dinsdag 29 maart 2022

Westerborkpad - van Amersfoort Vathorst via Nijkerk naar Putten

 26 maart 2020


start: auto geparkeerd op Broodheuvel nabij Station Vathorst
etappe: rest van 10 en 11
kilometers: 22,3
weer: zonnig, af en toe fris windje

Het vorige stuk op het Westerborkpad dat Petra en ik precies een maand geleden liepen, heeft ons niet koud gelaten. Met name het deel door Kamp Amersfoort spookte nog regelmatig door ons hoofd. Dat is dan ook het gespreksonderwerp de eerste kilometers op ons vervolg naar Westerbork. 

Station Vathorst is onze ontmoetingsplek. Petra arriveert per trein. Ik heb mijn auto in de wijk grenzend aan het station geparkeerd, vrijwel op dezelfde plek als vorige keer. Al snel na de start bevrijden we ons van de te warme jasjes. Het lange fietspad waar we vorige keer mee eindigden loopt nog een eindje door. De zon doet haar best sombere gedachten die het wandelen van dit pad met zich meebrengt, te verdringen. Samen met bloesem, voorjaarsbloemen en magnolia's, en uiteraard ons gezellige geklets, lukt dat aardig. Vooral als we, eenmaal onder de A28 doorgestoken, over boerenweggetjes wandelen. 

De nieuwbouwwijken van Nijkerk doemen op. Langzaam geraken we in het oude centrum. Hoog tijd voor een bakkie en wat extra vocht. De zonnestralen zijn zo warm, dat er zelfs een plaatsje in de schaduw wordt gezocht. 

Op weg naar het station wandelen we in de voetstappen van de Joden die in 1945 naar Kamp Vught of Westerbork werden gedeporteerd. Destijds woonden nog tientallen Joden in Nijkerk. Iedereen die niet was ondergedoken werd afgevoerd. Vrijwel niemand van hen keerde terug. 

Nog even lopen we door het centrum. Oude en nieuwe wijken wisselen elkaar af. Het lijkt ons leuk wonen hier. Plotseling staan we aan een haventje. Het water van de Arkervaart mondt verderop uit in het Nijkerkernauw. Dat deel mocht ik al afvinken tijdens een etappe van het Zuiderzeepad. Een informatiebord maakt duidelijk dat de route over een voormalige spoorlijn loopt. De Havenlijn, waar eens rails lagen die van het centrum naar de haven liepen, is nu een pad voor voetgangers en fietsers. 





Wij volgen andere, meer beladen, rails, Nijkerk uit. De omgeving wordt landelijk. De lucht trouwens ook. Voor een boerderij met een waslijn vol wapperende kleding in de Tintelersteeg kunnen we een tof gelegen picknickbank niet weerstaan. Even pauzeren we. Aan het einde van hetzelfde weggetje wacht ons het cadeau van vandaag. Hoog boven ons buitelen twee ooievaars. Zijn ze aan het spelen? Is het hofmakerij? Of is het een knokpartij? Een derde ooievaar volgt enige tijd op veilige afstand. Vleugels zoeken. Klepperende vliegen ze keer op keer over. Tegen de staalblauwe lucht is het echt een geweldig schouwspel. 


Voor het eerste dit stuk loopt het pad door een bos. Vlonderbruggetjes leiden ons over slootjes. Het is een fijne afwisseling. Even verderop, na het spoor weer te hebben gekruist, bevinden we ons op Landgoed Oldenaller. Het gelijknamige kasteel zien we niet. Op een van de lanen op dit landgoed vond in 1944 een aanslag plaats op de Oostenrijkse nazi Rauter, het hoofd van de Nederlandse politie. Overigens bleek achteraf dat hij niet in de auto zat. Het gevolg van de wraakactie van deze aanslag komen we later deze etappe tegen.





Asfaltwegen volgen na de zandpaden van het landgoed. Lang lopen we rechtuit over de Hellerweg. Deze leidt ons Putten in. Ook deze plaats heeft een heftig oorlogsverleden. Als wraak op de bovengenoemde aanslag vindt op 2 oktober 1944 een razzia plaats. Vrijwel alle mannen en jongens uit Putten worden bijeen gedreven. 540 Van deze 661 slachtoffers kwamen om het leven. Ter nagedachtenis aan hen wordt 5 jaar later, op 1 oktober 1949 een beeld onthuld. Het vrouwenbeeld, De treurende weduwe, staat gericht op de kerk waar de mannen waren verzameld, een zakdoek in haar hand als teken van verdriet. 

Het centrum van Putten zien we niet. De route slaat af naar het station. We zijn stil. Van de inspanning van de ruim 22 weggestapte kilometers en het thema van het pad. In het zonnetje wachten we op de trein die mij naar de auto en Petra naar huis zal brengen. Het blijft een afschuwelijk mooi pad.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten