95 blijkt op. Nou ja, dan maar op naar een volgend tankstation. Denken we.
Op de heenreis hebben we een grote bocht genomen om vanaf Bolzano via de snelweg in Merano te geraken. De kortere, rechtstreekse weg voert namelijk over een hoge bergpas. En laten we nu precies op die weg terecht komen door de aanwijzingen van de GPS. Allereerst, de route is echt fotogeniek, een smalle weg die door kleine dorpjes leidt omringd door steeds hoger worden bergen. Maar uh...de nog te rijden kilometers met deze tank lopen wel erg rap terug. Dus, even een stop om te checken waar de volgende tankmogelijkheid is. Toen deze binnen afzienbare afstand bleek konden we met een zucht van verlichting door. Het landschap werd opeens nog mooier. Totdat het klimmen wel erg rigoureus werd. Omhoog, haarspeldbocht, dicht langs de afgrond, verder omhoog. Af en toe passeren we een omhoog zwoegende fietser. Poeh. Het vele gedraai is bovendien niet echt bevorderlijk voor mijn wagenziek zijn. Blegh. Gelukkig gaat het goed tot bovenop de Jaufenpas. Hier, op 2094 meter, houden we een koffiestop. Even bijkomen voor we weer naar beneden roetsjen. Zo'n beetje rechtstreeks de Brennerpas op en Oostenrijk in. Langs Innsbruck rijden we naar het noordoosten. De lucht wordt grauw. Druppels vallen.
Om even voor 3 uur zijn we bij Lärchenhof in Ehrwald, onze stek voor de komende week. Nog iets te vroeg om in te checken. Die gelegenheid nemen we te baat om vast wat boodschappen in te slaan bij de plaatselijke super. Een uur later kunnen we het appartement in. De stern is de bovenste verdiepen van een echt bergchalet. Het heeft een laag plafond dat het nog eens extra sfeervol maakt. Bovendien is er een zee aan ruimte en het appartement is van alle gemakken voorzien. De omgeving vinden we een beetje overweldigend. Wat een bergen hier! Een ervan is de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland. De grens tussen Oostenrijk en Duitsland ligt bovenop de top.
 |
| de uitrit van ons appartement |
 |
| Ehrwald |
 |
| ons appartement in de nok |
Morgen schijnt het baggerweer te worden, in ieder geval nog geen wandelweer. We gaan maar eens uitzoeken welke wandelingen we kunnen maken zodra de regen weer verdwijnt. De top van de Zugspitze lonkt, maar of die haalbaar is...
dag 14: 6 augustus
En dan word je wakker en zijn de bergen verdwenen, verborgen achter een dik wolkendek. De weersvoorspelling was bekeken, dus onverwacht was het niet. Ach, dat geeft ons mooi de gelegenheid voor een rustig ochtendritueel, koppie cappu op bed. Daarna naar de bakker gestiefeld. Wat een andere wereld, zeg! Zo lijkt Ehrwald een gewoon dorpje in mist gehuld, in plaats van een plaats omring door bergen.
Tijdens het ontbijt bekijken we de wandelmogelijkheden voor vandaag. Bergop heeft geen zin. Er is echt 0 zicht. Gelukkig zijn er genoeg andere mogelijkheden, bijvoorbeeld door het dal naar het volgende dorp, Lermoos. En dat wordt het dus. We zien het dorp al van ver liggen. Een wit kerkje piept boven de gezellig aandoende chalethuizen uit. In het open veld staan her en der houten hutjes. We hebben geen idee waar deze voor dienen. Voor bewoning lijken ze ongeschikt. Zou het iets te maken hebben met winteractiviteiten? Deze omgeving leent zich prachtig voor een zomervakantie, maar we vermoeden dat het zo mogelijk nog geschikter is voor een wintersporttrip. Nu zijn we beiden geen wintersporters, maar aan alle faciliteiten hier is te zien dat het is ingericht op skiërs en langlaufers. In ons appartement is bijvoorbeeld een kamer waar je je lange latten en skischoenen kunt stallen. Maar goed, het is zomer, dus geen sneeuwpraatjes. Al is het vandaag wel de minst warme dag van onze vakantie tot nu toe. Gelukkig blijft de voorspelde regen in ieder geval weg.
 |
| Lermoos |
 |
| de Moos |
Na een rondje Lermoos, keren we weer richting Ehrwald. Opnieuw door de Moos, zoals het dal heet. We wandelen volledig vlak, vrijwel geen hoogtemeters vandaag. Af en toe verschijnt er een stukje berg door de wolken heen om weer snel te verdwijnen. Na bijna 10 kilometer zijn we terug in Ehrwald. Het wordt kouder. In een koel drankje op het terras hebben we niet echt zin. Wel in een warme hap. Als de vegaburgers met patat op zijn, gaan we richting appartement. De keuken leent zich fijn om aan tafel te hangen. Boekje en kop koffie erbij en de plannen voor morgen kunnen worden gemaakt. De berg lonkt...toch besluiten we de Zugspitze letterlijk nog even links te laten liggen. Het iss even gepuzzel, maar uiteindelijk is een plan gesmeed, de Coburger Hütte wordt ons doel. Flink wat klimwerk en een deel over best smalle, rotsige, hoge paadjes, volgens de kaart. Met een beetje spannend gevoel ga ik slapen.
dag 15: 7 augustus
Die spanning blijkt voor nop, blijkt vanochtend bij het wakker worden. Tenminste voor vandaag. De planning blijft staan, maar voor een andere dag. Een blik naar buiten maakt namelijk direct duidelijk dat de wolken er nog hangen. De webcam bij de Coburger Hütte laat een ondoordringbaar witte wereld zien.
Snel wordt een plan B bedacht. Uiteraard gaan we wel aan de wandel. Er zijn hier alleen zoveel mogelijkheden dat het even speuren is. Met de auto toeren we in een half uur naar Heiterwang. Hier start een rondwandeling van 21 kilometer rond het gelijknamige meer en de in het verlengde gelegen Plansee. We zouden delen met een boot kunnen doen, maar dan is het nogal opletten hoe laat die waarvandaan vaart. We lopen wel. In een achtje rond beide meren. Ondanks de bewolking is het prachtig. Het water vertoont alle kleuren groen en blauw. Echt heel mooi! De weg erlangs varieert van een breed grindpad dat wordt gedeeld met fietsers en af en toe koeien tot smalle bospaadjes vol keien en boomwortels. En steeds dat prachtgekleurde water aan onze zijde.
Ik poedel nog even met mijn voeten bungelend in het water. De kou valt eigenlijk best mee. Echt zwemweer is het niet. De zon blijft achter de wolken en de temperatuur blijft rond de 20 graden steken. We maken twee stops. De eerste voor koffie met Apfelstrudel bij Hotel Seespitz, mooi gelegen en in eerste instantie vinden we de vergane glorie nog wel charmant. Tot we espresso krijgen die slapper is dan Amerikaanse koffie en een stuk Apfelstrudel dat niet weg te haggelen valt. De 2e stop bevalt beter, hoewel zonder uitzicht, smaakt een pizze die we delen, wel picobello.
Na een ruime halve marathon zijn we terug bij de auto. Wat een tof alternatief. We hebben genoten! Vanavond weer met een beetje buikpijn naar bed. Gaan we morgen dan toch de berg op?
dag 16: 8 augustus
De bergen zijn terug! Er hangen nog wel wat wolken, maar op zich ziet het er ok uit. Toch gaan we vandaag nog niet naar boven. We hebben andere plannen, we gaan het een dagje rustig aan doen en dus op naar Innsbruck. Onderweg in de auto bedenken we dat we eigenlijk net zo goed met de trein hadden kunnen gaan. Dat idee wordt nog eens bevestigd als we in Innsbruck aankomen. De wegwijsmiep stuurt ons door niet al te gezellige wijkjes. Bovendien blijkt parkeren hier onmogelijk. Aangezien ook alle verkeerslichten vakantie hebben, is het nogal een gedoe om onze weg hier te vinden. Maar uiteraard lukt dat op een gegeven moment. Aan de rand van een park mogen we de auto voor 6 euro 3 uur achterlaten. Hup de stad in.
Het oude centrum is prachtig, mooie, kleurrijke gevels lijnen de smalle straten. Aan de hoeveelheid fotograven merken we dat een bepaald huis wel heel bijzonder moet zijn. Ach ja, een huis met een gouden dak is natuurlijk ook wel iets aparts. Google leert ons dat het aan het eind van de 15e eeuw voor het huwelijk van Maximiliaan I is gebouwd. Best bijzonder, hoor, maar er zijn nog meer mooie(re?) pandjes. We slenteren wat rond, gaan wat winkeltjes in en komen terecht op een terras tegenover een soort winkeltje van Geppetto. Alleen maakt deze houtsnijkunstenaar geen pinocchio's maar Jezuskruizen.
Na de koffie lopen we naar de Inn, de rivier waaraan de stad haar naam dankt. Vanuit de huizen in de bergen aan de overkant moet je een geweldig uitzicht hebben. De hele stad is trouwens omgeven door bergen. Het is inmiddels lunchtijd. De terrassen zijn volgelopen. Wij vinden een plekje bij een wijnbar. Onze lunch bestaat uit een kaasplankje met zuurdesembrood en een eiersalade. Uiteraard, want tja, een wijnbar, met een lokaal wijntje erbij.
De 3 uur parkeertijd zijn om. We hebben ons portie Innsbruck gehad, leuke stad om gezien te hebben.
Op de weg terug naar Ehrwald passeren we Imst. Hier ligt de Rozentuinkloof. Dit is een pad, nou ja, eigenlijk is het geen pad te noemen, door een rotsige kloof over houten steigers, bruggetjes en langs staalkabels. Op zich goed te doen, maar niet met mijn gladde gympies. Wij klimmen daarom maar tot zo'n beetje halverwege om vervolgens weer naar beneden te glibberen, constant het water van de Schinder Bach, waardoor deze kloof is gevormd, volgend. Bruggetjes brengen ons soms tot dichtbij een waterval. Het is, ondanks het voorzichtige lopen door mijn schoenen, een leuke ervaring.
Rond 17.00 uur rijden we Ehrwald weer in. De bergen tonen zich in volle glorie in de late middagzon. De Zugspitze heeft een witte haardos. Adembenemend. Snel koken we eten om daarna nog even een ommetje te maken. Dat brengt ons bij de Ehrwalder Bahn, de kabelbaan die het eerste deel van de Zugspitze omhoog voert. Laten we zeggen dat het een soort verkenning is...morgen gaan we.
dag 17: 9 augustus
Ok, om alle misverstanden te voorkomen, we hebben besloten de Zugspitze niet te voet tot de top te bedwingen. René zou het waarschijnlijk nog lukken, maar ik heb er een hard hoofd in dat het mij lukt. Het is een zwarte route en daarvoor wordt overal aangegeven dat alpine-ervaring vereist is. Nou, dit is onze eerste wandelvakantie in de bergen, dus van ervaring kun je niet echt spreken. Bovendien zitten in die topwandelingen aardig wat spannende stukken en deze vakantie is toch wel gebleken dat René zijn hoogtevrees dan redelijk onder controle heeft, maar dat ik toch wel wat angst begin te ontwikkelen voor grote hoogtes. Grrr, zo niet leuk! Ik negeer het uiteraard, maar echt comfortabel is het niet.
Maar goed, vandaag kunnen we toch een rode (na zwart de "pittigste") wandeling afstrepen van de Ehrwalder Alm via de Sebensee naar de Coburger Hütte. Op meerdere sites zagen we dat deze tippel een dikke aanrader is. Omdat we toch ook wel graag een kabelbaanervaring willen (en het scheelt gewoon 500 hoogtemeters) nemen we om 9.00 uur de Ehrwalder Almbahn. We zitten met z'n tweetjes in het 8-persoonsbakje. Echt heel hoog boven de grond zweven we niet, maar het uitzicht is alvast top. De blauwe hemel trakteert ons op een paar kleine wollige, wolkjes.
