GR5 van Rosport naar Wasserbillig

30 juli 2024

start: in 20 minuten vanuit Trier naar Wasserbillig. P+R is vol, dus auto langs straat geparkeerd

kilometers: 21,1

hoogtemeters: 711

Na de best pittige wandeling van gisteren, was het heerlijk relaxen in het best luxe appartement in Trier. Ook ons ochtendritueel verloopt soepel. Een ontbijtje in de uitgebreide keuken is zo gemaakt, inclusief broodjes voor onderweg. Want we gaan weer op pad. 

Met de auto rijden we naar de overkant van de Moezel. We verlaten Duitsland en rijden Luxemburg in. Doel is de P+R bij Wasserbillig. Helaas blijkt deze vol. Langs de straat zien we echter nog een plekje. Een vluchtige blik levert op dat er geen verbodsborden staan, dus het lijkt ons prima om de auto hier een dagje achter te laten. 

Bus 271 brengt ons linea recta in een ruim kwartier naar Rosport. Het is nog zo'n kleine 200 meter voor we weer op de route van de GR5 staan. Deze voert nog steeds door het Müllerthal, maar we verwachten dat de oh's en ah's een stuk minder zullen klinken dan gisteren. Hoewel dat inderdaad het geval blijkt, geeft ook dit stuk ons veel moois. Wat nog een verandering ten opzichte van gisteren is, is de temperatuur. Deze ligt een stuk hoger. Bovendien lopen we nu vaker en langere delen open en bloot onder dat verzengende zonnetje. 

Het hoogtekaartje laat zien dat we vanuit Rosport direct moeten klimmen. Dat klopt, maar het gaat met uitzondering van een trap nog in het plaatsje, zo geleidelijk dat zelfs aan mijn lippen geen grom ontspringt. We lopen ook nog eens beschut met naar links tussen de bomen door een prachtig zicht op het steeds lager rakende startpunt. 

startselfie

Wasserbillig

niet witrood, maar blauwgeel in Luxemburg

veel groen

Eenmaal boven wacht ons de oudste kapel van het Groothertogdom, die van Girsterklaus. Voor wij binnen een kijkje nemen, ploffen we neer op een bankje onder een enorme boom, dus lekker in de schaduw. Hagedisjes schieten om ons heen, terwijl wij de omgeving bewonderen. Wat een rust! Behalve het klokkengebeier en af en toe passerende wandelaars is hier niets. 

Dan volgen schaduwrijke bospaden. Bemoste boomstammetjes, achter elkaar lopend op single tracks, het geluid van een iets verhoogde ademhaling, vogels die willen laten weten dat dit hun terrein is. Het is een pracht. Bovendien is er ook vandaag voor natuurentertainment gezorgd. Meerdere keren mogen we een vrijwel droog staande beek oversteken. Balancerend over soms gladde stenen bereiken we de overkant. Het pad langs het voormalige beekje slingert langs dan weer de ene, dan de andere oever op en neer. Het klimmen en dalen gebeurt via de inmiddels bekende rotstraptreden. 

Zodra we het bos verlaten, omarmt de warmte ons. Koeien zoeken verkoeling in de schaduw. Zo'n beetje op elkaar liggend. Dat dan weer wel. In een weiland met bruine koeiendames denk ik in eerste instantie een bruin kalfje te spotten. Een tweede blik maakt duidelijk dat het een vos is. Als ik, best luid, dit René laat weten, maakt hij zich uit de voeten. De vos dan, hoor...

In de buurt van Moersdorf zien we in de verte, hoog boven ons de Sauertal Brücke. Wt tof om zoiets nu eens te zien in plaats van eroverheen te rijden. Verderop wijst een blauwgele markering ons de andere kant op dan onze GPS aangeeft. Volgen maar dus .En dat blijkt een goede keuze. Via een steile afdaling en een gloednieuw, houten bruggetje bereiken we de overkant van een watertje. Ok, het is warm, heet eigenlijk en we voelen de hoogtemeters van gisteren nog een beetje in de benen, maar het is vooral genieten. Helemaal als we zien dat het eerdergenoemde viaduct nu gewoon ver onder ons ligt. 

Dat genietgevoel verlaat ons een beetje als we de laatste, heel geleidelijke klim van de dag bedwingen. Deze leidt door een ongezellig bos, zo'n beetje de kelder, als je dat op deze hoogte kunt zeggen tenminste. Het is laveren tussen vies ruikende modderpoelen door, terwijl muggen en ander ongedierte om ons hoofd zoemen. Bah!

Maar dan is er weer licht. Het viaduct ligt recht voor ons. Via een flink dalend pad komen we bij de pijlers. Wat een hoogte! Even is er onduidelijkheid over de markering. We volgen onze GPS dan maar. Voor we de enorme brug onderdoor steken, slaan we linksaf. Even verderop lopen we dan toch onder de A1 door. Een ongelijke grasstrook vol met prikkelplanten leidt ons langs een bosrand. Het pad, als je daar al van kunt spreken, wordt steeds onbegaanbaarder. Als we verschillende keren over omgevallen bomen moeten klauteren, waarvan de scherpe takken krassen op onze benen achterlaten, stopt het voor ons. Dit is onbegonnen werk. We gaan terug. Maar dan? De markeringen zijn verdwenen. Via de kaart op onze horloges zoeken we een alternatieve route. Die zorgt ervoor dat we weer een stuk mogen klimmen. En ja, dan is daar de grom... Het einde was in zicht en nu deze extra hoogtemeters. Daar moet ik me even overheen zetten. Dat lukt even later als we langs druivenranken weer afdalen naar het niveau van de Sauer. René ziet zelfs twee herten het pad vlak voor hem oversteken. Bij de rivier zien we ook de markeringen weer. De laatste kilometers zijn mooi, maar pittig in de volle zon. he water van eerst de Sauer en later de Mosel lonkt. Maar een koel drankje thuis ook. Bovendien zwemt hier helemaal niemand. 

Onder twee bruggen door lopen we Wasserbillig binnen. Zo'n dorp langs de rivier heeft toch wel iets speciaals. Ook speciaal is het papiertje dat we onder de ruitenwisser vinden bij terugkomst bij de auto, een bekeuring! Ondanks dat we nergens kunnen ontdekken dat er een parkeerverbod staat, blijkt het hier toch niet te mogen...

Ruim 21 kilometer stapten we vandaag verder naar Nice. Ondanks de "hickups", weer een fijne wandeldag. Zeg ik nu. Achteraf. 

• op naar onze volgende GR5-wandeling, van Wasserbillig naar Machtum
• terug naar onze vorige GR5-wandeling, van Beaufort naar Rosport
• overzicht van onze GR5 wandelingen
• onze andere wandelpaden