23 oktober 2023
start: bus vanaf Europarcs Kohnenhof, 152 naar Marnach Geschaftszenter, bus 170 naar Heinerscheid halte Gemein, bus 163 naar Lieler, halte Schull. In totaal 1:03 uur
etappe: van Ouren naar Kohnenhoff (dag 1 De Wandelende Cartograaf GR5 van Luxemburg)
kilometers: 30
kilometers GR5: 21,7
Totaal aantal GR5 kilometers: 548
Hoogtmeters: 773
Wat een avontuur vandaag! Allereerst was het weer volop genieten in het Luxemburgse land en zelfs een klein deeltje Begie en Duitsland, maar de laatste kilometers hebben gezorgd voor een sterretje. Waarom? Dat volgt later. Eerst maar beginnen bij de start.
Het leek nogal een toer om van Kohnenhoff in Ouren te geraken. Gisteren kregen wij echter de tip om met de bus tot Weiswampach of Lieler te reizen en daarvandaan naar Ouren te wandelen. Het kostte wat uitzoekwerk, maar wat ons betreft is dit een prima manier om daar te geraken met het OV. Vandaar dat we om 7:45 uur de deur van het huisje sluiten. De busstop ligt zo'n beetje voor de entree van het park. Tijd zat om op bus 152 te wachten. Alleen kom ik tot de ontdekking dat ik mijn horloge nog aan de lader heb liggen. Rene trekt een spurt en is niet veel later terug met het bewuste horloge. Hij heeft nauwelijks de tijd om even uit te hijgen voor de bus arriveert.
In Marnach moeten we een kwartiertje wachten op de aansluiting. Het is mistig en kil. Gelukkig is het in de bus heerlijk warm. De wachttijd op de volgende halte valt gelukkig ook mee. Het valt ons overigens op dat de busbestuurders hier behoorlijk nors zijn. Vrijwel niemand groet. Alleen de chauffeur van de laatste bus is hier een uitzondering op. Misschien heeft het er iets mee te maken dat hij pas op het allerlaatste moment door vol in de remmen te gaan op ons stopverzoek reageerde. Gelukkig maar, want heel even dachten we nog een uur in de kou te moeten wachten op de volgende bus. Even voor 9.00 uur zet hij ons vriendelijk groetend af in Lieler. We kunnen aan de wandel.
Langs een, heel rustige, doorgaande weg stappen we naar Ouren. Voor ons ontvouwt zich een herfstlandschap. Zelfs door de flarden mist zijn de kleuren goed zichtbaar. Na zo'n 2,5 kilometer valt ons een monument met vlaggen ernaast op. Verhip, we zijn er al, dit is het Drielandenpunt. Geen drukte of rijen wachtenden, maar ja, wat verwacht je ook op een maandagochtend om 9.30 uur. Na de startselfie en het - filmpje, moeten we een besluit nemen. Starten we hier met de route richting zuiden of lopen we eerst nog even naar de officiële start van dit deel, ongeveer 1 kilometer noordwaarts, in Ouren? Dat laatste scheelt ons morgen een stuk heen-en-weren en ach, het is droog en we hebben er zin in. Dus hup naar Ouren.
Dat is geen verkeerde beslissing. Het landschap is hier echt prachtig. W le passeren een boom waarvan de bladeren in brand lijken te staan. De herfst is echt gearriveerd. Ouren is een plaats waarvan ik de naam al vele malen ben tegengekomen in allerlei verslagen en blogs over de GR5. Vandaar wellicht dat ik me een veel grotere plaats had voorgesteld. Het is echter een ieniemienie dorpje. Mooi dat we nu even kunnen kijken waar we morgen moeten parkeren om de bus te nemen die slechts 1x per dag naar Grufflingen rijdt.
Als mijn horloge voor kilometer 4 piept, begint eigenlijk de echte etappe van vandaag. We lopen opnieuw richting de grens met Luxemburg. In ons boekje hebben we al gezien dat we zo'n beetje de hele dag de Our volgen. Logisch ook wel, want ons huisje ligt ook aan de rivier.
Tot aan Dasburg is de route niet heel gevarieerd. Dat klinkt eentonig, maar niets is minder waar. Dit is echt een bizar mooi stuk. In eerste instantie lopen we over een redelijk breed pad parallel aan het water. Aan de overzijde vechten bomen om hun mooiste kleuren te tonen. Asfalt maakt plaats voor een zachte ondergrond. Het pad wordt smaller en golft meer op en neer. De wand rechts van ons wordt hoger en woester. Ruige rotsformaties lijken zachter doordat ze met mos bekleed zijn. De mist is inmiddels verjaagd. Niet dat we de zon zien, maar ergens achter de wolken doet ze haar best. Bij vlagen lopen we hoog boven het water. Het pad wordt steeds smaller en regelmatig is het uitkijken geblazen om niet in een spleet te stappen of de hoge helling af te roetsjen. Over de paddenstoelen hoeven we het eigenlijk niet meer te hebben. Ook vandaag komen we ze weer in alle soorten en maten tegen.
Af en toe mogen we een bruggetje over om een zijtak van de rivier over te steken, zodat we de stroom van de Our kunnen blijven volgen. Hoewel we regelmatig even moeten aanzetten om een heuvel te bedwingen, laat het echte klim- en zoals later zal blijken ook klauterwerk nog op zich wachten. Na een kort pauzemoment komen we bij een wegwijzer. De GR5 gaat linksaf een enorme betonnen trap af (67 treden heb ik geteld...). Een korte omweg naar rechts leidt naar uitzichtspunt Kasselslay. Even is er twijfel, maar ach, we zijn hier nu toch. Het levert weer magnifique vergezichten op.
Na ruim 20 kilometer bereiken we Dasburg. Van onze startbakkies komt weinig in Luxemburg. We komen gewoonweg helemaal niets tegen. Dan scoren we onze koffiefix maar bij het lokale tankstation. De automaatkoffie smaakt wonderwel prima.
In het boekje hebben we gezien dat bij de brug in Dasburg voor een alternatieve route kan worden gekozen. Om de drukke N10 te vermijden kan ook gestapt worden aan de Duitse kant van de Our. Daar gaan wij voor. Het blijkt slechts een 300 meter extra te zijn. Geen idee natuurlijk hoe de originele route is, maar dit stuk voert ons door een mooi stuk bos.
Weer aangekomen op de N10 is het goed oppassen geblazen waar we het bos weer in moeten. Vanaf nu begint het serieuze klimwerk. In eerste instantie is het weliswaar flink stijgende bospad nog redelijk begaanbaar. Bovendien volgt hierna weer een stuk asfalt dat nog wel stijgt, maar goed beloopbaar is. Eenmaal boven komen we op een plateau terecht. Het verharde weggetje voert door een knalgroen grasland om vervolgens weer naar het bos te draaien. Op de GPS ziet Rene al dat dit een behoorlijke kuitenbijter wordt. En dat klopt, maar ook nu staan we weer in no-time boven. En dan begint het avontuur...
De afdaling gaat over een smal pad. Hoewel we al diverse keren hebben geroepen dat dit deel GR5 echt het mooist is in de herfst, merken we vooral nu dat het ook nadelen heeft. De al gevallen blaadjes maken de ondergrond glad. Daarnaast bedekken ze de van zichzelf al gladde stenen. Om nog een extraatje aan het al hoge glijgehalte toe te voegen zorgt de inmiddels gestaag vallende regen voor een extra dimensie in gladheid. Laten we zeggen dat de stokken hun dienst doen. En zelfs met zo'n steuntje in de hand roetsjen we regelmatig weg. Spannend vind ik vooral de smalle paadjes naast de hoge afgrond. Vaak lopen deze schuin weg en als ik dan mijn voet op de modderige ondergrond moet neerzetten na over een partij stenen te zijn geklauterd, ben ik als de dood dat ik zo de afgrond in glijd.
De N10 wordt weer bereikt. De GPS geeft aan dat het nu nog maar een kilometer of 1,5 is. Vanochtend hebben we de GPX gedownload van Longdistancepaths.eu en als finish hebben we Kounenhaff aangegeven. Dit is de weg waar Europarcs aan ligt. Die laatste anderhalve kilometer worden wel direct de zwaarste, want in dit korte stuk mogen we nog zo'n 160 meter klimmen. Aanpoten dus. En dat is een understatement. Voor elke twee stappen omhoog glijden we er weer een naar beneden. Okay, een beetje overdreven, maar echt makkelijk gaat het niet op deze zompige ondergrond. Bovendien wordt het hindernissenparcours hier vervolgd. Regelmatig moeten we al balancerend op de smalle paadjes over omgevallen bomen heen klimmen.
Opeens hebben we van bovenaf een schitterend uitzicht op de Our...hee...daar ligt ons park, links onder ons! Hu? Draaien we zo soms terug in de afdaling? Nee hoor, we stampen gewoon steeds verder weg van het park. Een shortcut recht naar beneden zit er niet in, want we zitten echt megahoog. Deze afdaling loopt gelukkig niet langs een smalle afgrond, maar het is nog steeds oppassen geblazen om niet onderuit te gaan over de vele stronken en stenen. En dan piept de GPS. We zijn er! Niet dus! We staan gewoon nog middenin het bos en moeten zelfs nog een heel stuk dalen om op de N10 te komen.
Daar aangekomen moeten we een bijna 2 kilometer teruglopen. Tot onze verbazing passeren we zelfs het punt waar we het smalle pad in liepen om aan onze laatste klim te beginnen. Jemig...toen we de N10 eerder bereikten hadden we gewoon linksaf moeten slaan. Dan hadden we na zo'n 400 meter " thuis" geweest. In plaats daarvan hebben wij in de regen onnodig lopen bikkelen. Nou ja, onnodig...dit scheelt de volgende etappe in ieder geval weer een stuk. En nu zo zittend op de bank is het toch wel weer een leuk avontuur.
Morgen dichten we het gat dat ons nog wacht van Grufflingen tot Ouren, ons laatste stuk GR5 in Belgie. De bus in Ouren naar Grufflingen vertrekt om 7.15 uur. Dat wordt een vroegertje....
- op naar de volgende officiële GR5 etappe van Kohnenhof naar Bivels
- op naar onze volgende GR5 etappe van Grufflingen naar Ouren
- terug naar de officieel vorige GR5 etappe van Grufflingen naar Ouren
- terug naar onze vorige GR5 etappe van Bivels naar Bleesbrueck
- onze GR5 wandelingen op een rijtje
- onze andere wandelpaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten