Zuiderzeepad van Ossenzijl naar Delfstrahuizen

26 april 2023

start: met 2 auto's naar Delfstrahuizen, met 1 auto naar Ossenzijl

etappe: van Ossenzijl naar Delfstrahuizen

kilometers Zuiderzeepad: 22,7

kilometers gestapt: 23,7

Met argusogen hielden wij de afgelopen maanden het nieuws in de gaten over het fietspontje over de Tsjonger. Omdat dit uit de vaart was, konden wij het Zuiderzeepad  namelijk niet vervolgen. Stiekem stapten wij al een verder gelegen deel op het pad, tussen Workum en de Afsluitdijk. Na bij de betreffende gemeente te hebben geïnformeerd hoe het nu met het pontje zat, kregen wij het goede nieuws dat het afgelopen mei weer in gebruik werd genomen. We konden weer op pad! 

Aangezien voor ons beiden de vakantie is begonnen, werd voor deze week een datum geprikt. Het OV zorgde nog even voor een uitdaging, die we dit keer niet aangingen. Wij kozen voor de makkelijkere, minder gezellige en ook minder milieuvriendelijke weg om met twee auto's te rijden. 

Om precies 10.00 uur laat ik mijn auto achter in Delfstrahuizen en kruip op de passagiersstoel bij Mariska. De GPS wordt ingesteld op Ossenzijl. Tenminste, dat is wel de bedoeling. Al kletsend rijden we een minuut of vijf. De GPS-dame laat ons links afslaan, direct gevolgd door een scherpe bocht, opnieuw naar links. Als we even daarna op een grotere weg rechts af gaan, bedenk ik dat dit wel erg op de weg lijkt waar we net op reden. Ook zien we dezelfde koeienbeelden in een weiland staan. Nee, dit kan niet, toch?! Bovendien kwamen we net langs water...oh...en daar is dat water weer. En daar is ook Delfstrahuizen. Wat is er mis gegaan? Na een stop en het opnieuw instellen van de GPS rijden we nu wel de juiste richting op naar Ossenzijl. 

Hier lopen we even terug naar het sluisje voor de startselfie en hup, op naar Delfstrahuizen. Donkere wolken dreigen aan de horizon. De zon op de voorgrond zorgt voor een mooi effect. Een ooievaarsstelletje vertoont hun vliegkunsten als we dichterbij komen. Met het oversteken van het riviertje de Lende verlaten we Overijssel en lopen Friesland in. Even verderop verlaten we het asfalt en voert een smal grindpad ons door het waterrijke gebied. 

Ooit heeft hier op de begraafplaats een kerk gestaan. Toen deze, op instorten staand, afgebroken moest worden, was er geen geld een nieuwe te bouwen. In plaats daarvan werd er een Klokkenstoel geplaatst. De klok wordt tegenwoordig alleen nog op begrafenissen geluid onder het uitspreken van de volgende tekst: 

Ik hoor de klok toe luister dan drie maal drie het is een man

Ik hoor de klok toe luister nou twee maal drie nu is 't een vrouw

Ik hoor de klok en door de wind hoor ik een keer drie nu is 't een kind

Na het passeren van een heel gezellig uitziende theetuin zien we de al aangekondigde vogelhut. Uiteraard nemen we even een kijkje. We lopen het trappetje op en openen de deur en ... zijn aangenaam verrast. Dit is gewoon een gezellig huisje. Overal boeken over vogels. Posters over vogels die hier gespot kunnen worden, fantasievogels en vogels van de toekomst. Op de richel liggen verrekijkers. Helaas is er voor ons weinig te spotten. Door dus maar. 

Het grindpad leidt ons verder door het gebied. Wat een schattige huisjes staan hier. Bij een ervan staat een ooievaarssetje op hun hoge nest. De zon is inmiddels weer opgeslokt door de wolken. Regenwolken zo merken we al snel. Het komt even best pittig naar beneden. Verscholen in regenjas - en cape is het redelijk te doen. Als we Koffie-en-theethuin Molen de Rietvink bereiken is het zo goed als droog. De zon zorgt voor een prachtige spiegeling in het water. De molen heeft gezellige zitjes in de mooie tuin. Een bord belooft appeltaart. Helaas alleen op zater- en zondagen. 

Bij een iets minder pittoresk terras, maar in ieder geval wel open, scoren we wel die appeltaart met een kop thee. Het was weer gaan regenen, maar we zitten droog onder de overkapping van het huisje. Dan volgt toch wel het minst leuke stuk van deze etappe, over een breed, hobbelig graspad met aan een kant hoog riet en de andere kant ook niet echt een superuitzicht, stiefelen we wat lijkt een eeuwigheid voort tot we de Tsjonger bereiken. Nu wordt het wat afwisselender. Het lijkt of ik in een soort bramenhemel terecht ben gekomen. Wat een struiken hier en, beter nog, wat veel donkerpaarse bramen! Gelukkig heb ik mijn brood al op, zodat ik mijn trommeltje met de paarse vruchten kan vullen. Voor even krijgen we gezelschap van een andere wandelaar. We kletsen niet alleen leuk, maar we bedenken ook dat het een mazzeltje is dat we nu extra handen hebben om het pontje naar de overkant te krijgen. Dat schijnt namelijk nogal een klus te zijn. Helaas buigt de wandelaar af voor we het pontje hebben bereikt.

Als we de bocht omkomen, zien we in de verte het gele pontje liggen. Aan de overkant van het water. Aan onze kant staan echter twee mensen die zo te zien al druk bezig zijn het ding naar deze kant te krijgen. Het is nog even goed opletten op de passerende boten. Met vereende krachten, van 6 mensen, weten we het pontje heen en weer te krijgen. Met z'n tweetjes had dit trouwens nog een behoorlijke klus geweest. 

Aan de overkant lopen we exact dezelfde kant op als waar we vandaan kwamen. Er is een behoorlijke woei opgestoken, maar de regen blijft weg. Nog een keer een bocht naar rechts en dan lopen we recht op Delfstrahuizen af. Het zit erop voor vandaag. Eindelijk hebben we ons Zuiderzeepadavontuur een vervolg kunnen geven. Aan het eind van de zomervakantie breien we er direct maar weer een stuk aan. Zo komt het eindpunt, nog even zonder Afsluitdijk, al in zicht.