18 februari 2024
etappe Pelgrimspad: deel 2 etappe 9
kilometers Pelgrimspad: 19,5 (korter dan in boekje ivm omleiding)
kilometers gestapt: 20,3
Het plannen van het OV voor vandaag bleek gisteravond een hele puzzel. De in het boekje uitgestippelde finishplek is met bussen en treinen te verbinden met de startplaats, maar dat kost wel bijna 2 uur. Dit alles heeft ook te maken met het feit dat de meeste treinen er hier in Noord-Limburg dit weekend uitliggen. Op maandag, als de treinen blijkbaar weer rijden, is deze tijd namelijk 75 minuten. Nog steeds best aan de maat, maar een stuk minder dan voor de zondag. Vandaar dat wij de etappes omwisselen. Ook doen we een kleine aanpassing om de OV-reistijd nog iets te verminderen. Het plan wordt dan om de auto in Sittard te parkeren, trein en bus naar Maaseik te nemen en daarvandaan terug naar de auto te wandelen.
Alles in kannen en kruiken. Tenminste, alles wat we min of meer in de hand hebben. Een blik op Buienradar laat ons namelijk weten dat het nat gaat worden. Echt heel Nederland is vanaf een uur of half elf volledig bedekt onder regenwolken, waarvan een aantal zelfs wat donkerder blauw. Pfff, een buitje vinden we niet heel erg, maar de hele dag door de regen wandelen is toch wel een ander koekie. Twijfel dus! Tijdens het heerlijke ontbijt van B&B Maasvallei nemen we een besluit. We gaan gewoon. Dan maar even bikkelen door de regen. We zijn hier nu toch.
Binnen een kwartier rijden parkeren we de auto in de overdekte P+R-garage bij station Sittard. Een trein- en busritje later staan we in België. Dat blijft toch wel speciaal, dat je zomaar in een ander land staat. Lang blijven we er echter niet. Vrijwel direct na de start steken we de Maas over om Nederland weer in te lopen. De regen is inmiddels, zoals verwacht, ook gaan vallen. Heel dikke druppels zijn het niet. Wel staat er ook een pittig windje. Echt guur dus.
Over de Pater Sangersbrug stappen we Nederland binnen. Halverwege is in de reling een monument verwerkt. Het stelt een touw voor met een knoop erin die precies op de grens hangt. Aan beide zijden wordt het touw vastgehouden door handen. Het symboliseert de verbinding tussen de twee Limburgen. Aan de Nederlandse kant staat een grenspaal. Altijd een foto waard! In de buurt van de paal staat een draaiend hart van een soort ijzerdraad waaraan allemaal beschilderde slotjes hangen. Het exacte verhaal heb ik niet gelezen, maar uit de koppen op het informatiebord maak ik op dat het een monument is voor mensen die in de eerste wereldoorlog zijn geëvacueerd.
Via een soort van uiterwaarden, bekend als De Rug, lopen we naar Roosteren. Halverwege delen we het pad met paarden die in de wei grazen. Ze keuren ons geen blik waardig. Roosteren herbergt wat leuke huizen. Het wordt doorsneden door de drukke N296. Aan de overzijde van de weg worden we richting de Maas geleid. Wat een kracht gaat er toch van zo'n rivier uit, zo meanderend door het landschap. Op sommige delen lijkt het een meer, zo breed. Andere momenten is het een kabbelend stroompje.
Tegen de wind in knokkend lopen we een paar kilometer langs het water. Tot in Illikhoven. Het naambord vergt een tweede keer kijken. Wat staat daar nou eigenlijk? Bij De Pitstop scoren wij ons startbakkie met een gedeeld stuk rijstevlaai, want we zitten nog een beetje vol van het ontbijt.
Even verderop geeft een bord, gelukkig heel duidelijk, aan dat er een routewijziging is. In plaats van langs de rivier richting Grevenbicht, worden we nu over een fietspad gestuurd. Met de wind op kop en de regen in ons gezicht is het nog even pittig doorstappen door dit smalste stukje van Nederland. Ondanks dat in Grevenbicht de B&B ligt, waar we overnachten, zijn we nu zo ongeveer op de helft. Via Sluis Born steken we het Julianakanaal over. Voor nu laten we het water even achter ons. Hopelijk lopen we zo weer enigszins beschut tegen de regen. Die valt overigens niet constant.
Born biedt die beschutting nog niet. Dwars door dit plaatsje lopen we naar de A2 die we oversteken. In de verte zien we groen, ons eerste bos van vandaag. Het is het Limbrichter Bosch. Over smalle paadjes slingeren we tussen de bomen door. Dit is leuk! De plaats waarnaar dit bos is vernoemd is trouwens ook een stop waard. Zeker het kasteel in Limbricht. Hoewel nu helemaal leeg biedt de binnenplaats behorende bij het vierkante kasteel niet eens een mistroostig aanblik. Wat zal het hier op een zomerse dag gezellig zijn. Helemaal met een proeverijtje van de hier gelegen uitbaterij Het Proeflokaal. Een beeld van een vrouw met een kat aan haar voeten doet me vermoeden dat zij de heks is uit het boek van Susan Smit, De heks van Limbricht. Een naamplaatje geeft aan dat dit inderdaad Entgen Luijten is.
Nu is het niet ver meer naar Sittard. Van het Pieterpad en de volgende etappe van het Pelgrimspad weten we dat de binnenstad gezellig is. Dat geldt niet voor de wijken waardoor wij de stad binnenlopen. Bovendien miezert het nog flink, dus we hebben er flink de pas in. Na 20 kilometer staan we op het Stationsplein. Hier startten we op 22 juli de etappes richting Maastricht. Als morgen het gat tussen Ell en Maaseik is gedicht, rest ons het deel tussen Middelbeers en Weert nog. Het schiet al op...
Redelijk vroeg ploffen we weer op de comfortabele stoelen in B&B Maasvallei. Wat fijn dat we vanochtend toch de wandelschoenen aantrokken en op pad gingen. De regen viel inderdaad, maar het was heel goed te doen! Blij dat we weer een stukje Pelgrimspad kunnen afvinken.
- op naar de volgende officiële etappe, van Sittard naar Voerendaal
- op naar onze volgende wandeling op dit pad, van Ell naar Maaseik
- terug naar de vorige officiële wandeling, van Ell naar Maaseik
- terug naar onze vorige wandeling, van Weert naar Ell
- overzicht van de Pelgrimspadwandelingen
- onze andere wandelpaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten