Mijn voetafdruk: Zomer 2024 - wandelvakantie Ecktiv Over de pieken van Salzburgerland deel 2

Sankt Ulrich am Pillersee

De eerste twee dagen van onze Ecktiv wandelreis brachten ons veel moois. Wat is het toch bijzonder om tussen de bergen te wandelen! Ondanks het genieten, was het ook flink afzien door de vele hoogtemeters. Bovendien deed het mij inzien dat zwarte routes niet echt mijn ding zijn

dinsdag 6 augustus

Gisteren spraken we nog over een all-inclusive resort, nou, het lijkt of we er vandaag in een terecht zijn gekomen. Okay, er is met uitzondering van het ontbijt, niets inclusiefs, maar hotel Tui Blue in Fieberbrün heeft zeker resort-vibes. Het past niet echt bij het gevoel van deze wandelvakantie. Toch klagen we niet, hoor. De kamer is comfortabel. Een passend eind van weer een fijne wandeldag, want ook de route van Lofer naar Saint-Ulrich am Pillersee kan comfortabel worden genoemd.

Een bus brengt ons even na 9.00 uur van Saalfelden naar Lofer. De naam van het busbedrijf is Postbus. Dit omdat het de voormalige route van de pakketbezorgers volgt. Dat niet alleen, het heeft de functie voor een deel overgenomen. Voorin de bus liggen ook nu pakketjes die bij een van de haltes worden opgepikt.

Startpunt Lofer is een schattig plaatsje met een, kenmerkend voor deze regio, kerkje met een bolpunt en prachtig versierde vakwerkhuizen. Even twijfelen we om op een van de gezellige terrasjes plaats te nemen maar het luxe ontbijt van hotel Die Hindenburg zit nog in de weg. Aan de wandel dus maar. Goed ingesmeerd, want de zon prikt ongenadig. Toch valt het met de hitte nog mee, want we lopen redelijk in de schaduw. Bovendien zorgt het water van de Loferbach, waar we de eerste kilometers parallel aan lopen voor wat koelte. Het ijsblauwe water dat door de enorme keien en rotsen wit opschuimt, hypnotiseert. Het maakt dat het een fijne start is.

daar gaan we weer

Lofer

je zult er wonen...uitzicht op de bergen

gezellig straatje

fleurige balkons

Loferbach

fotomomentje

Na een kilometer of zes scheiden onze wegen zich. De beek blijft de autoroute trouw, terwijl wij een fietspad dat naar links afbuigt volgen. Even verderop komen we op een iets hoger gelegen wandelpad terecht. Knalgroene weides, het witgrijs van de bergen en de felblauwe lucht zorgen voor een prachtig plaatje. Voeg daarbij de typisch Oostenrijkse huizen met de kleurige planten balkons en het is duidelijk dat dit genieten is.

In UnterWasser scoren we bij de plaatselijke SPAR een Calippo. Het is weer behoorlijk warm, dus zo'n verkoelend ijsje gaat er goed in. Vanaf hier verandert het gevoel van de route. We lopen niet langer naar westwaarts, maar naar het zuiden. We worden verenigd met dezelfde beek van vanochtend. Het water stroomt hier wel wat feller. Vanaf Niedersee mogen we nog even aan de bak voor de laatste hoogtemeters van vandaag. Aan statie nummer 14 merken we dat we, weliswaar in omgekeerde richting, een kruisgang volgen. Het past bij de route van vandaag. Deze liep namelijk grotendeels gelijk met de Jakobsweg, een pelgrimsroute.

Bovenop een heuvel zien we in de verte het water van de Pillersee glinsteren. We laten de verkoeling aan ons voorbij gaan. Sankt Ulrich kondigt zich aan met weer zo'n mooi kerkje met een bolle hoed. In eerste instantie passeren we het op hoogte om er daarna naartoe te stappen. Hier in de buurt piepen de GPS'en. Het zit erop. Bijna 19 kilometer stapten we weg.

groene weides met hutjes

Pillersee

statiegang

kerkje van Sankt Ulrich

daar is de Loferbach weer

Ons hotel ligt in een paar dorpjes verderop. Als de bus het dorp voorbij rijdt naar onze halte merken we dat het hotel in een ski-resortencomplex ligt in de buurt van kabelbanen. Het voelt niet echt idyllisch. Bovendien wordt er enorm gebouwd om klaar te zijn voor het winterseizoen. Vanaf de kamer hebben we over de bouwput heen gelukkig wel zich op de bergen. Terug naar het dorp om een hapje eten te scoren, zien we niet echt zitten. Vandaar dat we in het, niet heel gezellige, hotel ons avondmaaltje nuttigen. De Moscow Mule erbij maakt veel goed.

woensdag 7 augustus

Had ik het gisteren nog over een resort-gevoel, vandaag zijn we in het Lloret de Mar van Oostenrijk beland. Wat een toeristisch gebied is dit! We zitten in Saalbach-Hinterglemm en om precies te zijn in Hinterglemm. het hotel is omgeven door Gästhöfe en andere hotels. Niet echt een plek om even rustig bij te komen van een wandeldag. Het is wel "the place to be" als je vertier zoekt. Wat een beetje jammer is, is dat we juist hier twee nachtjes verblijven. Ach, het komt vast goed. Trouwens, de kamer is van alle gemakken voorzien, dus daar klagen we beslist niet over. We missen alleen het uitzicht op de bergen. Eerst nog even terugkijken op de wandeldag van vandaag. Terwijl ik dit tik, klinkt hoog boven ons in de bergen de donder. Ook vallen gestaag regendruppels. Het was voorspeld.

De weersverwachting zorgt ervoor dat wij niet treuzelen na het ontbijt. Hup, op pad. De eerste kilometers vanuit het ski-gebied zijn niet de meest aansmoelwaardige. Ok, we lopen tussen de bergen en opnieuw langs een klaterend beekje, maar de route loopt over een weg. Regelmatig moeten we de berm in voor passerende auto's.

Na een kilometer of vijf bereiken we Gasthof der Eiseren Hand. Vanaf hier geht's los. Hier start volgens het reisboekje de route. We hadden ook gewoon de bus kunnen nemen vanaf het hotel, maar we hadden geen zin om ons te richten op de vertrektijden. Het wordt nu steiler en mooier. Hoog boven ons passeren boemelbakjes van een kabelbaan. Ze zijn niet bedoeld voor passagiers. Er wordt waarschijnlijk steen en gruis vanuit een nabij gelegen groeve of mijn in vervoerd. De stijgingshelling verandert. Het wordt bikkelen voor mij. Vooral als we in de volle zon lopen. Af en toe passeert er een mountainbiker. Bijzonder om te zien hoe makkelijk de gebruikers van een elektrisch exemplaar omhoog tjoppen. Hoewel de weg breed en goed begaanbaar is, vind ik het een pittige klus om omhoog te komen. in een van de vele bochten stoppen we bij een over de weg lopend stroompje dat zich een weg baant naar het ruisende beekje diep onder ons. Het water voelt ijskoud. Heerlijk om de handen even te koelen. Al lukt dat niet heel lang. Je vingers vriezen er bijna af. Na zo'n 500 hoogtemeters bereiken we een soort plateau. Ook al is het in de volle zon, het is fijn dat de beenspieren even een beetje worden ontzien.

we zijn er weer klaar voor

ruisende beekjes

kijk die kabelbaan

best een leuk optrekje

Het eerste Gasthof slaan wij over. Ons doel is te lunchen bij het Spielberghaus. Wat een goede keuze! Het blijkt een mooie, sfeervolle plek met, nog belangrijker, heerlijk eten. Wij gaan voor een Oostenrijkse lunch. René krijgt Spinatknödel voorgeschoteld. Ik heb een salade met Käseknödel gekozen.

leuke stop

sfeervol

lekkere lunch

watervalletjes

Dan is het tijd om af te dalen naar Saalbach. Via een grove grindweg, best een beetje tricky om naar beneden te lopen met de rollende steentjes, lopen we gelijk met een beekje naar beneden. Door het grote hoogteverschil ontstaan in het water door de enorme keien watervallen. Dit blijft een bijzonder gezicht.

En dan arriveren we in Saalbach. Uhm, dat is een beetje een poppenkast, alleen maar hotels, restaurants en meer touristtraps. Maar hier zitten wij gelukkig niet. Wij mogen nog zo'n 4 kilometer verder naar Hinterglemm. Dat dus een kopie blijkt van Saalbach...