Groot-Frieslandpad van Bergen aan Zee naar Schoorl

18 december 2023

start: auto naar Schoorl, bus 410 in 25 minuten naar Bergen aan Zee

kilometers GFP: 16 (volgens boekje 13,7, maar er is een routewijziging)

kilometers gestapt: 16,5

Weer een nieuw LAW? Lopen we er nog niet genoeg tegelijkertijd, Marskramer-, Pelgrims- en Kustpad? En dan stap ik, alleen of met een vriendin, ook nog op het Trekvogel-, Zuiderzee- en Westerborkpad. Maar inderdaad, we starten vandaag weer met een ander LAW en dat heeft een reden. Femke, de jongste dochter van René, wil ons namelijk af en toe vergezellen met wandelen. Omdat het ons slim lijkt om dan niet te ver van huis te gaan om te kijken of zij het wel leuk vindt, beginnen we met het Groot Frieslandpad. Het Noord-Holland-deel, van Bergen aan Zee naar Enkhuizen, kan dan een mooie indicatie zijn of het wandelen haar bevalt. En zo ja, dan stappen we uiteraard door naar Leer in Duitsland. 

Daarom stappen wij om ongeveer kwart over tien uit bij halte Strand in Bergen aan Zee. De wind hier maakt het een stuk kouder dan het in Hoorn aanvoelde. Op exact dezelfde plek als ik in mijn uppie op 19 oktober 2022 met mijn Trekvogelpadavontuur startte, drukken we nu de GPS'en aan voor een nieuw LAW-avontuur. Niet veel later pauzeren we ze weer. Tijd voor een startbakkie. Dat we inclusief lekkers scoren bij Paviljoen Noord. 

Met de jassen hoog dichtgeritst begeven we ons op het bijna verlaten strand. We hebben geluk. De wind duwt ons voort en daardoor valt het met de kou mee. Naast een kitesurfer en nog slechts een paar andere wandelaars, delen we het strand alleen met wat strandlopertjes. Bij het volgende paviljoen, Zuid, verlaten we het strand weer. Jammer, want het was best fijn lopen zo met dat windje in de rug en op het strand zo straks als een biljartlaken. 

Maar de duinen wachten. Eerst passeren we het Nivon-huis met ervoor de wandelboom. De zeewind heeft de letters vervaagd. We denken te kunnen lezen dat het naar Enkhuizen nog 91 kilometer is. De afstand naar Leer is bijna onleesbaar, maar goed speuren levert een getal van 361 op. Tijdens onze stop voor het startbakkie hebben we digitaal duinkaarten aangeschaft. We kunnen nu dus zo het Noord-Hollands Duinreservaat inlopen. De al kale bomen zorgen er toch voor dat we luw lopen. We krijgen het zelfs warm, vooral omdat het hier al best op en neergaat. 

De splitsing met het Trekvogelpad hebben we gehad. We delen de route nog wel met het Kustpad. Ook dat laten we even later links, nee, rechts liggen en we gaan ons weegs. Tenminste dat is de bedoeling. We moeten flink wat capriolen uithalen om enigszins met droge voeten over een flinke plas te geraken. Dat lukt niet iedereen. Femke haar schoenen zijn niet waterdicht. Even later loopt zij dan ook letterlijk met plassen in haar schoenen. Het maakt dat wij niet alert zijn. Zowel de GPS van René als die van mij piept om ons te waarschuwen dat we rechtsaf moeten slaan. Uh...hier? Gewoon recht de heuvel op tussen de bomen door? Nee toch? Ook willen we niet teruglopen om die waterpartij dan weer te moeten bedwingen. Vandaar dat we een rondje lopen om weer op het punt uit te komen waar het Kustpad naar rechts gaat en wij naar links. En nu dan? Ik besluit even vooruit te lopen en die beruchte plas weer over te steken. Wat blijkt, vlak hierna voert een smal pad tussen de bomen door de heuvel op. Nou ja, dat was een extra rondje. Ach, het is nog steeds droog en de omgeving is mooi, dus wij klagen niet. 

Weer richting het strand lopend, beseffen René en ik dat we hier al eerder zijn geweest. We blijken op de witte route te zijn beland, die we meerdere keren al trailend in omgekeerde richting hebben gelopen. Ah, dan komt ook het uitzichtpunt van De Kerf eraan. Dat klopt. Even bikkelen om via de trap omhoog te komen, loont zich in een prachtig 360 graden uitzicht. Achter ons de bossen waar we net zijn uitgekomen, voor ons de zee. Weer afgedaald worden we bijna gezandstraald om door de opening in de duinen weer op het strand te komen. 

Eenmaal hier kunnen we voor bijna 2 kilometer weer genieten van het vlakke tapijtje van zand. Uiteraard met af en toe een stop, bijvoorbeeld voor de fotogenieke strandpalen. Met die vlakke ondergrond is het in de duinen weer volledig gedaan. Nu is het echt zandhappen. Ploeterend door het mulle zand lopen we duin op en af. Af en toe moet er een kleine omweg worden genomen omdat sommige paadjes volledig onder water staan. Ook is er een routewijziging in verband met aanpassen van het gebied. Hele bossen zijn gekapt om plaats te maken voor zandvlaktes. Het voegt nog een dikke kilometer aan ons dagtotaal toe.

We steken de Schoorlse Zeeweg over om aan ons laatste duinenstuk te beginnen. Het blijft genieten om hier te lopen. Femke, die niet gewend is om zulke afstanden weg te stappen, loopt vrijwel constant voorop en ook de heuveltjes die we hier moeten bedwingen lijken haar nauwelijks iets te doen. Het venijn wat klimmen betreft zit in de staart. Vlak voor we bij IJgenweis de duinen verlaten, mogen we nog even aan de bak. Eerst een enorme trap omhoog, even genieten van het uitzicht en dan aan de andere kant, met een kaarsrechte, steile trap weer naar beneden. Dat voelt overigens heel wat relaxter dan de trap op te moeten, zoals we dat bij ons hardlooprondje hier regelmatig hebben gedaan. 

Voor we de laatste kilometer naar de auto wegstappen, ploffen we neer bij IJgenweis voor ons etappedrankje met opnieuw een hapje erbij. Onderaan Klimduin piept de GPS. De route van vandaag en de eerste etappe van een LAW voor Femke kan afgevinkt. Gelukkig geeft ze aan dat dit zeer zeker naar meer smaakt.