22 mei 2022
Start: parkeren bij startpunt van de etappe Station Hollandsche Rading, terug met 2 treinen in 25 minuten van Amersfoort CS naar Hollandsche Rading
Etappe: nog 4,5 km van etappe 15, daarna volledig etappe 14
Kilometers: 23 kilometer
Horeca: Mauritshoeve voor koffie en Het proeflokaal in Amersfoort voor etappedrankje
Vandaag doen we het eens anders. Gewoonlijk rijden we naar het finishpunt van de etappe om daarvandaan met het OV naar de start te gaan. Aangezien parkeren in Amersfoort ons niet heel makkelijk lijkt en zeker niet gratis parkeren, keren we het eens om. We starten vanaf de auto en nemen het OV aan het eind van onze wandeldag weer terug. Voordeel hiervan is dat we geen rekening hoeven te houden met treintijden bij ons vertrek van huis. Gelukkig maar, want het heeft nogal wat voeten in de aarde om bij de P+R van Hollandsche Rading te geraken. De GPS leidt ons dwars door Hilversum. Het centrum blijkt een grote bouwput. Niet zo heel erg, zou je denken, maar wel als er nergens aangegeven staat welke weg we dan moeten volgen voor de omleiding. Het kost heel wat pogingen, en gemopper, om aan de andere kant van de omzetting te raken.
Daarna is het helemaal over met het gemopper, hoor. Wat een prachtige wandeldag! Direct bij het uitstappen schijnt het zonnetje op onze bol. Goed insmeren dus. En dan...op pad! Al vrij snel ervaren we dat bij Hollandsche Rading een knip ligt in dit LangeAfstandsWandelpad. In het westen, waar wij vandaan kwamen, waren het de laatste etappes vooral weidse kilometers die we wegstapten. Veel open vlakten en water. Nou, daar is in dit deel geen sprake meer van. Het Groene Hart heeft plaatsgemaakt voor de Utrechtse Heuvelrug. Bomen vormen nu ons gezelschap. Vooral de eerste kilometers is dat volop genieten. Niet dat we het daarna niet meer naar ons zin hebben, maar het is meer van hetzelfde. Ook mooi, hoor. Bovendien zorgt het ervoor dat we het tempo er redelijk in kunnen houden, want veel foto's hoeven niet gemaakt.
Bij het eindpunt van etappe 15 ligt de Mauritshoeve, een restaurant met een terras dat lonkt. Wij kunnen de roep niet weerstaan en nemen onder een parasol plaats. Het verlate startbakkie cappuccino laten we ons goed smaken. Helemaal in combinatie met de gedeelde Hazelnootschuimbol.
Etappe 14 begint spectaculair. Niet dat we daar bewijs van hebben, want in plaats van foto's te maken heb ik met open mond staan kijken. Tussen de Vuursche- en Soestdijkerweg zie ik namelijk opeens een grote bruine vlek overvliegen, een buizerd. Door het bladerendek heen zie ik dat hij probeert te landen. Een tak breekt af en verdwenen is hij. We speuren nog even, maar niets. Totdat René iets voor ons ziet vliegen. En dan gaat het snel. Twee enorme buizerds zitten elkaar achterna. Ze scheren door de bomen. Ze dalen. We zien de gekartelde vleugels. Vlak boven René maken ze een soort scheervlucht naar beneden. Niet dat hij hun doel is. Ze hebben het te druk met elkaar. Hebben ze ruzie of hofmakerij? We zien de enorme klauwen. Uitgespreide vleugels verminderen hun vaart. Zelfs pennen van de veren zijn zichtbaar. En dan...net zo snel als ze aan kwamen zoeven, verdwijnen ze weer. We moeten er even van bijkomen. Nog lang kijken we naar boven of we ze niet weer ergens zien opduiken.
Twee landgoederen hebben we inmiddels achter ons gelaten, Eyckenstein en Splinterenburg. Langs een golfbaan lopen we een volgend bos in. Af en toe horen we de doffe tik van een bal die wordt afgeslagen. Bij de Lange Duinen maken bomen plaats voor zand. In eerste instantie loopt het pad langs de enorme zandbak. Maar het wordt toch even flink ploeteren als een rood-witte-markering ons de vlakte op stuurt. Het witte zand schittert ons tegemoet. Na de Lange Duinen wordt het zandhappen nog even lichtjes over gedaan bij de Korte Duinen. Het tussenliggende Soesterduinen herbergt prachtige huizen. Geen straf om hier te wonen, hoor.
Amersfoort komt in zicht. Maar niet voor we nog wat bos voor onze kiezen krijgen in het Monnikenbos. Heel even zijn we burgerlijk ongehoorzaam en negeren we de markeringen van het pad. Een enorme corridor paars-roze Rododendrons is te mooi om links te laten liggen. We lopen tussen de bloeiende struiken door. Wat een pracht. De Bosvijver wordt gerond. En dan zit het bos erop voor vandaag. We gaan de stad in.
In eerste instantie zijn we het niet helemaal eens met de keuze van de route. We worden namelijk langs een kaal en ongezellig pad langs het spoor gestuurd. Niet gezellig door de stad zoals wij hadden gehoopt. Maar...onze teleurstelling blijkt voorbarig. Dit lijkt namelijk the place to be in Amersfoort. Leuke nieuwe wijken zijn hier langs het spoor ontsproten. Het is echt zo'n oud industrieel terrein met een nieuwe bestemming. Her en der herinneren oude treinstellen aan de voormalige invulling van dit gebied. In een van de oude loodsen zit nu het Centraal Ketelhuis. Wij zijn wel toe aan een etappedrankje. Het terras ziet er erg gezellig uit. Door omstandigheden is het nu even niet mogelijk om iets te bestellen, maar we krijgen de tip om het bij het even verderop gelegen De Proefzaak te proberen. Een voltreffer. De Bijlmerbock van Kleiburg van René en mijn GinTonic, aangevuld met wat vegetarische nacho's, zijn de perfecte afsluiting van deze wandeldag.
De paar honderd meter naar het station maken voor ons 23 kilometer vol. Twee treinen brengen ons in 25 minuten terug naar de auto. Van het Marskramerpad zijn ruim 133 kilometer weggestapt, nog 239 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten