27 december 2021
deel 1: van Eygelshoven naar Vaals (28 kilometer)
naar de start: auto parkeren in Vaals, achter Aldi (5 euro per dag), bus 43 naar Heerlen (55 minuten), trein naar Eygelshoven (10 minuten)
naar huis: met de auto in 20 minuten naar Epen
afgestapt: 29 kilometer
Poeh zeg, dat was best een pittig dagje. Vond ik dan. Maar, ondanks dat, was het toch ook gewoon weer genieten. En...we hebben het gewoon droog gehouden. Hoewel, telt nat worden van de bagger ook? Want in dat geval...
De wekker stond voor een vakantiedag belachelijk vroeg. Om 6.00 uur worden we uit dromenland geklingeld. Het is zo fijn om een prettige stek te hebben waar je relaxt je ontbijt kunt maken en verorberen. Ook broodjes voor de lunch worden gefikst, want onderweg is maar weinig horeca.
 |
| ons stekkie 's morgens vroeg |
Door een verlaten, nog erg donker, Limburgs land rijden we om 7.30 uur van Epen naar Vaals. Het is heel even zoeken naar een parkeerplek. Het liefst parkeren we natuurlijk gratis, maar dat schijnt in Vaals moeilijk te zijn. Als we dat loslaten, vinden we een plek achter de Aldi. Bovendien kost het maar 5 euro voor de hele dag. Het is maar een kort stukje hiervandaan naar de bushalte Station Vaals, waar we om 8.10 uur instappen in bus 43. Deze brengt ons in 55 minuten naar Heerlen, waar we de trein naar Eygelshoven nemen. Om even voor half 10 staan we bij de echte start van dit pad, het perron van station Eygelshoven. Geen fanfare, geen startstreep, nee, het is gewoon een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte.
Werden we gisteren in de eerste kilometers begeleid door gezellig beierende klokken die we onder ons hoorden terwijl we de Vaalserberg beklommen, vandaag horen we gehuf en gepuf van een of andere chemisch ruikende industrie. Gelukkig laten we het achter ons, als we langzaamaan richting de Wilhelminaberg lopen. Zijn we nu al aan de beklimming van deze summit begonnen? Nou nee, het is namelijk klip en klaar wanneer dat klimwerk start. Dat gebeurt na het oversteken van een kabbelend beekje. Dat gaat overigens niet zonder slag of stoot. Het lijkt een ferme stap om aan de overkant te komen, maar zo staand voor het water is dat toch een beetje ge-emmer. We willen natuurlijk ook niet soppen in onze schoenen.
Met droge sokken aan de overkant beland, gaat de route behoorlijk steil omhoog. Over een modderige helling met stenige ondergrond. Geen enkele stap is een zekerheidje. Maar, lang leve onze stokken. Slecht een stok elk, maar het zorgt ervoor dat we nog schoon boven komen. Het heeft wel even geduurd, want echt snel gaat het allemaal niet.
Uit verhalen uit onder andere de Facebook-groep van het pad, begreep ik dat het uitzicht hier niet superduper is. Eenmaal boven kan ik zeggen dat ik het daar niet mee eens ben. Ok, op de voorgrond is er behoorlijk wat industrie te zien en in de verte zien we walmende schoorstenen, maar het is toch wel erg gaaf zo ver te kunnen kijken. En dan die trap aan de andere kant van de top...dat is toch de droom van elke Rocky-wannabee!
Weer beneden gaat de route nog veel door groen, af en toe de bebouwing van Kerkrade schampend. Toch wordt er ook nu nog steeds best geklommen en gedaald. Dat het zelfs in een gewoon parkje spekglad kan zijn, bewijst René, die plotsklaps op zijn billen belandt door op een glibberige steen te stappen. Gelukkig staat hij even zo snel weer overeind en behalve een vieze broek is er niets aan het handje.
Rechtsomkeert maken we als blijkt dat we aan de verkeerde kant van de gezellig kabbelende Amstelbach lopen, in plaats van op het asfalt, horen we het graspad te nemen. Wat een tof paadje is dit. Vlak langs het water schuifelen we langzaam voort, af en toe balancerend op de glibberende oever om er niet in te plonzen. Het aan het overkant gelegen, vervallen lijkende Haus Heyden zou niet hebben misstaan in The Game of Thrones.
Vanaf hier zijn het plattelandweggetjes die ons verder leiden, soms verhard, vaak midden door het land. Zoemende windmolens houden ons gezelschap. Bijzonder zijn de relikwieën van WOII in de vorm van Toblerone-stenen. De benaming staat in het DMT-boekje en is spot on. Lopend op de grens tussen Nederland en Duitsland komen we deze verdedigingslinie van Hitler meerdere keren tegen.
Op naar de Schneeberg. We vrezen voor eenzelfde beklimming als die van de Wilhelminaberg. De beenspieren schieten bij voorbaat al bijna in een kramp. Onnodig, zo blijkt. De klim begint soepel. Langzaam, ook door het modderige pad, stijgen we. Het uitzicht wordt mooier en mooier. Af en toe wordt een stukje gedaald om dan weer nog hoger te klimmen. Oh, maar dit is goed te doen. Is dit het? Nee, maar zelfs het toetje van deze summit, nog een venijnig, steil klimmetje, brengt ons niet van de wijs.
29 Kilometers fijn afzien. Zonder ook maar een druppel regen. Snel op weg naar ons stekkie. De portjes lonken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten