GR5 van Lanaken naar Kanne

 23 januari 2023 

blik op besneeuwd Sint Martens Voeren

start: auto geparkeerd in Kanne, bus 48 naar Maastricht, hiervandaan bus 45 naar Kanne, totaal 49 minuten

etappe: Lanaken naar Kanne

GR5 kilometers: 20 

Totaal kilometers: 20, 9

Totaal kilometers op de GR5: 385

Overnachten: Hoeve de Witte Gans in Sint Martens Voeren

Zomaar een week vrij buiten de schoolvakantie, wat een cadeautje is dat! Nou ja, eigenlijk is het natuurlijk niet zomaar...eerder is het een opnemen van extra gewerkte dagen in de zomervakantie in verband met een nieuw roosterprogramma. Hoe dan ook, het is erg fijn. Voor een invulling van deze extra week hoeven wij niet lang na te denken. We gaan aan de wandel. Op de GR5. Vooraf bedenken we welke delen we ongeveer kunnen afstappen en plannen de start- en finishplaatsen daarbij. Als alles gaat zoals verwacht kunnen we na deze week het traject van Lanaken tot Spa afstrepen. 

vrijdag 20 januari

Maar ja, uiteraard gaat niet alles zoals gepland. Gelukkig blijkt dat geen ramp, maar eerder een zegen. Het weer zit namelijk niet mee, of eigenlijk dus juist wel. De hele week voor vertrek houden we de weersites met argusogen in de gaten. Sneeuw dreigt. En niet zo'n beetje ook. Juist op de vrijdag dat wij afreizen, ligt het zwaartepunt. Twijfel. Zullen we het nog een dagje uitstellen? Nee hoor, we gaan gewoon. Om even na drieën pik ik René op van zijn werk. Hiervandaan is het zo'n 250 kilometer naar onze stek voor de komende week, hoeve De Witte Gans in Sint Martens Voeren. 

De rit verloopt onverwacht soepel. Tot Maastricht dan. Vanaf daar komen we in een soort sneeuwstorm terecht. Het is inmiddels donker geworden, dus we zijn extra geconcentreerd. Bij Eijsden verlaten we de A2 en daarmee ook het beetje begaanbaarheid van de weg dat er nog was op de snelweg. Smalle wegen voeren ons naar Voeren. Het is glibberen en glijden geblazen met de sneeuw zo'n horizontaal op de voorruit. Uitwijken voor tegenliggers is elke keer weer een spannende bezigheid. Toch gaat het allemaal best voorspoedig. Tot we aankomen bij ons onderkomen. De sleutel hebben we bij de hoofdlocatie opgepikt. Om bij ons huisje, het Witte Huisje, te geraken, moeten we een hek door en, dat vooral, een heuveltje op. Een heuveltje dat met een dik pak sneeuw is bedekt. Gelukkig komt er juist een buurman achter ons aan, die, ook omdat hij er anders zelf ook niet door kan, een sneeuwschep haalt en ons helpt een weg vrij te maken. Het is een heel gedoe met veel wielgespin om op de parkeerplaats te komen. Maar het lukt. 

Ruim 5 uur na vertrek ploffen we neer op de comfortabele bank in het mooie huisje. Hier vermaken we ons wel een week. Ook als we ingesneeuwd zouden raken, want we hebben behoorlijk wat etenswaren mee van huis. 

zaterdag 21 januari

Op zaterdagochtend is het bijzonder wakker worden in een werkelijk schitterend sneeuwlandschap. Wat een mooie witte wereld. Maar ja, iets van voordeel en nadeel, we gaan nu natuurlijk niet op pad. Het is het risico niet waard en bovendien is de kans groot dat we de auto niet meer geparkeerd krijgen. Geen GR5 dus. In het huisje ligt een map met wandelsuggesties. Wij kiezen een van de knooppuntenwandelingen, de bronnenroute. 

Wat een pracht, zeg! Via een glibberige holle weg komen we in het dorp Sint Martens Voeren. Hé, dit kennen we van de DMT die we vorig jaar liepen. Het is ook moeilijk om je het spoorviaduct met de enorme bogen niet te herinneren. Van knooppunt naar knooppunt stappend, komen we door een prachtige omgeving. De sneeuw maakt het heuvellandschap nog mooier. Witte vlaktes, bospaadjes omzoomd met witte bomen. Echt prachtig! Bij het in deze streek blijkbaar wereldberoemde Jetteke ploffen wij in een authentieke ruimte neer voor een gluhwein met een stuk rijstevlaai. En weer door, heuvel op, heuvel af, met af en toe prachtige uitzichten over de besneeuwde dorpjes onder ons. 

Na 10 kilometer zijn we terug in het Witte Huisje. Met gloeiende wangen maken we het ons comfortabel op de bank met de gedachte dat morgen de GR5 er wellicht wel in zit. 

zondag 22 januari

Nou, nee dus. Ook vandaag, zondag, besluiten we dat het veiliger is de auto nog even te laten staan. De combinatie van een temperatuur onder het vriespunt, voorspelde regen en een nog besneeuwde weg, lijken ons niet de meest veilige wegsiuatie. En waarom risico's lopen als er ook voor de deur een prachtig wandelgebied ligt. Bovendien bestaat de voorspelde neerslag hier uit sneeuw, in tegenstelling tot de regen in Maastricht. 

Dus, goed ingepakt vertrekken we even na negenen voor weer een knooppuntenroute. Het heeft flink gevroren, de sneeuw kraakt onder onze voeten. Het viaduct bij Sint Martens Voeren blijft ook zonder overrijdende trein, indrukwekkend. Achter huisjes langs komen we in het buitengebied. We klimmen flink, want tja, we kozen vanochtend de Panoramaroute. 

Wat is het weer mooi! Tijdens een fotomoment werpen we een blik over onze schouder om het viaduct in de sneeuw te zien schitteren. Door hoge sneeuw ploeteren we de Kattenroth op, een van de zeven summits die we tijdens de Dutch Mountain Trail hebben bedwongen. Boven happen we naar adem. Niet vanwege het gebrek aan conditie. Nee, dit is een sprookje. Besneeuwde takken die over een idyllisch weggetje hangen. Wohow. Het is als een scene uit de real life action Frozen. 

De weg vervolgt op en neer, klimmen en dalen met af en toe echt bizar mooie doorkijkjes het dal in. Vogeltjes gaan ons voor op de smalle paadjes. Een verdwaald poezenbeest schiet weg. Toch laat het ons met een klaaglijk miauw weten dat hij aandacht wil. Met wat korstjes brood krijgen we hem stil. Bos maakt plaats voor open, witte vlaktes. Opeens staat er een kapelletje op een kruising. Eigenlijk zo'n beetje in de middle of nowhere. Muziek lonkt ons naar binnen. Het zorgt voor een moment van bezinning. 

Na 10 kilometer passeren we ons huisje. We lopen door naar restaurant de Cantarel voor een drankje en een hapje. In de middag, hangend op de bank in het huisje, lijkt het erop dat de dooi inzet. Morgen dan eindelijk GR5'en? 

Maandag 23 januari

ENCI groeve

Bijna vinden we het jammer dat het weer het dan eindelijk toelaat om met de auto de weg op te gaan. Het is geen straf natuurlijk, want hier komen we voor, maar we zullen onze winterwonderwandelingen missen. Het dooit overigens ook best, dus die zitten er sowieso niet meer in. Denken we. 

Op GR5-pad dus, van Lanaken naar Kanne. De auto parkeren we in laatstgenoemde plaats. Bus, eigenlijk busje, want het is een acht-persoons, brengt ons van Kanne naar Maastricht, van België naar Nederland. Een volgende bus rijdt ons België weer in. Bij halte Gemeentehuis in Lanaken stappen wij uit. 

Veel van het plaatsje zien we niet meer. Al snel verlaten we de bebouwde kom via een brug over het kanaal Briegden/Neerharen, waar we na een grote bocht even later pal langslopen. In ons hoofd moeten we even een switch maken. Van de prachtig besneeuwde wereld van gisteren naar een koud en kil pad langs een nu best ongezellig kanaal. Maar dat lukt, hoor. We stappen ons warm en ook hier is het nog behoorlijk wit. 

Via modderpaadjes door braakliggend land komen we op het Jaagpad van de Zuid-Willemsvaart. In de verte zien we over het water huisjes en een brug opdoemen. Smeermaas, en ja, we moesten er een beetje om grinniken, is het eerste plaatsje dat we aandoen. Zo op het eerste gezicht zien we geen tentje voor een bakkie. We zoeken dan ook niet echt, want over 5 kilometer zijn we al in Maastricht.

Vlaanderen wordt verlaten. Langs de Maas lopen we Nederland in. Over een sluis komen we in de wijk Boschpoort, waar veel woonboten liggen. Eenmaal over het water wandelen we, of eigenlijk is het meer glijden, over een voetpad dat over oude rails is aangelegd. Wat het exact is weten we niet, want het is bedekt met een laag ijs. Een bord aan het eind van het pad leert ons dat we door de Lage Fronten, als het ware in de ruige achtertuin van het Sfynxkwartier, wandelen. Een brede tunnel brengt ons van de Lage naar de Hoge Fronten. Deze worden gedomineerd door oude vestingwallen. Zigzaggend lopen we door een stukje geschiedenis van de, zoals hier wordt geclaimd, oudste stad van Nederland. 

Tot het volgende park, het Waldeckpark, lopen we door de bebouwde kom van deze mooie stad. Het park ligt prachtig, links van ons hooggelegen het Fort Sint Pieter. Rechts hebben we zicht op de glooiend gelegen buitenwijken van de stad. 

En dan mogen we aan de bak. De Sint Pietersberg wacht. Eigenlijk valt het klimmen best mee. Als we eenmaal boven een blik terug werpen, worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht. Opeens herkennen we iets, hier liepen we eerder. In 2021 voltooiden we ons Pieterpadavontuur bij het uitkijkplatform van de ENCI-groeve. Ook in deze bijzondere kuil stiefelden we al eens. In tegengestelde richting wandelden we de laatste kilometers van de Dutch Mountain Trail door deze kalksteengroeve. Nu alles bedekt is met een dun, wit laagje sneeuw geeft het sowieso een heel ander gevoel. 

Bij Chalet d'n Observant scoren we een verlaat startbakkie. Vanaf hier is het nog zo'n 4 kilometer tot de auto in Kanne. De karakterstieke brug in die finishplaats zien we al van verre liggen. Oversteken doen we nog niet. Dat bewaren we voor morgen. 

• op naar de volgende etappe op de GR5, van Kanne naar Visé
• terug naar de vorige etappe op de GR5, van Genk naar Lanaken
• overzicht van onze GR5 wandelingen
• onze andere wandelpaden