Eenmaal boven, nou ja, op de Ehrwalder Alm, start ons wandelavontuur. De Gättler route die ons de Zugspitze op leidt, laten we links liggen. Wij gaan naar de Coburger Hütte. Met het geklingel van koeienbellen in onze oren stijgen en dalen we over een breed grindpad. Links dus die freakn' hoge Zugspitze, rechts op de Sonnespitze ligt, nog onzichtbaar, ons doel. De borden zijn hier verwarrend. Wij houden nauwkeurig in de gaten dat we constant richting Sebensee en Coburger Hütte lopen over een rood pad. Bij de start werd aangegeven dat ons doel zo'n 3 uur wandelen is. Na slechts 20 minuten is hier al een uur vanaf gesnoept. Hoe dan? Na weer zo'n minuut of 20 komen we bij een bord waarop de Coburger Hütte opeens nog 3 1/2 uur wandelen is...en een ander bord geeft nog maar 1 uur aan. Nou ja, nu snappen we er echt niets meer van. Bij beide staat nog steeds een rode stip, dus verder maar. Bovendien zien we ook de Sebensee weer verschijnen op de borden.
Inmiddels hebben we het brede pad verlaten en lopen we te golven over een pad door een prachtig bos. Een uitzichtpunt met de naam Talblick slaan we niet over. Even een energiereep voor de klim die zo volgt, een foto schieten van het inderdaad prachtige zicht op het dal en weer door. Op de brede weg, waar we weer op terecht zijn gekomen, klimmen we nu flink. We horen koeienbellen luider worden. Voor ons ontvouwt zich een prachtig panorama, wow, dit is de Sebensee! Een groenblauw meer te midden van pittig hoge bergen ligt voor ons. Koebeesten grazen op de oever, onder, zo dichtbij best oorverdovend, geklinkel. Aan de overkant van het water in de bergen zien we de Coburger Hütte liggen. No way dat we daar heen gaan. Of ja, eigenlijk toch wel. Daar kwamen we toch ook voor?!
De afstand tot de hut valt mee, maar alles gaat omhoog over een stenig, steil, smal pad. op zich best te doen, hoor. Vooral voor René, die maakt zijn in deze vakantie opgedane reputatie als klimgeit steeds meer waar. Ik ga in mijn eigen, gestage tempo met af en toe een adempauze omhoog. Zodra ik de hut zie opdoemen blijk ik nog genoeg adem te hebben voor een fikse "Yihaa". we zijn er. Precies op tijd voor zo'n beetje het tofste plekje op het terras. We nuttigen een echt Tiroolse lunch, Suppe met KäseKnödel en Spinatknödel met twee enorme glazen cola met uitzicht op de Sebensee. Andere wandelaars zien we zich naar boven worstelen. Wat een bijzonder plekkie! Helemaal als we aan de andere kant van de hut de kleinere Drachensee zien liggen. Hier liggend in het gras blijven we nog even genieten van het uitzicht. Wat is het hier toch geweldig mooi!
Maar, what goes up...dus via dezelfde route lopen we weer naar beneden. Minder inspannend, wel spannender met losliggend grind en hoge stenen. Voor het eerste deze vakantie tover ik mijn wandelstokken tevoorschijn. Best handig zo'n steuntje tegen het wegglijden.
Op de terugweg naar het Bergstation van de kabelbaan op de Ehrwalder Alm gaat het bospad nog af en toe pittig omhoog. In open gebied hebben we een prachtig zicht op de Zugspitze. Zou ik dat nou echt niet kunnen? Ik heb nu al spijt! Morgen dan een poging doen? Nee, beter niet. Niet nu. Onder de tonen van een live band bij het chalet bij de kabelbahn, die Atemlos van Helene Fischer ten gehore brengt, lopen we naar beneden. Snel springen we ons karretje van de kabelbaan in.
Weer beneden scoren we aan de voet van de Zugspitze ons etappedrankje. De Aperol Spritz hakt er flink in. Tijdens de 1 1/2 kilometer naar het appartement is het een vrolijke boel. Zelfs der Anton aus Tirol breng ik gezellig ten gehore. Het is eigenlijk te erg dat ik de tekst ken...
Nog steeds wacht de top van de Zugspitze, alleen niet langer meer wandelend, maar met de kabelbaan. Is dat eigenlijk niet minstens net zo eng? Nou ja, hoe dan ook, het is een goed excuus om in het appartement nog maar eens een Aperol te nemen.
dag 18: 10 augustus
Opnieuw is er een verandering in onze plannen. Dit keer niet, omdat wolken roet in het eten gooien, nee, eigenlijk zijn we gewoon een beetje lui. De wekker is niet gezet en dat resulteert erin, dat we pas om 8.30 uur onze ogen openen. Even een cappuccinootje en ontbijt op bed, de verlenging van PSV van gisteren terugkijken en bedenken wat we dan vandaag eens gaan doen. Echt moeilijk is dat natuurlijk niet. Zolang we in deze mooie omgeving bivakkeren gaan we aan de wandel. Het is alleen even uitzoeken waar precies.
De hoogtemeters van gisteren bevielen ons wel. VAndaar dat we ook vandaag weer voor een rode klimroute gaan. In Berwang denken we een mooi rondje te hebben gevonden met zo'n 500 hoogtemeters. Op pad dus. Het is ongeveer 20 minuten rijden. Bijzonder om te zien hoe de bergen veranderen, ook op zo'n korte afstand. Bij de Sonnealmbahn is een grote parkeerplaats. Hiervandaan lopen we omhoog door het pittoreske dorpje naar de VVV waarvandaan de route naar de Almkopf start. Onder meerdere, nu stilliggende, liften door verlaten we de bebouwing. Gestaag stappen we omhoog. Dit went al echt. Voor we het weten kijken we op het dorpje neer. Het brede pad, de Höhen Weg, verandert in een single track. Dit is weer flink omhoog stappen. Het is een redelijk goed begaanbare route, weinig grote keien, hoogstens wat boomwortels. Wel is het een behoorlijk lange klim. De bomen naast ons nemen het gevoel weg dat je naast een afgrond loopt, want eigenlijk is dat wel gewoon wat we doen.
Bij de hut op de HochAlm is het een drukte van jewelste. Hier komen ook twee kabelbanen vanuit het dal naar boven. Voor nu kunnen we geen mooie plek op het terras scoren. Eerst dus maar door naar de Alm Kopf. Dat is weer een lekker ploeterklusje. Halverwege omhoog is een splitsing, via een blauwe weg, dus minder zwaar, ben je in 35 minuten boven. De rode weg is 20 minuten korter. Jullie snappen 't al...wij nemen rood. Nou, poeh zeg, af en toe heb ik het geval dat ik achteruit kukel, zo steil zijn sommige stukken. Eenmaal boven ben ik een beetje draaierig van de vele haarspeldbochten. Zelfs René loopt flink te hijgen. Maar, zo boven op het puntje van de berg, is alles weer snel vergeten. Hier staat ook echt een kruis als markering van de top. Wat een uitzicht weer! Ok, er zijn maar weinig plekken zo mooi als die van gisteren natuurlijk, maar ook dit is weer genieten.
Op de terugweg pakken we de langere route, minder steil, maar met prachtige doorkijkjes. Bij de Hoch Alm hut is nu wel plek. Een groot bord patat en een net zo groot bord Kaiserschmarren zijn meer dan voldoende om onze trek te stillen. Vanaf hier gaat de route alleen maar naar beneden. We nemen een ander pad dan heen. Op een kruising verlaten we de aangegeven route en kiezen voor een bergpad dat naar Berwang voert. Wat een goede keuze! Het smalle pad slingert zigzaggend de berg af en biedt ons prachtige kijkjes op het dorp en de omgeving. Wat een fijn toetje!
Rond 16.00 uur zijn we terug bij de auto met weer 10 kilometer op de teller inclusief 550 hoogtemeters. Inmiddels hebben we een vast ritueel voor de avonden. We ploffen neer op de keukenbanken, nemen een glaasje lekkers, kijken terug op de dag en maken plannen voor de volgende. Morgen staan we vroeg op. Op onze laatste vakantiedag gaan we toch echt de Zugspitze op. Met de kabelbaan dus.
dag 19: 11 augustus
Om niet weer pas om 8.30 uur wakker te worden, de tijd waarop de eerste cabine naar boven gaat, zetten we de wekker. Om even over achten parkeren we de auto bij Tiroler Zugspitzbahn. Om precies 8.30 uur stappen we met toch wel iets knikkende knieën in. Wandelen naar boven lijkt op dit moment echt veel minder eng dan hangend aan een kabel. Maar goed, daar gaan we...zwevend omhoog langs een staaldraad. Ehrwald verandert onder ons in een Madurodamvariant van zichzelf. En die bergen! Wat een immensiteit. Ver onder ons zien we een steenbok op een rotspunt staan. Mensen kruipen als mieren omhoog. Sommige stukken lijken zelfs mij goed te doen. Andere bezorgen me alleen bij het zien al kippenvel. Nu is dit wel de "lastige" kant om de berg op te wandelen. De omgeving geeft genoeg afleiding om de spanning door het toch wel dunne draadje waar we aan hangen, te vergeten. De enige "scary" momentjes zijn als we een staander passeren en de cabine wat vertraagt en in een schommelbeweging terecht komt. Dat zijn we boven. Bijna op 3000 meter stappen we uit. Het is met zo'n 5 graden best fris in onze korte broeken, maar dat wisten we. Vol ontzag lopen we rond. Van Oostenrijk naar Duitsland en weer terug. Zelden, of wellicht nooit, dronken we een koppie op zo'n bijzondere stek. Het kriebelt enorm om dit zelf ooit ook eens te doen, op eigen kracht omhoog deze berg op. Ooit. Na ruim een uur te hebben rondgeslenterd, dalen we weer af. Nu kijken we het dal in. We hebben zowaar "kabelbaanbenen" gekregen. Het gevoel van spanning is verdwenen...hoewel het passeren van zo'n staander nog wel een billenknijpmomentje oplevert.
In het appartement komen we even bij met een vroege lunch. Wat nu? We blijven de rest van de dag toch niet binnen om te pakken? Nee, hup op pad. In het wandelboekje van de Zugspitze-arena hebben we weer een leuke rondwandeling gevonden. Hopen we. Deze ligt in de buurt van Garmisch Partenkirchen, slechts een klein half uur rijden. Een parkeerplek vinden is nog even gedoe, maar ook dat lukt. Even later lopen we door het Olympisch skischansstadion. Hoe tof is het om onderlangs de enorme schansen te lopen. En waarom neurie ik nu "Happy New Year" van ABBA?
Op 20 minuten van de schans ligt de start van een wandeling door de Partnachklamm. Wat is het hier druk! Bovendien moeten we entree betalen om deze kloof in te mogen. Even zijn we chagrijnig. Wat moeten al die mensen hier?! Maar ja, we zijn er nu toch, dus laten we maar gaan. In kleine file lopen we door een diepe kloof langs een woest ruisende stroom. Het water schuimt wit en ijzig groen. Soms lopen we door een stikdonkere grot, dan weer onder druppels van de rotsen boven ons. Ondanks de drukte vinden we dit stiekem toch wel tof. Teruglopen langs dezelfde route doen we niet. Ook de kabelbaan nemen we niet om terug te komen bij het stadion. Nee, vandaag hebben onze benen nog geen hoogtemeters gemaakt, dus we beklimmen maar weer eens een Alm. Helaas is de hut bovenop gesloten. Echt een supermooi uitzicht is er ook niet, maar het pad zelf is prachtig. Klimmend en dalend over rotsen komen we op het eind aan de andere kant van de kloof waar we eerder entree voor moesten betalen. Ons etappedrankje scoren we in het Olympiahaus aan de voet van de schans, een plek met behoorlijk wat sportgeschiedenis.
dag 20: 12 augustus
Het is 7.00 uur als we de deur van ons appartement achter ons dicht trekken. De terugreis wacht. Reizen vinden we nooit erg. We maken het gewoon deel van de vakantie. Rond een uur of 10.00 zoeken we in een dorp langs de snelweg een bakker om verse croissants en koffie te scoren. Het is voor ons een betere optie dan de vaak drukke en niet echt klantvriendelijke Raststättes.
Het wordt geen soepele reis. De zomer lijkt in Duitsland de tijd om aan de wegen te werken. Dat betekent veel oponthoud door wegversmallingen, maar ook wegen die volledig zijn afgesloten. Ach, het hoort erbij.
In het begin van de avond openen we onze voordeur. Nu zit het er echt op. Wat een toffe tijd hebben we gehad. Het waren 3 geweldige weken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten