3 t/m 10 augustus 2024
 |
klimmen naar de wolken
|
De zomervakantie van 2023 verliep niet helemaal volgens planning. Okay, de eerste week in de Vogezen was het nog wel genieten, ondanks dat het weer niet altijd meezat. De tweede week verliep minder leuk. Tijdens de wandelvakantie van Stap reizen in de Valle Maira, ging het op dag 1 al mis. Een stom steentje zorgde ervoor dat ik een val maakte, waarbij ik mijn arm brak. Pijnlijk en onhandig. Toch zijn we niet naar huis teruggekeerd. We hebben geprobeerd er nog wat van te maken. Dat is gelukt, maar wel met een lichte bijsmaak.
De vakantie van het jaar ervoor, in 2022, heeft echter zoveel goede herinneringen nagelaten, dat we ook deze zomer voor eenzelfde concept kozen, een weekje zelfstandig op een plek (vanwaar we de GR5 stapten), een georganiseerde wandelreis en afsluiten met weer een week zelfstandig op een andere plek. Over de wandelreis die we in de zomer van 2022 maakten, Boomgaarden, burchten en bergtoppen in Zuid-Tirol van Ecktiv, praten we nog regelmatig. Vandaar dat we opnieuw via deze organisatie een soortgelijke reis boekten. Voor dit jaar werd het de, iets uitdagender, Wandelvakantie over de pieken van Salzburgerland.
Na een eerste, heel fijne, week in Duitsland en Luxemburg, reisden we op 3 augustus naar Maishofen in Oostenrijk waar de Ecktiv-reis van start kon.
zondag 4 augustus
En dan word je wakker in Oostenrijk. Na een lange reisdag door een grotendeels prachtige omgeving, kwamen we gisteren aan in Maïshofen, bij Hotel Gasthof zur Post. Vanaf het balkon van onze kamer kunnen we al genieten van een bergpanorama. Samen met een uitgebreid ontbijtbuffet zorgt het voor een prima dagstart. Hoewel, even dreigt de regen en een voorspelde onweersbui roet in het eten te gooien. Het programma geeft aan dat de wandeling niet veilig is met donder en bliksem. Wat nu? De eigenaar van het hotel geeft aan dat we niets te vrezen hebben. Het onweer komt pas laat op de dag en de regen trekt rond een uur of 11 weg.
 |
| mooi wakker worden in Gasthof Post |
Vandaar dat we om 10.00 uur toch de stoute (wandel)schoenen aanveteren en op pad gaan vanuit een bewolkt, maar droog Maishofen. Wat bijzonder om weer tussen de bergen te stappen. De eerste kilometer lopen we naar Schloss Kammer, waarvandaan de routebeschrijving begint. En ook direct het klimmen. De dagplanning geeft aan dat we vandaag zo'n 1200 hoogtemeters voor onze kiezen krijgen. Best pittig dus. Eigenlijk is het een grote berg die we over moeten, dus eerst alles omhoog en daarna alles weer omlaag naar Maria Alm. Ergens halverwege de klim ligt een mooi rustpunt bij Kammereggalm, waar we koffie kunnen scoren. Bovendien schijnt daar feest te zijn met reuring. Het klimmen kost moeite, maar gaat best goed. Het is hier ook nog niet enorm steil. Bij elke haarspeldbocht ligt Maishofen verder onder ons. Wat een plaatje!
 |
| op weg naar de bergen |
 |
| rode route naar de Kammereggalm |
 |
| we kunnen van start |
 |
| een grote berg omhoog en dan weer naar beneden |
 |
| uitzicht op Maishofen |
Opeens horen we zwiepende klappen. Wat is dat dan? Als we weer een bocht ronden, wordt het duidelijk, we zijn bij de hut. Het knalgeluid komt van jongens en mannen in klederdracht, die behoorlijk handig blijken te zijn met een soort van zweep.
Wij ploffen neer op een bankje bij de hut. Met een kop koffie en een stuk "Kuchen" genieten we van de festiviteiten. Naast de zwiepende mannen, zijn er muzikanten. Natuurlijk maken ze van die Oostenrijkse hoempapa-muziek, maar jongens, wat is dit toch leuk!
 |
| zwiepende mannen |
 |
| gezellige hoempapa |
Ondanks de koolhydraten is het het tweede stuk naar de top echt bikkelen. Voor mij dan. René stapt rustig, zonder zichtbare inspanning, omhoog. Over grasstroken, door bossen, zigzaggend over smalle paadjes. En steeds hoger gaan we en steeds steiler wordt de klim. Maishofen verwordt tot Madurodamformaat.
Ik krijg het echt zwaar. Nooit eerder stapte ik meer dan 1000 hoogtemeters en die waren ook nog verdeeld over meerdere klimmetjes. Met wat regelmatige rustpauzes (lees: ik leunend op mijn stok op zo'n beklimming) stiefel ik stap voor stap omhoog. Ergens hoog boven ons prijkt een kruis als aanduiding van het hoogste punt. Allemachies, wat een eind nog, zeg!
Het laatste stuk is echt doorbijten. De weg wordt mij nog even geblokkeerd door wat wilde paarden. Mooi, even een extra rustmoment. En dan staan we bij het kruis op de Schwalbenwand. Mooi, mooi! Maarre...mijn Garmin geeft aan nog ruim 100 hoogtemeters in petto te hebben, serieus?!
Yup, we mogen nog even door voor een volgende klim. Maar dan zit het er echt op. Wat klimmen betreft dan. Wat een hoogte en wat een uitzicht! We zien het meer van Zell am See ergens diep onder ons liggen. Maishofen is nu echt een miniatuurdorp geworden.
 |
| in gezelschap van koeien |
 |
| het meer van Zell am See |
 |
| Madurodam-formaat Maishofen en omgeving |
 |
| het eerste hoogtekruis van vandaag |
 |
| het dal inkijkend |
 |
| kruis nummer twee |
What goes up, must come down, toch? En dalen is makkelijker dan klimmen, toch? Nou, dat valt nog tegen. Vooral het eerste stuk gaat erg steil naar beneden. In het grote open, dus een roetsj kan weleens verkeerd aflopen. Opletten geblazen dus. En dat doen we. Voetje voor voetje. De helling wordt minder scherp, maar het dalen blijft pittig. Over gladde stenen, door een soort rotsspleet met allerlei begroeiing en door heel veel bossen over smalle, zigzaggende paadjes. Het lijkt af en toe of de bomen ons pootje willen lichten met hun wortels. Dalen kost dan minder inspanning dan stijgen, maar het vergt meer tijd. De laatste kilometers gaan over brede grindwegen. Nog steeds zijn we alert, want we dalen best steil en een glijpartij over een rollende steen is zo gebeurd, weet ik uit ervaring. En dan verlaten we het bos. Onder ons ligt het dal. Wat een weidsheid! En die bergen! Zo mooi! Werkelijk tot in de laatste kilometer blijven we dalen.
 |
| op grote hoogte |
 |
| wat een uitzicht |
 |
| dalen met schitterende vergezichten |
 |
| en af en toe door bos over plankenpaden |
 |
| en altijd zicht op de bergen |
 |
| Maria Alm |
Maria Alm is heel toeristisch. Er zit zelfs een Landal Park. Temidden van de vele hotels ligt ons stekkie, hotel Hörlgut. De tassen wachten al bij de receptie. Snel, nou ja, het is meer sjokken nu, lopen we naar twee hoog om het uitzicht te checken vanuit onze kamer. Ja, daar zijn de bergen!
Onder een koude douche koelen we de voeten. Het waren dan maar 19 kilometer, maar die herbergden wel bijna 1400 hoogtemeters. Met recht een dag vol superlatieven!
Het voordeel van een toeristische plek als Maria Alm is dat er veel eetgelegenheden zitten. Bij een ervan hebben we gisteravond nog even heerlijk op het terras gezeten met een Aperöl Spritz onder handbereik. Het is immers vakantie, toch?
Het hotel is verder niet echt om over naar huis te schrijven. De bedden slapen prima, er is voldoende keuze bij het ontbijtbuffet, maar de entourage is niet echt modern te noemen. Maar ach, we verblijven er maar een nacht, dus het is helemaal dikke prima.
 |
| hotel Hörlgut |
Nog voor we op pad gaan, schrik ik me een hoedje tijdens het doornemen van de beschrijving van vandaag. Staat daar nu echt "alpien", gevold door gevaarlijk? "Op sommige plekken zijn touwen aanwezig. Zowel de klim als de afdaling zijn zeer steil en worden bij slecht weer afgeraden". Uhm, willen wij dit en, belangrijker, kan ik dit? Er is ook een makkelijkere optie, maar ik heb zo'n hoofd dat met dat soort opties niet makkelijk omgaat.
Maar goed, dat traject is pas bij kilometer 8. Eerst maar eens op pad. Maria Alm ligt in een dal. Om aan de wandel te kunnen gaan, moeten we daar dus weer uit. Ook in de ochtend doet het plaatsje nog pittoresk aan. Huizen en hotels behangen met fleurige bloembakken, veel houtsnijwerk, typisch Oostenrijks dus.
Al van kiet af aan is het stijgen geblazen. Ons blik op het dal wordt ruimer. De huizen kleiner. Net voordat we een bospad inslaan, voelen we regendruppels. Gelukkig zet het niet door. Over boomwortels klimmen we gestaag. Heel af en toe vangen we een glimp van het steeds dieper wordende dal op. Dan zien we ons geconfronteerd met een dilemma. We moeten komend vanuit een bospad, een grindweg kruisen om aan de overkant verder te klimmen. Maar daar staat schuin op de hoek een bord met de tekst dat de weg is afgesloten wegens afkalving. Twijfel, want is dit nu bedoeld voor onze route of voor het grindpad? Voor laatstgenoemde hangt ook nog eens een touw. Een voorbijkomende mountainbiker geeft uitsluitsel. De route die wij moeten hebben is onbegaanbaar. We moeten over het grindpad.
 |
| op naar Saalfelden |
 |
| blik op Maria Alm |
 |
| in het dal gelegen |
 |
| weidse blik |
Dat doen we tot we de afslag naar Steinalm bereiken. Nou, dit is het moment. Wat zullen we doen? We gaan natuurlijk. We zien wel en omkeren kan altijd nog. De vlinders die al dwarrelden in mijn buik, zetten nog even een tandje bij als we op het gele routebord zien dat dit een zwarte route is. Allemachies. Wat nu? Is dit verstandig?
Rustig beginnen we, ik voorop, over het smalle pad te klimmen. Heel gefocust zet ik mijn voeten neer. Twee droge, stenige rivierbeddingen worden gekruist. Dit alles onder het toeziend oog van de steeds barser aanvoelende bergwand. Het pad wordt smaller, de afgrond dieper en mijn vlinders fladderen feller. Toch klim ik gestaag door, af en toe een boomstronk overklimmend en constant mijn zenuwen in bedwang houdend. Langzaam begint mijn gevoel te kantelen. Dit moet ik gewoon niet willen. Wat als we straks boven staan en ik durf niet meer naar beneden? Nu kan ik nog terug. Het pad is niet breder dan 30 centimeter en verre van gelijkmatig door al die boomwortels en -stronken en die enorme keien. Naar links kijken, de afgrond in, durf ik al een tijdje niet meer. Oh, toch gedaan...gloeiende kooltjes, wat is dit belachelijk hoog! Met pap in de benen, beken ik dit ik echt niet verder durf. Hardop, dit keer. Ik baal. Vooral voor René, die nog nergens last van heeft. Maar hij is resoluut, we keren om.
Op de alternatieve route naar Saalfelden loop ik te malen dat dit verreweg het beste besluit is, maar toch frustreert het me. Gelukkig vinden we een nog enigszins avontuurlijke route om af te dalen. Bijna beneden zie ik een routebordje naar de Steinalm. Met een rode stip, dus te doen voor ons. Het is nog redelijk vroeg, dus hup, daar gaan we, alsnog op naar de Steinalm. Het bordje geeft aan dat de beklimming een uur kost. Met de al dik 700 hoogtemeters die we vandaag al in de benen hebben, valt de klim mij niet mee. Door een corridor van struiken gaat het hoger en hoger. Na ruim een half uur klimmen, hoop ik stiekem al in de buurt te zijn van de Alm. Uh, nee, nog 45 minuten te gaan. Nou, echt niet. Dat ga ik gewoon niet leuk vinden. Dus we keren. Opnieuw. De Steinalm is wat mij betreft een soort Omsk, het is vast een mooie plek, maar net iets te ver weg.
 |
| niet spannend, wel mooi |
 |
| Saalfelden |
 |
| vanuit het dorp |
Stilletjes, ik vooral, lopen we Saalfelden in. Het hotel ligt midden in het stadje. Ondanks de twee weigeringen, stapten we vandaag 940 hoogtemeters in ruim 16 kilometer weg. Toch baal ik. Misschien volgend jaar toch maar zo'n all-inclusive resort?
 |
| hotel Die Hindenburg |
 |
| mooie kamer |
 |
| gezellig pleintje |
Het hotel, die Hindenburg, verzacht mijn gevoel enigszins. Wat een leuke plek! Even later, bij een pizzeria op het plein voor het raadhuis, trek ik weer helemaal bij. Het moet natuurlijk ook wel leuk blijven allemaal.
