11 maart 2023
start: met de auto in 1:15 uur naar P+R 't Harde/Petra met de trein naar 't Harde
etappe: 17, 13,0 kilometer
kilometers: 14,6
finish: trein vanuit Wezep naar 't Harde, waarvandaan Petra de trein en ik de auto naar huis neem
De vorige wandeling van Petra en mij op het Westerborkpad, het stuk tussen Nunspeet en 't Harde, beslechtten wij op 3 januari. Het was toen een droge, maar beetje grauwe dag. Twee weken later stapte ik met René door een witte sprookjeswereld tijdens ons GR5 avontuur. Wat een mooie ervaring. Hoe vaak gebeurt het nou dat je door een sneeuwwit landschap kan stappen. Toen gisteren dikke vlokken uit de hemel vielen, dacht ik heel even dat dat onze geplande wandeldag van vandaag in het water zou doen vallen. De weersites boden echter hoop. Het zou vandaag gewoon weer ruim boven nul worden, zonnig en droog.
Vandaar dat ik de auto vanochtend over de dijk Enkhuizen-Lelystad naar 't Harde rijdt. De zon doet het wateroppervlakte van links het Marker- en rechts het IJsselmeer schitteren. Wat een mooie wereld! Op de P+R van 't Harde staat Petra me al op te wachten. Zij is net aangekomen met de trein. Om op de route te geraken moeten we onder de A28 doorsteken. Aan de overkant ligt hier een La Place restaurant. Een mooie gelegenheid om nog even een sanitaire stop te maken en tja, als we daar dan toch zijn kunnen we net zo goed ons startbakkie scoren, toch?!
Met ogen tot spleetjes geknepen tegen de felle zon maken we de startselfie. Op pad! Een pijl met het prikkeldraadlogo wijst ons het bos in. Bomen zijn nog deels met een laagje sneeuw bedekt. Aan de zonzijde is het weggesmolten. Wat een cadeautje om over witte bospaden te kunnen stappen! De zon zorgt ervoor dat het lijkt alsof duizenden diamantjes ons tegemoet schitteren. Misschien komt het hierdoor dat we pijlen missen, of misschien ontbreken ze, maar opeens beseffen we dat we al een tijdje geen pijl hebben gespot. Rechts van ons klinkt nog steeds het gezoem van de auto's op de A28, dus echt verdwaald zijn we niet. Via het boekje en Google Maps oriënteren we ons. Over slingerpaadjes lopen we naar een asfaltfietspad dat we op de kaart in het boekje zien. Hier belanden we iets eerder dan volgens de route zou moeten. Ach, ook onze route door het bos was prachtig. Bovendien zijn er op dit stuk tussen 't Harde en Wezep geen grote bezienswaardigheden of herdenkingstekens, dus iets gemist hebben we niet.
Bijna 2 kilometer verder mag het geasfalteerde fietspad weer worden verruild voor zachte bosgrond. We lopen nu in het Hof ter Mullegen. Opnieuw zijn de kale winterbossen met her en der al wat bomen in de knop, versierd met een dun laagje sneeuw. Het open grasland links van ons is bedekt met een wit tapijt. Over een smal pad slingeren we tussen de bomen door. Staand eten we een broodje. De bankjes hier zijn schitterend gelegen, maar we hebben geen zin in natte, koude billen.
Een mooie tegenstelling tot het wit is de zwarte aarde van een vers omgeploegd veld. De warmte van de zon laat zich gelden en zorgt er voor dat ook de wereld steeds meer zijn gewone kleur terugkrijgt.
Huizen, meestal boerderijen, kondigen aan dat we weer een dorpje naderen, 't Loo. Wapperende vaandels laten zien dat hier een Landal Park met dezelfde naam als het dorp is gevestigd. Wij lopen er aan voorbij.
In een volgend bos merken we opnieuw dat de bewegwijzering wel erg summier is. Bospaden herkennen op de kaart of naar aanleiding van de beschrijving is best lastig. Weer gooien we onze padvinderskunsten in de strijd en lopen een door ons bedachte richting op. Het duurt dit keer wel heel lang voor we de herkenbare pijlen weer vinden, maar ook nu lukt het. Even nemen we plaats op een wel droog bankje. Het is duidelijk waarom de sneeuw hier is gesmolten, want zo zittend in het zonnetje is het gewoon warm. Het voorjaar is echt in aantocht!
Een wat ongezellige weg, wat we overigens al aan de naam hadden kunnen afleiden, de Industrieweg, leidt ons Wezep in. Pas achteraf op de kaart wordt duidelijk dat dit niet het kleine dorp is dat wij vermoeden naar aanleiding van de route die wij lopen. Wij schampen namelijk slechts de zuidkant. Rechtsaf de Stationsweg inslaand, zien we voor ons al de spoorbomen die het station aankondigen. We zijn er. Met blije pas steken we de weg over naar restaurant Zeven Heuvels om iets minder vrolijk even later weer naar het station te lopen. Het restaurant zit bomvol en wegens personeelsgebrek mogen we ook niet plaatsnemen op het terras. Niet leuk, vinden wij.
De trein naar 't Harde laat niet lang op zich wachten. Hier aangekomen lopen we opnieuw onder de A28 door om dan maar bij La Place onze afsluiter van vandaag te scoren. Vanochtend zagen we al dat in verband met vegaweken alle vegetarische of veganistische gerechten twee voor de prijs van een zijn. Score dus! Niet veel later zitten we, beiden, achter een enorme Vegan Kapsalon. Bij het zien van de hoeveelheid appen we maar even naar huis om te zeggen dat ons avondmaaltje vandaag wel kan worden overgeslagen.
Teruglopend naar het station praten we over de komende etappes. We gaan maar eens plannen hoe we het resterende deel van dit bijzondere pad gaan indelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten