28 december 2021
deel 3: van Gulpen naar Mheer (26 kilometer)
naar de start: auto van Epen naar Mheer, geparkeerd vlakbij de kerk (Burgemeester Beckerstraat), bushalte Kerk, bus 57 in 30 minuten naar Gulpen, halte Oude Geul
naar huis: 10 minuten terug naar appartement
afgestapt: 28 kilometer
Na vandaag weet ik één ding zeker, "pratsj" en ik zijn geen vriendinnen. Niet dat ze me heeft neergekregen, hoor, ook al heeft ze enorm haar best gedaan en slaagde ze er bijna in. Nee, laten we zeggen dat het niet mijn type is. Ze zuigt. Ze is te prominent aanwezig. Elke keer dat ik dacht van haar af te zijn, dook ze weer op. Zo'n beetje tot de allerlaatste kilometer heeft ze zich laten gelden. Ondanks dat zitten we na afloop toch weer voldaan op de bank.
 |
| Pratsj |
De verwachting vooraf was dat vandaag ietsiepietsie soepeler zou verlopen dan gisteren. Het zijn tenslotte "slechts" 26 kilometers die we van Gulpen naar Mheer moeten overbruggen.
De start verloopt gladjedl. Direct wacht ons de beklimming van de vierde summit. En echt, appeltje, eitje. In no-time staan we bij het beeld van Maria op de Gulpenerberg, uitkijkend over Gulpen en de omgeving. Toch hebben we het er wel wat warm van gekregen, dus direct kan er een laagje uit. De temperatuur helpt daar ook aan mee, het is dik 10 graden. Bizar voor dit jaargetijde. Naar beneden zigzaggend over een open veld, kunnen de rugtassen weer opengeritst. Het miezert, dus de regencapes gaan om. Even later kunnen ze weer uit. Het blijft dreigend, maar echt doorzetten doet de regen niet. Nog niet.
Als je denkt dat op de DMT alleen geklommen moet worden naar de summits, heb je het vies mis. Man, we waren nog niet beneden of we draaiden al weer een steil weggetje omhoog in. De stokken moesten erbij worden gepakt, want naar boven glibberen blijft lastig. Eenmaal daar is het alsof we elk moment Heidi en Peter tegen het lijf kunnen lopen. Dit zijn net alpenweiden. Als er een laagje sneeuw zou liggen, zou je je zomaar in Zwitserland kunnen wanen.
Bospaden voeren ons richting het bos bij Eperheide. Over de modder praten we maar niet meer, want die blijft alom aanwezig. Ook de regen komt ons nu regelmatig gezelschap houden. Het deert niet echt. Met de regencapes is het goed te doen. Bovendien kun je al wandelend langs de bosrand het dal bij Epen inkijkend, niet anders doen dan genieten. Wat is het hier toch mooi!
Via het Bovenste Bos klimmen we een volgende summit op, de Hakkenberg. Natuurlijk is het even puffen, maar ook dit valt mee. Boven op de berg, in het bos, beginnen de bomen te kraken. De wind zet aan. Dikke druppels vallen tussen de kale bomen neer. Wat takken breken af. Met een flinke plof en dito gekraak belanden ze op de grond. Gelukkig leidt de route ons snel het bos weer uit. En ook Nederland laten we achter ons.
Een flinke afdaling brengt ons in een ander bos met opnieuw een mooi uitzicht aan onze linkerhand, ditmaal over het Belgische plaatsje Teuven en de omliggende, vaak vakwerk-, huizen. We draaien hoog in het bos om het plaatsje heen. Aan de andere kant komen we het riviertje de Gulp tegen. Wat een mooi plaatje is dit, een helder kabbelend beekje, dat via een gammel bruggetje overgestoken moet worden. Flauw omhooglopend stroomt het water ons zelfs op de weg tegemoet.
België wordt weer achter ons gelaten. We klimmen door een stuk open land. De wind blaast ons flink tegemoet. De regencapes fladderen om ons heen. Donkere wolken hangen dreigend voor ons. Daar zou weleens flink wat regen uit kunnen vallen. Naarmate we dichterbij komen, waait de regenlucht voorbij. Fel piept de zon onder de wolkenrand vandaan.
Voorbij Plank in het Broekbos denken we heel even al aan de laatste klim van de Kattenroth te zijn begonnen. Het is flink aanpoten om boven tot de conclusie te komen, dat dit slechts een tussenklim om uit een dal te komen was. De omgeving is hier, wanneer eigenlijk niet in dit gebied, weer prachtig. Rechts knalgroene velden met witte huizen in de diepte. Een voorzichtige regenboog zet niet door. Gelukkig maar, want dat houdt in dat de regen ook niet valt. Links voor ons hebben we opeens zicht op een pittoresk dorpje. Uiteraard met een kerktoren als middelpunt. Toch is dit plaatsje net even iets fotogenieker door de enorme, stenen boogspoorbrug. Via een holle weg dalen we af. Binnen in de weg lijkt het of we in een soort onderwereld zijn beland, donker, nat en grimmig met dit weer.
Vanuit Sint-Martens-Voeren, het dorp met het mooie viaduct, begint de klim naar summit nummer 6 wel, de Kattenroth. Ook deze levert wel gehijg, maar nauwelijks zweetdruppels op. Ook omdat we regelmatig een blik over onze schouder werpen om nog een glimp van het mooie plaatsje op te vangen.
Dan is het nog maar zo'n 6 kilometer naar de auto in Mheer. Makkie. We zijn er dus bijna. Nou, is dus iets dat je bij het lopen van deze trail direct moet vergeten. Het worden nog zware kilometers met klimmetjes, afdalingen, bagger (ja, sorry...) en als toetje nog eens een lekker dikke bui met harde wind, terwijl wij een kaal veld oversteken.
De portjes zijn vandaag extra verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten